Εκλογές για “μηδενισμό κοντέρ” και “πολιτική θανάτωση” Τσίπρα; Ανοησίες…

Η “επιχειρηματολογία” των θερμόαιμων συνηγόρων ενός εκλογικού αιφνιδιασμού εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη –που συνεχίζουν απτόητοι παρά τις σχετικές διαψεύσεις– συνοψίζεται σε δύο εκφράσεις: “μηδενισμός του κοντέρ” και “πολιτική θανάτωση (ή εξόντωση κατά το ηπιότερον) του Τσίπρα”.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Και τα δύο “επιχειρήματα” προδίδουν αμηχανία και χρησιμοποιούνται ως προκάλυμμα προσωπικών στρατηγικών και σχεδιασμών.

Τι χρείαν έχει εκλογών ένας πρωθυπουργός, ένα μόλις χρόνο μετά την ευρεία νίκη του, και ενώ οι ίδιοι οι θιασώτες της προώρης προσφυγής στις κάλπες αναγνωρίζουν την “πολιτική του γιγάντωση” και του προσδίδουν χαρακτηριστικά “Μεσσία” και “Μωϋσή”;

Τι “Μωϋσής” θα είναι αν δεν μπορεί να χωρίσει με το ραβδί του την Ερυθρά Θάλασσα της επερχόμενης κρίσης;

Αδιατάρακτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 158 βουλευτών, μηδενική εσωτερική αμφισβήτηση, σχεδόν “τσαουσκεκική” υποστήριξη από τα μέσα ενημέρωσης, αναβαθμισμένο διεθνές προφίλ μετά την κρίση στον Έβρο και την διαχείριση της υγειονομικής πτυχής της πανδημίας, και θριαμβευτικές δημοσκοπήσεις, είναι ψηφίδες ενός παζλ ηγεμονίας που ουδείς προκάτοχός του κατόρθωσε να απολαύσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Γιατί, τότε, επιμένουν στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους κορυφαίοι υπουργοί, γιατί “φλερτάρουν” δημοσίως με την ιδέα προβεβλημένοι βουλευτές, γιατί αρθρογραφούν με πύρινο λόγο φίλα προσκείμενοι αρθρογράφοι, γιατί ασκούνται σε διαρροές συνεργάτες και φίλοι; Ιδιαίτερα, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει πως διαθέτει πολιτική νομιμοποίηση και δείχνει να αποκλείει τέτοια σενάρια;

Τα ίδια τα “επιχειρήματα”, άλλωστε, είναι ασθενή.

–“Μηδενισμός του κοντέρ”: Είναι ακριβές πως οι περισσότερες από τις προεκλογικές εξαγγελίες και, εν συνεχεία, τις προγραμματικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης έχουν πέσει στο κενό των εγγενών αδυναμιών, των καθυστερήσεων, καθώς και του νέου ζοφερού τοπίου που προκάλεσε η πανδημία και διατηρεί εν ισχύ η σχεδόν προεξοφλημένη επιστροφή της με ένα δεύτερο κύμα, το φθινόπωρο. Η ρητορική έχει αλλάξει, οι στόχοι έχουν αλλάξει, η ίδια η κυβέρνηση (σήμερα) δεν έχει καμία σχέση με τον αρχικό ενθουσιασμό του μεικτού σχήματος πολιτικών και τεχνοκρατών μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου.

Εκείνη η κυβέρνηση ετοιμαζόταν να υποδεχθεί τις μπουλντόζες στο Ελληνικό (10 μήνες μετά ούτε φτυάρι δεν έχει αρχίσει να σκάβει), έστρωνε κόκκινο χαλί σε επενδυτές που θα κατέφθαναν στη χώρα μας και προεξοφλούσε ρυθμούς ανάπτυξης 4%.

Η σημερινή (ίδια) κυβέρνηση προετοιμάζεται να χάσει το μεγαλύτερο μέρος από το περίπου 30% που συνεισφέρει ο τουρισμός στο ΑΕΠ, αντιμετωπίζει το εφιαλτικό σενάριο μιας ύφεσης που μπορεί να φθάσει και το 10%, βιώνει τις πρώτες συνέπειες ενός αρνητικού επενδυτικού σοκ –ως παγκόσμιο φαινόμενο– και τρομάζει μπροστά στις συνέπειες της εκτόξευσης της ανεργίας στα ποσοστά της πρώτης φάσης της μνημονιακής περιόδου. Η αγορά καταβυθίζεται, το οικογενειακό εισόδημα εξανεμίζεται, και η ανοχή των πολιτών είναι πιθανό να εξαντληθεί τους επόμενους μήνες.

Αυτά είναι εντελώς νέα δεδομένα. Είναι αλήθεια.

Πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, ωστόσο, τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο δεν θα μηδενίσει το κοντέρ. Ισοδυναμεί με ομολογία αδυναμίας της κυβέρνησης να διαχειριστεί την κρίση (για μέρος της οποίας, αναμφισβήτητα, δεν ευθύνεται άμεσα) και θα δημιουργήσει εύλογα την εντύπωση μιας πολιτικής απόδρασης. Οι πολίτες δεν είναι κουτοί. Μπορεί να φοβούνται οι ίδιοι για την πανδημία και την οικονομική κρίση, διαισθάνονται, όμως, και τον φόβο των κυβερνώντων. Και ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει την αντίδρασή τους.

Ο “μηδενισμός του κοντέρ”, άλλωστε, προϋποθέτει εύκολη μετάβαση από τον σημερινό φόβο της κυβέρνησης ενώπιον όσων θα επέλθουν στην οικονομία, στο ασφαλές καταφύγιο μιας άνετης κυβερνητικής αυτοδυναμίας. Ούτε κάτι τέτοιο μπορεί να προεξοφληθεί σε περιβάλλον διπλών εκλογών, εκ των οποίων η πρώτη αναμέτρηση θα γίνει με απλή αναλογική.

Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως από το 60% έως το 90% των πολιτών δεν θέλουν πρόωρες εκλογές. Πόσο δεδομένο είναι ότι θα πεισθούν από μια κυβέρνηση που θα τους οδηγήσει, όχι σε μία αλλά σε δύο αναμετρήσεις;

Τι επιχείρημα θα προβληθεί από τη Ν.Δ, όταν θα συνάγει (αυθαίρετα και αυτάρεσκα), εκ του αποτελέσματος της πρώτης κάλπης με απλή αναλογική, ότι δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας; Εάν η εντολή του εκλογικού σώματος είναι “συνεργαστείτε”, πως θα καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ήδη δώσει σαφή δείγματα συναίνεσης στα εθνικά θέματα και στην πανδημία, και όταν οι προτάσεις της για την οικονομία, τις επιχειρήσεις και την εργασία είναι τεκμηριωμένες;

“Πολιτική θανάτωση Τσίπρα”: Το “επιχείρημα” είναι και σαθρό, και ανόητο. Στηρίζεται, υποτίθεται, στην πρόβλεψη πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί νέα μεγάλη ήττα σε μια διπλή εκλογική αναμέτρηση και πως δι’ αυτού του τρόπου θα οδηγηθεί σε εσωτερική περιδίνηση με τον Αλέξη Τσίπρα να εγκαταλείπει την ηγεσία και να οδηγείται σε πρόωρη πολιτική αποστρατεία.

Τουλάχιστον αφελές. Όσοι “εύχονται”, ή ακόμα χειρότερα προβλέπουν κάτι τέτοιο πιστεύουν, μάλλον, πως οι Συριζαίοι έχουν χάσει ακόμα και το στοιχειώδες ένστικτο πολιτικής επιβίωσης.

Συχνά, κατά τις ομιλίες του στη Βουλή, ο πρωθυπουργός αναφέρεται με φιλοφρονήσεις και εγκώμια στον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Στην “αστική” καταγωγή του, στο πλούσιο βιογραφικό του, στο φλεγματικό χιούμορ του, στην εμπεριστατωμένη γνώση του περί τα οικονομικά. Δεν το κάνει, φυσικά, γιατί υιοθετεί τις απόψεις του πρώην υπουργού Οικονομικών αλλά διότι στο πρόσωπό του βλέπει εκείνον που θα σημάνει και θα εκπροσωπήσει την πολιτική αποκαθήλωση του Αλέξη Τσίπρα.

Μπορεί να έχει διαφορετικές απόψεις σε ορισμένα θέματα από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν υπάρχει, όμως, ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να “ρίξει” τον Τσίπρα. Ούτε το θέλει, ούτε μπορεί. Ακόμα και οι εργαζόμενοι στο κυλικείο της Κουμουνδούρου γνωρίζουν πως η μοναδική πιθανότητα να επιστρέψει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην διακυβέρνηση περνάει από την χαρισματικότητα του Αλέξη Τσίπρα. Ένας, ίσως, λόγος θα υπήρχε να αμφισβητηθεί εσωτερικά. Να μειωθεί δραματικά το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Βεβαίως, στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ότι μπορούν για να ενισχύουν την εσωστρέφειά (διαβάστε σχετικό άρθρο εδώ) την ώρα που στο Μέγαρο Μαξίμου “σπάζουν το κεφάλι τους” σχετικά με το εάν πρέπει ή όχι να προσφύγουν σε πρόωρες κάλπες, βλέποντας τα σύννεφα στην οικονομία και τα εθνικά θέματα να βαραίνουν επικίνδυνα.

Ωστόσο, όσο εύκολα κάποιοι εξυφαίνουν προσωπικές στρατηγικές και ασκούνται σε εγωϊσμούς και αμετροέπειες, τόσο εύκολα μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να υπερβεί αυτό το κλίμα και να μετατρέψει το “καραβάνι” σε μάχιμο πολιτικό και εκλογικό μηχανισμό.