Η πολιτική απεχθάνεται το κενό…
Ο πρώην πρωθυπουργός με την σύντροφό του Μπέτυ Μπαζιάνα στο “Παλλάς”- Φωτό SOOC
Με επτά στους δέκα πολίτες να δηλώνουν έντονη δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση, και έξι στους δέκα να ζητούν πολιτική αλλαγή, το γεγονός ότι η Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη, στον έβδομο χρόνο κυβερνητικής θητείας, διατηρεί άνετο προβάδισμα πάνω από δέκα μονάδες (στην Πρόθεση Ψήφου) από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξηγεί όσα συνέβησαν στο “Παλλάς” μεταξύ σκηνής, πλατείας και εξώστη. Το είπε εύστοχα ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος: “ο Τσίπρας εμφανίστηκε λόγω αδυναμίας του ΠΑΣΟΚ”.
Όποιος δεν βλέπει αυτή τη συνθήκη, ούτε την πολιτική πραγματικότητα μπορεί να εξηγήσει, ούτε να ανατρέψει τους πολιτικούς συσχετισμούς είναι εφικτό. Δεν είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει προτάσεις, είναι ότι δεν τις ακούει ο κόσμος. Και σε αυτό το κενό, ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να δημιουργήσει νέο πόλο απέναντι στην “κουρασμένη” κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπό μία έννοια, το κόμμα που θα ιδρύσει ο πρώην πρωθυπουργός είναι η ομολογία αποτυχίας της κεντροαριστεράς προβάλλει αντιπρόταση διακυβέρνησης.
Ακόμα και η εκφώνηση του “επιχειρήματος” από το ΠΑΣΟΚ πώς “ο Τσίπρας έφαγε δύο σαραντάρια στο κεφάλι από τον Μητσοτάκη”, ή πώς το υπό ίδρυση κόμμα του είναι προϊόν “συμφερόντων”, προδίδει την αδυναμία της Χαριλάου Τρικούπη να μεταφράσει τους καιρούς.
Εάν, δηλαδή, η (δημοσκοπική) κοινή γνώμη προκρίνει τον πρώην πρωθυπουργό ως ικανότερο ηγέτη της κεντροαριστεράς από τον Νίκο Ανδρουλάκη, παρότι ηττήθηκε δύο φορές σε εθνικές εκλογές, κάτι σημαίνει. Κι αν -όπως λένε στο ΠΑΣΟΚ- τα “συμφέροντα” ψάχνουν αντίπαλο …από τα παλιά απέναντι στον Μητσοτάκη, δείχνει, επίσης, πώς όσοι έχουν επιρροή δεν πιστεύουν ότι η “καταλληλότητα για πρωθυπουργός” του προέδρου του είναι πιθανό να εκτοξευθεί από το 7% στο 30%.
Έχουμε γράψει ότι το ΠΑΣΟΚ είχε εδώ και καιρό τη δυνατότητα να κάψει τη γέφυρα της επιστροφής Τσίπρα, εφόσον αποδεχόταν -ή αναλάμβανε το ίδιο πρωτοβουλία- την πρόταση για προγραμματική σύγκλιση και εκλογική συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά. Με ποιά επιχειρήματα θα μπορούσε, τότε, ο πρώην πρωθυπουργός να εξηγήσει την σκοπιμότητα ενός νέου κόμματος;
Ο Νίκος Ανδρουλάκης εγκλωβίστηκε, όμως, στη στρατηγική μιας αδιέξοδης αυτονομίας μέχρι τέλους, όπως αναδεικνύεται από τα δημοσκοπικά στοιχεία. Ακριβέστερα, εγκλωβίστηκε ανάμεσα στις “δυο ψυχές” του ΠΑΣΟΚ, η μία κοιτάζει προς την κεντροαριστερά, και η άλλη αφήνει ανοιχτό το παράθυρο ακόμα και για συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ.
Αφού η φύση -και η πολιτική- απεχθάνεται το κενό, το κόμμα Τσίπρα είναι η καθ΄ ημάς μεγάλη επιβεβαίωση.
Όμως, ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι το μυθικό, μαγικό πουλί (φοίνικας) που αναγεννάται από τη στάχτη του, για να συμβολίσει την αθανασία, την ανανέωση και την κάθαρση. Ο ενθουσιασμός στην πλατεία του “Παλλάς” αφορούσε, πρωτίστως, την επιστροφή του, και απαντά στην απογοήτευση πολλών από την διαπίστωση του κενού στην αντιπολίτευση. Από μόνο του αυτό δεν είναι αρκετό για να του εξασφαλίσει ότι εκείνος θα αναμετρηθεί με τον Μητσοτάκη, πολύ περισσότερο ότι μπορεί να τον νικήσει.
“Ο Τσίπρας θα χάνει μέχρι να κερδίσει”, είπε πρόσφατα ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης που τον γνωρίζει πολύ καλά, όμως, ακόμα κι αν ο πρώην πρωθυπουργός έχει όντως ξεπεράσει το ψυχολογικό μειονέκτημα της ήττας δεν είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν πολλοί να αντέξουν την υπομονή και επιμονή που ίσως να μπορεί, πλέον, να επιδείξει.