Η ιστορία του Αλπερέν Σενγκούν: “Μερικές φορές ένα πιάτο φαΐ μπορεί να σώσει μια ζωή”

Ο Αλπερέν Σενγκούν,ο Τούρκος σταρ των Ρόκετς, που ήρθε πρόσφατα σε σφοδρή αντιπαράθεση με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και έκανε τις αναρτήσεις με τον Κεμάλ μετά τη νίκη επί της Ελλάδας έχει πολλές ομοιότητες μ΄αυτόν. Μπορεί να μην ήταν παιδί μεταναστών, αλλά τα παιδικά του χρόνια ήταν εξίσου δύσκολα…

editor-assistant

Η μητέρα του έχει αποκαλύψει τις δυσκολίες που πέρασε στην παιδική του ηλικία, όταν η οικογένεια δυσκολευόταν να καλύψει ακόμη και τα βασικά για την διαβίωσή της. Υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσαν να αγοράσουν ούτε ψωμί. Σε εκείνες τις στιγμές στάθηκε δίπλα τους ο ιδιοκτήτης ενός μικρού εστιατορίου της γειτονιάς, προσφέροντάς τους δωρεάν φαγητό ώστε να μην μείνουν νηστικοί.

Αργότερα, όταν ο Σενγκούν κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, φρόντισε να επιστρέψει αυτή την καλοσύνη, δείχνοντας έμπρακτα την ευγνωμοσύνη του.

«Δεν είχαμε χρήματα για να αγοράσουμε φαγητό. Ένας μικρός ιδιοκτήτης εστιατορίου μας άνοιξε την πόρτα του και έβαλε φαγητό στο τραπέζι μας. Τάιζε την οικογένειά μου για χρόνια. Και ξαφνικά, μια μέρα, ο Αλπερέν επέστρεψε—αλλά όχι για να φάει».

Ο Αλπερέν Σενγκούν, αφού πέτυχε το όνειρό του να παίξει στο ΝΒΑ, δεν ξέχασε ποτέ το μικρό εστιατόριο που του χάρισε αξιοπρέπεια και στήριξη στα δύσκολα χρόνια.

Μετά την καθιέρωσή του, επέστρεψε στην πατρίδα του και πήγε στο ίδιο εστιατόριο. Εκεί, χωρίς τυμπανοκρουσίες, έδωσε στον ιδιοκτήτη μια επιταγή 87.000 δολαρίων. Το ποσό παραμένει ένα μικρό μυστήριο: άλλοι το ερμηνεύουν ως «την αξία όλων των γευμάτων που είχε λάβει η οικογένειά του», ενώ άλλοι το βλέπουν ως «ένα συμβολικό ποσό, σημάδι νέας αρχής».

Αυτό όμως που έκανε την ιστορία πραγματικά ξεχωριστή ήταν η πινακίδα που άφησε στον τοίχο του εστιατορίου, συνοδευόμενη από ένα μήνυμα ευγνωμοσύνης που συγκίνησε τους πάντες.

Η πινακίδα έγραφε αυτές τις οκτώ λέξεις:

«Μερικές φορές ένα πιάτο φαγητό μπορεί να σώσει μια ζωή.»

Αυτή η φαινομενικά απλή πρόταση άλλαξε αμέσως τη μοίρα του εστιατορίου.

Αρκετοί πελάτες που ήταν παρόντες κοινοποίησαν τη φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αποτέλεσμα να γίνει αμέσως viral.

Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, με δάκρυα στα μάτια, είπε απλώς: «Έδωσα φαγητό μόνο σε πεινασμένα παιδιά. Αλλά σήμερα βλέπω ότι αυτό το πιάτο φαγητό έθρεψε ένα ολόκληρο μέλλον».

Το πάτησε αυτοκίνητο

Λαμβάνοντας υπόψη το δύσκολο ξεκίνημά του, με αμέτρητους τραυματισμούς από τα παιδικά του χρόνια στους δρόμους της Γκιρεσούν, κανείς δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται που εκμεταλλεύεται σήμερα για το πως έχει διαμορφωθεί ο χαρακτήρας του.

