Κασσελάκης- Ανδρουλάκης: Τι αξία έχει η δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές

Ακόμα και στις δημοσκοπήσεις που η Ν.Δ καταγράφει κυβερνητική φθορά, σε μία περίοδο με πολλά ανοιχτά κοινωνικά και εσωκομματικά μέτωπα (γάμος ομοφύλων, αγροτικές κινητοποιήσεις, πανεπιστήμια, εγκληματικότητα, ακρίβεια κ.ά), το άθροισμα των ποσοστών των δύο “μεγάλων” της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και ΠΑΣΟΚ δεν προσεγγίζει αυτό του κυβερνώντος κόμματος. Μαζί τα κόμματα του Στέφανου Κασσελάκη και Νίκου Ανδρουλάκη αθροίζουν -ανάλογα με την μέτρηση- έως και 28%, όταν στο χειρότερο σενάριο (Metron Anlysis) η Ν.Δ πέφτει περίπου το 33%.

Πρακτικά, ο ανταγωνισμός μεταξύ Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη στην πορεία προς τις εκλογές είναι μεν λογικός και αναμενόμενος, όμως δεν φαίνεται να έχει μεγάλη αξία, καθώς κανένα από τα δύο κόμματα δεν μπορεί να ελπίσει σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα-βάση που να μπορεί, μετά και στην κατεύθυνση προς τις επόμενες εθνικές εκλογές -είτε αυτές διεξαχθούν το 2027, είτε νωρίτερα-, να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.

Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης αποκτά, ως εκ τούτου, πρώτον, συμβολικό χαρακτήρα, και, δεύτερον, δίνει, υπό προϋποθέσεις, την πρωτοβουλία κινήσεων στον δεύτερο να διερευνήσει τις δυνατότητες συγκρότησης ενός αντικυβερνητικού πολιτικού μετώπου (από την βάση προς την κορυφή) που θα αντικαταστήσει τις μονήρεις κομματικές προτάσεις. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ήδη εξαγγείλει σχετική πρωτοβουλία εφόσον το ΠΑΣΟΚ αποκτήσει ψυχολογία αξιωματικής αντιπολίτευσης με ένα θετικό γι αυτό εκλογικό αποτέλεσμα στις 9 Ιουνίου και βρίσκει ευήκοα ώτα σε κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετεκλογικό πολιτικό μέτωπο

Για παράδειγμα, οι Κ. Ζαχαριάδης, Γ. Ραγκούσης, Θ. Θεοχαρόπουλος δεν έκρυψαν την ικανοποίησή τους από το ποιοτικό στοιχείο μιας εκ των τελευταίων μετρήσεων που έδειξε ότι το ακροατήριο όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ υπερτερεί (περίπου 6 στους 10) η επιθυμία να κατευθυνθεί το κόμμα προς την κεντροαριστερά και όχι την αριστερά. Τα ίδια στελέχη, άλλωστε, έχουν εισηγηθεί (κάτι που θα συζητηθεί στο συνέδριο στα τέλη Φεβρουαρίου) να ενταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στους Ευρωσοσιαλιστές, κάτι σχολιάστηκε θετικά από την ηγεσία του PES. Στο ίδιο κλίμα κινείται και ο δημοφιλής Διονύσης Τεμπονέρας (που δρα ως εσωκομματική αντιπολίτευση), ο οποίος πρότεινε μετά τις ευρωεκλογές να συσταθεί “μέτωπο δημοκρατίας” με την συμμετοχή οργανώσεων, στελεχών και εν τέλει των ίδιων των κομμάτων. Τις προτάσεις αυτές διέπει η ίδια λογική: πώς ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν, καθένας ξεχωριστά, να νικήσουν τη Ν.Δ και άρα πρέπει να σχηματισθεί ένα ευρύτερο μπλοκ δυνάμεων από την αυτοδιοίκηση και τους κοινωνικούς φορείς μέχρι τις κομματικές ηγεσίες που να αντιπαρατεθεί στη Ν.Δ στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Όλα αυτά, όμως, μικρή αξία έχουν εάν, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ αναδειχθεί μεν δεύτερο κόμμα με ποσοστό λίγο πάνω, ή λίγο κάτω από το 15% και ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ τρίτος με ποσοστό μεταξύ 11-13%. Ακόμα και στο ακραίο σενάριο που εξετάζουν στο Μέγαρο Μαξίμου, με τη Ν.Δ στο 30-32%, το άθροισμα των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν υπερτερεί του ποσοστού του κυβερνώντος κόμματος.

Υπάρχει, όμως, και κάτι που ακόμα δεν λέγεται, ωστόσο …ψιθυρίζεται στις παρυφές της Κουμουνδούρου και της Χαριλάου Τρικούπη. Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων ενδέχεται να αμφισβητηθούν λιγότερο ή περισσότερο εφόσον τα εκλογικά ποσοστά δεν αυξηθούν εντυπωσιακά. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ αυτό είναι σφόδρα πιθανό καθώς όλοι ομονοούν πως τέσσερις και πλέον μήνες μετά την εγκαθίδρυση της νέας ηγεσίας ο Στέφανος Κασσελάκης δεν δύναται να διαμορφώσει πειστικό εναλλακτικό αφήγημα, πέφτει σε αντιφάσεις και η εσωκομματική “βαβέλ” εξακολουθεί να υφίσταται. Αυτή την φορά, όχι λόγω της αμφισβήτησης εκείνων που αποχώρησαν, αλλά εξαιτίας στελεχών που ανήκουν στο ευρύτερο περιβάλλον του ίδιου του αρχηγού. Κάποιοι, μάλιστα, λένε πως πλησιάζει ο χρόνος που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ θα χρειαστεί να συγκρουστεί με εκείνον που τον θεωρεί δικό του πολιτικό δημιούργημα, δηλαδή τον Παύλο Πολάκη που βλέπει την απήχησή του εσωκομματικά να διευρύνεται.

Η επόμενη μέρα

Ανάλογα προβλήματα ίσως αντιμετωπίσει, όμως, και ο Νίκος Ανδρουλάκης εάν αυξήσει μόνο λίγο το 11,8% των τελευταίων εθνικών εκλογών και δεν δημιουργήσει πολιτική δυναμική επιστροφής για το ΠΑΣΟΚ. Λέγεται πως η νεότερη γενιά καραδοκεί και βλέπει θετικά την συγκρότηση συμμαχίας με τους συνομιλήκους της στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και τη Νέα Αριστερά του Αλέξη Χαρίτση. Αυτό το κλίμα ώσμωσης το διαπιστώνει δια γυμνού οφθαλμού κανείς στα τηλεοπτικά πάνελ μεταξύ των στελεχών της ίδιας γενιάς.

Εν κατακλείδι, ο ανταγωνισμός για την δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές είναι κυρίως μία μάχη γοήτρου για τους Στέφανο Κασσελάκη και Νίκο Ανδρουλάκη. Για τον πρώτο είναι αναμφίβολα και πολιτικό σωσίβιο έναντι της αμφισβήτησης που θα δεχτεί εσωτερικά (και από την αντιπολίτευση και από το περιβάλλον του), για τον δεύτερο είναι ευκαιρία να κερδίσει χρόνο και να προσπαθήσει να προσδιορίσει τους όρους σύγκλισης του πολιτικού μετώπου κατά της Ν.Δ. Όχι, όμως, με κατοχυρωμένη την δική του ηγετική πρωτοπορία εάν το εκλογικό ποσοστό δεν είναι καθαρό και με όρους δυναμικής ανόδου.