Τσίπρας …Sumar

Όταν εν μέσω πυκνότατης φημολογίας εδώ και καιρό ένας πρώην πρωθυπουργός περιγράφει το “εθνικό όραμα πενταετίας” που χρειάζεται η χώρα και βάζει στην ίδια πρόταση τις λέξεις “κίνημα” και ανάγκη για ¨ηθική και πολιτική πρωτοβουλία”, το μόνο που περιμένει κανείς να δώσει είναι και η…ημερομηνία.

Όλα δείχνουν πως για τον Αλέξη Τσίπρα ο κύβος έχει ριφθεί και η δημοσκόπηση της Opinion Poll για το libre έδειξε πώς, και ανάγκη, και χώρος υπάρχει για την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα. Στο ερώτημα, δε, σχετικά με το “πότε” μιας τέτοιας κίνησης, η τάση οδηγεί στο …γρήγορα.

Ίσως το πιό ενδιαφέρον στοιχείο της χθεσινής παρέμβασης του πρώην πρωθυπουργού δεν είναι, τελικά, όσα είπε, εν είδει μανιφέστου για την ίδρυση νέου κόμματος, αλλά ότι, πριν καλά καλά ξεκινήσει η ημερίδα του Ινστιτούτου στο Μέγαρο Μουσικής, τα κυβερνητικά στελέχη, το ένα μετά το άλλο, εξαπέλυαν σκληρή κριτική στην περίοδο διακυβέρνησης Τσίπρα, με έμφαση στο καλοκαίρι του 2015. Ευνοεί, αναμφίβολα, και η χρονική σύμπτωση: δέκα χρόνια μετά…

Το κυβερνητικό επιτελείο αντιλαμβάνεται, ως φαίνεται, πως ενόψει των επόμενων εκλογών που θα είναι κρίσιμες, και πιθανότατα περιπετειώδεις και οριακές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάζεται έναν αντίπαλο που να μπορεί να συσπειρώνει την εκλογική βάση της Ν.Δ και, έτσι, να δράσει ως ανάχωμα σε μετακινήσεις προς τα δεξιά και εν γένει τον αντισυστημισμό. Η προσέγγιση είναι απλή: για τους δεξιούς και τους (ακρο)κεντρώους ψηφοφόρους ο Τσίπρας εξακολουθεί να θεωρείται πολιτικός “διάβολος”, και επιπλέον ο πρωθυπουργός τον νίκησε σε δημοσκοπήσεις και εκλογές, από το μακρινό 2016 μέχρι το 2023.

Όσο χρειάζεται, όμως, ο Μητσοτάκης τον Τσίπρα, άλλο τόσο χρειάζεται ο Τσίπρας τον Μητσοτάκη. Η διαφορά, ωστόσο, αυτή τη φορά, είναι πως ο πρώην πρωθυπουργός δεν εκκινεί από τη βάση της παρωχημένης πιά “κυβερνώσας αριστεράς” και του “βαβελικού” πολυδιασπασμένου συμπλέγματος του πρώην ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με ένα αφήγημα προοδευτικής διακυβέρνησης, προσαρμοσμένης στη νέα διεθνή και εγχώρια πραγματικότητα.

Αφού επιλυθούν διάφορα πρακτικά ζητήματα που θα τον αποστασιοποιήσουν ακόμα περισσότερο από το κόμμα που ανέδειξε ως κυβέρνηση, ο Τσίπρας λέγεται πως θα επιλέξει πολύ προσεκτικά τα νέα πρόσωπα που θα τον πλαισιώσουν. Από τους “παλιούς”, μάλλον ελάχιστοι θα τον ακολουθήσουν, ή θα θέλει να τον ακολουθήσουν…

Στην ημερίδα του Ινστιτούτου, ο “γκέστ σταρ” ήταν, αναμφίβολα, ο Μπέρνι Σάντερς. Η παρέμβασή του αριστερού των Δημοκρατικών είχε την φρεσκάδα που δεν έχει το αφήγημα πολλών νεότερων πολιτικών. Όμως, το πρόσωπο που κέρδισε την προσοχή ήταν η υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Σάντσεθ, Γιολάντα Ντίαζ.

Κόρη μεταλλεργάτη, εγγονή πολιτικού κρατουμένου από τη χούντα του Φράνκο, πρώην κομμουνίστρια, εκ των ιδρυτικών στελεχών των Podemos που στη συνέχεια αποχώρησε για να ιδρύσει το νέο κίνημα Sumar (“Προσθέτω”) και να ανασυνθέσει τον χώρο της κεντροαριστεράς, και τα τελευταία χρόνια να θεωρείται το νέο πολιτικό αστέρι της Ιβηρικής. Μπορεί ο Τσίπρας να ακούει με ευλάβεια τον Σάντερς αλλά μάλλον τη Ντίαζ έχει στο μυαλό του.

Μπορεί να επιστρέψει με φιλοδοξίες στην κεντρική σκηνή ο πρώην πρωθυπουργός; Θα φανεί. Αρκετοί τον βλέπουν ως “μεσσία”, άλλοι (όπως και η Ζωή Κωνσταντοπούλου) θέλουν να μείνει στο “λαγούμι”.

Κυρίως, όμως, θα εξαρτηθεί από το εάν θα κατορθώσει να αποτινάξει συμπεριφορές, πρόσωπα και συνήθειες του παρελθόντος, να εδραιώσει ρεαλιστική προσέγγισή στα σύγχρονα ζητήματα, και να δείξει υπομονή.

Το νέο εγχείρημα θα δοκιμαστεί στις εκλογές του ’27, όμως είναι σαφές πως ο στόχος είναι η μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ο Μητσοτάκης έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει μία ακόμα θητεία, όχι, όμως, με την ίδια ευκολία που κέρδισε τις δύο προηγούμενες.