«Έχω πολλά τραύματα από τότε — παντού», λέει ο 22χρονος Σενγκούν. «Στα χέρια μου. Στα γόνατά μου. Έχω σημάδια από το σκαρφάλωμα. Με χτύπησε αυτοκίνητο — δύο φορές. Παραλίγο να πεθάνω. Έχω περάσει πολλά».

Από τα ταπεινά του ξεκινήματα στην Τουρκία, μέχρι το κεφάλαιο της Μπαντίρμα, όπου έφυγε από την οικογένειά του σε ηλικία 12 ετών για να κυνηγήσει το μπάσκετ, και ως τη σημερινή ζωή στο NBA, η πορεία του είναι εντυπωσιακή. Πρόσφατα υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο αξίας 185 εκατομμυρίων δολαρίων με τους Ρόκετς και θεωρείται ένα από τα ανερχόμενα αστέρια της λίγκας.

Το ιδιαίτερο επιθετικό του στυλ — υψηλό επίπεδο σκοραρίσματος, δημιουργίας και ριμπάουντ χωρίς να διαθέτει κορυφαία αθλητικά προσόντα ή δύναμη — έχει προκαλέσει συγκρίσεις με τον τρεις φορές MVP Νίκολα Γιόκιτς. Οι Ρόκετς έχουν μετατραπεί από ομάδα στα όρια των πλέι οφ σε διεκδικητές, βασιζόμενοι στον Σενγκούν περισσότερο από κάθε άλλον (19,2 πόντοι, 10,5 ριμπάουντ, 5,1 ασίστ, 1,3 κλεψίματα και 0,9 τάπες ανά αγώνα).

Ενώ στην Τουρκία είναι τόσο γνωστός όσο ο Μάικλ Τζόρνταν — όπως λέει ο προπονητής των Ρόκετς Ίμε Ουντόκα — η ιστορία του παραμένει άγνωστη στους περισσότερους φίλους του NBA. Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε τον Αλπερέν Σενγκούν.

Τα πρώτα βήματα στην Τουρκία και η οικογενειακή θυσία

«Ο πρώτος μου προπονητής (Σαλίμ Τασλί) ήταν παιδικός φίλος του πατέρα μου (Κεμάλ) και είχαν παίξει μαζί μπάσκετ. Δούλευε σκληρά στην Αμερική για δέκα χρόνια σε βενζινάδικα. Όταν γύρισε στην Τουρκία ήμουν επτά ετών και είπε: ‘Θέλω να ξεκινήσω το μπάσκετ εδώ’. Άνοιξε μια μπασκετική ακαδημία για να διδάξει στα παιδιά».

Ο αδερφός μου (Αλιτζάν) ήταν επίσης ψηλός και άρχισε πρώτος στην ομάδα στα 15 του, αλλά ήταν ήδη αργά για εκείνον. Πηγαίναμε κάθε μέρα να βλέπουμε τις προπονήσεις του και μετά προσπαθούσα κι εγώ να σουτάρω. Σε έναν χρόνο ξεκίνησα το μπάσκετ κανονικά και μέχρι τα 12 μου ήμουν στην μικρή μας πόλη, βλέποντας βίντεο για να βελτιωθώ — Μάικλ Τζόρνταν, ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Ο πατέρας μου ήταν ψαράς, η μητέρα μου (Αϊσέ) δεν εργαζόταν και οικονομικά δυσκολευόμασταν πολύ. Ο πατέρας μου ταξίδευε στη Μαύρη Θάλασσα και σε άλλες πόλεις για δουλειές με μεγάλα πλοία και έλειπε μέχρι έξι μήνες τη φορά. Εγώ εν τω μεταξύ έπαιζα μπάσκετ και δοκίμασα παράλληλα την κολύμβηση — ήμουν πολύ καλός κολυμβητής — αλλά βαριόμουν τρομερά.

