Είναι το… Επινέ το αντικαταθλιπτικό της καθ΄ ημάς κεντροαριστεράς;

Η παραπομπή δεν ακούγεται για πρώτη φορά, αποτελεί μία από τις πιο συχνά επαναλαμβανόμενες αναφορές στην ιστορία της σύγχρονης εγχώριας κεντροαριστεράς, ενίοτε, δε, δρα και αντικαταθλιπτικά σε όποιο από τα στελέχη της μελετά τις δημοσκοπήσεις. Επινέ! Το παρισινό προάστιο, όπου το 1971 συνέβη ίσως η πιό ενδιαφέρουσα σύμπραξη και επανεκκίνηση των πολιτικών δυνάμεων του χώρου, η οποία ανέδειξε το “άστρο” του Φρανσουά Μιτεράν.

Όποιος θέλει να θυμηθεί όσα συνέβησαν τότε, χωρίς δοξαστικά και υπερβάλλοντα ενθουσιασμό, μπορεί να διαβάσει το άρθρο του Γιάννη Λίτινα, από εκδήλωση του “Κύκλου Ιδεών” του Ευ. Βενιζέλου.

Το “Επινέ” επιστρέφει στη συζήτηση για την ζητούμενη πολιτική απάντηση στην μειούμενη αλλά ανθεκτική πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, από κάποιους ως κάτι που πρέπει να δοκιμασθεί καθ΄ ημάς, από άλλους, πάλι, ως εγχείρημα που δεν αρκεί ή δεν θα έχει αποτέλεσμα εξαιτίας της πληθώρας ανταγωνιστικών πολιτικών εγωϊσμών. Το βέβαιο είναι πώς στο σημερινό δημοσκοπικό μωσαϊκό δεν αναδεικνύεται αντίπαλο δέος- ακόμα και το οργανωμένο και πολιτικά δρων ΠΑΣΟΚ υπολλείπεται πάνω από δέκα ποσοστιαίες μονάδες από τη Ν.Δ.

Αυτή την περίοδο, σε αυτή τη δημόσια συζήτηση προβάλλονται τρεις παράμετροι με ενδιαφέρον: πρώτη, η προσπάθεια να συναντηθούν κοινοβουλευτικά, πολιτικά, και, μετά, εκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά (το πρωτοσέλιδο της Κυριακάτικης Αυγής εξέπεμψε συμβολισμούς), δεύτερη, η πρόταση του Χάρη Δούκα να μετατραπεί το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, τον Δεκέμβριο, σε ανοιχτή σύναξη όλων των δυνάμεων της κεντροαριστεράς, με παράλληλη δέσμευση της ηγεσίας του ότι δεν θα συνεργαστεί με τη Ν.Δ, τρίτη, και μακράν πιο ενδιαφέρουσα, η εικαζόμενη πρόθεση του Αλέξη Τσίπρα να ιδρύσει νέο πολιτικό φορέα.

Οι δύο πρώτες διαθέτουν …ίχνη Επινέ, και υπό κάποια έννοια προσδοκούν να έχουν την επιδραστικότητα που είχε η συνένωση του αντίστοιχου γαλλικού χώρου, ως αφύπνιση από τον κατακερματισμό και την ήττα στις εκλογές του 1968. Η τρίτη, εφόσον επιβεβαιωθεί, θα παραπέμπει λιγότερο σε ένα ελληνικό …Επινέ, και περισσότερο σε μία σύγχρονη επανάληψη της 3ης του Σεπτέμβρη. Ήτοι σε ένα νέο εγχείρημα που εξυπαρχής θα κινητοποιήσει κυρίως νέα πρόσωπα σε μία καινούρια πρόταση “νέου πατριωτισμού”.

Σε όλα αυτά είναι προφανές ότι υποβόσκει ο κίνδυνος η επανάληψη της ιστορίας να αποδειχτεί φάρσα. Από την άλλη η ακινησία δεν παράγει αποτελέσματα…