Πώς ο Μητσοτάκης διατηρεί την πολιτική υπεροπλία
Το υπερπλεόνασμα που παρουσίασε χθες ο Μητσοτάκης αποτέλεσε έκπληξη μόνο για όσους είχαν πιστέψει πως η κατιούσα της Ν.Δ στις δημοσκοπήσεις δεν ήταν δυνατόν να ανακοπεί και πως η αδιαμφισβήτητη λαϊκή οργή στα συλλαλητήρια για την τραγωδία των Τεμπών, μαζί με τις κατηγορίες περί συγκάλυψης που εκφωνεί η αντιπολίτευση, θα επιβεβαίωναν την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση.
Στις τελευταίες μετρήσεις υπήρξαν δείγματα ότι η καθίζηση για το κυβερνών κόμμα ήταν αναλογικά μικρότερη απ΄ ότι για τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας στην αντιπολίτευση. Και οι χθεσινές ανακοινώσεις για μέτρα στήριξης των πιό ευάλωτων απέδειξαν πως ο Μητσοτάκης έχει ακόμα περιθώριο ελιγμών και διαχείρισης του πολιτικού του προβλήματος. Δεν απολαμβάνει πιά την πολιτική ηγεμονία του 41%, διατηρεί, ωστόσο, την υπεροπλία, ειδικά απέναντι σε μία αντιπολίτευση πολυδιασπασμένη και ακόμα περισσότερο έναντι μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που ζει στο ροζ σύννεφο ότι μπορεί να τον νικήσει.
Οι ανακοινώσεις, λοιπόν, διακρίνονται ξανά για τον επιδοματικό χαρακτήρα και είναι σαφής ο πολιτικός προσανατολισμός υπό την πίεση της συγκυρίας. Τι κι αν η Ν.Δ είχε επικρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ για το επίδομα ( “13η σύνταξη”) του 2019; Ακολούθησε την πεπατημένη και ξανά τώρα μοιράζει τμήμα από την υπεραπόδοση της οικονομίας που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έμμεση φορολόγηση (τρόφιμα, καύσιμα, κ.ά). Προφανώς σκέπτεται ότι χρειάζεται κάτι άμεσης απόδοσης, κάτι που συνιστά γρήγορη αντίδραση απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Το σωστό και πολιτικά λογικό γι΄ αυτή την κυβέρνηση θα ήταν η μείωση της φορολογίας και όχι η “επιστροφή ενός ενοικίου”, ή το επίδομα των 250 ευρώ. Αυτά μπορούσαν να δικαιολογηθούν την εποχή της πανδημίας ή της έκρηξης της ενεργειακής κρίσης, τώρα όχι.
Μένει να δούμε εάν τα μέτρα ανακοινώθηκαν εστιασμένα για την “διόρθωση” του δημοσκοπικού αποτυπώματος μετά την πτώση των τελευταίων μηνών και ακολουθήσει στη ΔΕΘ η εξαγγελία για μειώσεις φόρων. Όμως, ακόμα και με όσα ανακοινώθηκαν χθες, η κυβέρνηση δείχνει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στην κοινωνία και αντιδρά.
Και μία επισήμανση: η αντίδραση αυτή –τέλος Απριλίου-, λίγους μήνες πριν την ΔΕΘ, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι γίνεται με στόχο μία πρώτη δημοσκοπική ανάκαμψη μέχρι το καλοκαίρι, ώστε να επιδιωχθεί το μέγιστο δημοσκοπικό αποτέλεσμα μετά την όποια ανακοίνωση νέων μέτρων στη Θεσσαλονίκη. Λογικά, θα υποψιαζόταν κάποιος ότι οι εκλογές μπορεί και να μην διεξαχθούν τελικά το 2027, αλλά νωρίτερα…
Ας επιστρέψουμε, όμως, στη μεγάλη εικόνα.
Γράφαμε πριν καιρό ότι ο πρωθυπουργός έχει ακόμα σημαντικό εύρος πολιτικών πρωτοβουλιών να αναλάβει, και φαίνεται πως αρχίζει να τις ξετυλίγει. Στον δημοσκοπικό χάρτη κρατά ακόμα μία συρρικνωμένη μεν, ακόμα μεγάλη δε, περιοχή, με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ να χάνουν διαρκώς εδάφη από την Πλεύση Ελευθερίας.
Η (δημοσκοπική) κατάταξη που έκανε πρόσφατα ο βουλευτής Ευρυπίδης Στυλιανίδης αποτυπώνει με ακρίβεια όσα συμβαίνουν.
Πρώτο κόμμα, είπε, είναι η αποχή, δεύτερη η Ν.Δ, τρίτο οι αναποφάσιστοι, τέταρτο η Πλεύση, και πέμπτο το ΠΑΣΟΚ. Ακριβές. Μόνο που η αποχή δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση και οι αναποφάσιστοι θα εξαναγκαστούν από τις συνθήκες να επιλέξουν- και συνήθως επιλέγουν το μη χείρον βέλτιστον.
Ο Μητσοτάκης έχει κάνει τους υπολογισμούς του και θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια. Ίσως χρειαστεί και μία δεύτερη εκλογική αναμέτρηση για την αυτοδυναμία, ή ακόμα και τον έμμεσο “εκβιασμό” στο ΠΑΣΟΚ για κυβέρνηση συνεργασίας. Το τελευταίο θα δεχτεί την μεγαλύτερη πίεση σε μία τέτοια περίπτωση, ακόμα πιό έντονη εάν δεν είναι δεύτερο κόμμα και βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Με αυτά τα κόμματα στην αντιπολίτευση, λοιπόν, ο Μητσοτάκης μπορεί να ταλαιπωρηθεί αλλά είναι πολύ πιθανό να κάνει πραγματικότητα το “όνειρο” μιας τρίτης διακυβέρνησης- ακόμα κι αν είναι σύντομη και προβληματική. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε κάποια άλλη ευκαιριακή και ως προϊόν ανάγκης σύμπλευση, μπορούν να τον αντιμετωπίσουν. Με αυτόν τον “χάρτη”. Εάν υπάρξει άλλος, θα δούμε…
SiteDesign