Ο προπονητής κολύμβησης εντυπωσιάστηκε από το ύψος μου και δεν ήθελε χρήματα, μόνο να προπονούμαι μαζί τους. Υποσχόταν πως θα πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Όμως δεν με κέρδισε ποτέ η κολύμβηση· προτιμούσα το μπάσκετ κάθε μέρα.

Η μετακόμιση στη Μπαντίρμα και οι δύσκολες στιγμές

Σε ηλικία 12 ετών πήγα με την ομάδα μου σε ένα τουρνουά στη Γκιρεσούν, όπου υπήρχαν μεγάλες ομάδες και σκάουτερς. Εκεί συνάντησα τον καλύτερο προπονητή για παιδιά στην πόλη, τον Αχμέτ Γκιουργκέν, που με δίδαξε ουσιαστικά μπάσκετ. Μου πρότεινε να πάω σε άλλη πόλη — πολύ μακριά από τη δική μου.

Η Μπαντίρμα, όπου εντάχθηκα στα τμήματα υποδομής κορυφαίου συλλόγου, απέχει πάνω από 1.000 χιλιόμετρα. Δεν υπήρχε αεροδρόμιο τότε· ταξιδεύαμε 15-16 ώρες με λεωφορείο. Ο πατέρας μου έλειπε για δουλειές κι έβλεπα την οικογένειά μου μόλις μία εβδομάδα όλη τη σεζόν. Ζούσαμε σε εγκαταστάσεις με γήπεδο, κουζίνα· κάποια δωμάτια είχαν δέκα παιδιά! Δεν είχα καν κινητό τηλέφωνο για να βλέπω τους δικούς μου.

Επικοινωνούσα μαζί τους μόνο από το τηλέφωνο της ασφάλειας — έκλαιγα κάθε φορά: «Ελάτε να με πάρετε». Η μητέρα μου επίσης έκλαιγε γιατί της έλειπα πολύ. Όμως κατάλαβα γρήγορα ότι έπρεπε να ωριμάσω για χάρη της οικογένειάς μου· αυτό ήταν το σωστό για όλους μας.

Ήμουν ήδη παιδί των δρόμων· κακό παιδί όπως λέω! Κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου: «Θα το κάνω».

Η ζωή στους δρόμους της Γκιρεσούν και οι δυσκολίες της παιδικής ηλικίας

Μεγάλωσα στους δρόμους· πάντα υπήρχαν καβγάδες. Έφευγα το πρωί και γύριζα βράδυ στις 8-9. Ζούσαμε δύσκολα οικονομικά· έπρεπε να παλέψω για όσα ήθελα.

Ήμουν άτακτος, αλλά οι φίλοι μου χειρότεροι! Κάναμε παρέα σε δύσκολες καταστάσεις· κάποιοι κάπνιζαν ή μπλέκονταν σε φασαρίες — κι εγώ μαζί τους στα γήπεδα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ. Οι οπαδοί στην Ευρώπη είναι τρελοί· συνέχεια καβγάδες! Έχω πολλές αναμνήσεις από τέτοιες καταστάσεις.

(Δείχνει την ουλή στον δεξί αγκώνα…) Έκανα μεγάλη επέμβαση όταν ήμουν πέντε ετών επειδή σκαρφαλώναμε συνέχεια στα σπίτια κι έπεσα από μεγάλο ύψος — έσπασα το χέρι μου κι έγινα χειρουργείο. Κάθε καλοκαίρι κάτι πάθαινα!

Δεν υπήρχαν τότε γυμναστές ή φυσικοθεραπευτές… Η οικογένειά μου πάντα φοβόταν ότι θα πάθω κάτι χειρότερο. Έπαθα σοβαρό τροχαίο όταν ήμουν έξι-επτά χρονών: έπαιζα πίσω από μια πόρτα και όταν βγήκα στο δρόμο με χτύπησε αυτοκίνητο που πέρασε πάνω από τα πόδια μου! Οι γείτονες πήραν τα σανδάλια που φορούσα στη μητέρα μου χωρίς να της πουν τι έγινε· νόμιζε ότι πέθανα.

Bαντίρμα: Η σκληρή καθημερινότητα κι η αντοχή στον ανταγωνισμό

Στην Μπαντίρμα, οι μεγαλύτεροι ήταν αυστηροί με τους μικρούς: “Κάνε αυτό”, “κάνε εκείνο”. Εγώ όμως δεν δεχόμουν τίποτα χωρίς αντίδραση: “Δεν θα το κάνω – αν θες παλεύουμε!”. Ο προπονητής μας ήταν πολύ σκληρός — φωνές, βρισιές· αλλά δεν το έπαιρνα προσωπικά γιατί ήμουν ο παίκτης που υπολόγιζαν όλοι.

Όταν ήμουν στην εφηβική ομάδα κυριαρχούσα πάντα απέναντι στους μεγαλύτερους παίκτες. Από τις 13:00 που τελείωνε το σχολείο ως τις 18:00 προπόνηση χωρίς σταματημό· στο τέλος ξανά στο γήπεδο!

Aνάδειξη στην Τουρκία και μετάβαση στο NBA

Από τα 16 έως τα 18 αγωνίστηκα στις ομάδες νέων της Banvit (U16-U18). Το πρόγραμμα χρεοκόπησε το 2020, υπογράφοντας τότε στη Μπεσίκτας. Εκεί μέτρησα 19,2 πόντους, 9,4 ριμπάουντ, 2,5 ασίστ, 1,3 κλεψίματα και 1,7 τάπες σε μόλις 28 λεπτά ανά αγώνα (65% εντός παιδιάς). Ανακηρύχθηκα MVP της Super League — τη σημαντικότερη διάκριση μετά την ισπανική ACB στην Ευρώπη — την ίδια μέρα που δήλωσα συμμετοχή στο Draft του NBA (2021). Οι Ρόκετς απέκτησαν τα δικαιώματά μου στο Νο16 μέσω ανταλλαγής δύο επιλογών πρώτου γύρου με την Οκλαχόμα Σίτι.

NBA: Οι συγκρίσεις με Γιόκιτς και η προσωπική εξέλιξη

Στην αρχή μού άρεσαν οι συγκρίσεις με τον Γιόκιτς («Τhe Joker»), αλλά πλέον έχω διαμορφώσει το δικό μου παιχνίδι. Παίρνω κινήσεις από τον Γιόκιτς ή τον Ντιρκ Νοβίτσκι βλέποντας βίντεο — πάντα προσπαθώ να εξελίσσομαι. Με φωνάζουν ακόμα «Baby Jokić», αλλά δεν με ενοχλεί.Πέρσι έκανα μεγάλη πρόοδο (21,1 πόντους–9,3 ριμπ.–5 ασίστ–1,2 κλεψ.) υπό τον Ουντόκα.

Η ευκαιρία κι η εμπιστοσύνη που έδειξε ο Ίμε ήταν καθοριστικές.Τα δύο πρώτα χρόνια ήμουν τέταρτη-πέμπτη επιλογή πίσω από Κέβιν Πόρτερ Τζούνιορ & Τζάλεν Γκριν– τώρα είμαι πρώτη-δεύτερη επιλογή επιθετικά χάρη στον Ίμε.

Mελλοντικές φιλοδοξίες και όνειρα NBA

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα φτάσω ως εδώ—NBA All-Star υποψήφιος & πρωταγωνιστής των Ρόκετς!Πιστεύω πολύ στο ταλέντο της ομάδας μας—το μόνο που μας έλειπε ήταν χημεία κι αυτό άλλαξε πλήρως όταν ήρθαν ο Ίμε κι οι συνεργάτες του.Δεν υπάρχει πλέον θέση για χαλαρότητα—αν δεν αποδίδεις κάθεσαι στον πάγκο!

Προσωπικά θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι—θέλω πάντα να γίνω ο καλύτερος—και να κάνω περήφανους τους γονείς μου!