Μάκης Βορίδης, “ειδική περίπτωση”…

Σχεδόν σε όλες τις θεωρίες περί του πολιτικού χώρου από το βαθιά συντηρητικό ακροατήριο της Ν.Δ και δεξιότερα, τα τελευταία χρόνια, πολλοί ήταν εκείνοι που επισήμαιναν πώς καθ’ ημάς δεν μπορεί εύκολα να αναπτύξει δυναμική εξουσίας, όπως έχει συμβεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διότι απουσιάζει η χαρισματική πολιτική προσωπικότητα που θα τον ενώσει. Δεν υπάρχει, λένε, μία Λεπέν, ένας Βίλντερς (Ολλανδία), μία Άλις Βάϊντελ (AfD-Γερμανία), ακόμα περισσότερο ένας Όρμπαν.

Η πολιτική περιοχή από τη δεξιά έως την ακροδεξιά καταγράφει αθροιστικά περίπου 20% στις δημοσκοπήσεις, παραμένει ωστόσο κατακερματισμένη, με προσωπικότητες που ενίοτε δρουν ανταγωνιστικά έως και εχθρικά.

Εσχάτως, λέγεται, ότι αυτό θα επιχειρήσει ο Αντώνης Σαμαράς, με μύχιο πόθο να ανακόψει την στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη για μία τρίτη εκλογική νίκη. Όμως, ο διαγραφείς από τη Ν.Δ πρώην πρωθυπουργός έχει πολλές αντιπάθειες, θεωρείται δε μειονέκτημα πως δεν κρύβει ότι νοιάζεται μόνο -στα 75 του- να μην αγγίξει την αυτοδυναμία το κόμμα που υπηρέτησε ως πρόεδρος και πρωθυπουργός.

Όλες αυτές τις συζητήσεις καταλήγουν συνήθως σε ένα πολιτικό πρόσωπο-μοντέλο που δυνητικά θα μπορούσε να εκπροσωπήσει αυτόν τον χώρο και, είτε να ενώσει, είτε, το πιθανότερο, να περιορίσει την απήχηση του Βελόπουλου, της Λατινοπούλου, του Νατσιού και άλλων. Πρόκειται για τον Μάκη Βορίδη.

Με βαθύ παρελθόν στην εγχώρια ακροδεξιά, θαυμαστής κάποτε του Ζαν Μαρί Λεπέν, από την “ντριμ τιμ” του Καρατζαφερικού ΛΑΟΣ που μετοίκησε στη Ν.Δ και ανέδειξε τα προσόντα της σε ένα πιό θεσμικό, κεντροδεξιό περιβάλλον. Μάχιμος και ικανός νομικός, με ρητορική δεινότητα, ειδικός στις κοινοβουλευτικές μάχες “εκ του συστάδην”, κατά αρκετούς από τους πιό χρήσιμους υπουργούς της διακυβέρνησης Μητσοτάκη την τελευταία εξαετία.

Αν για την “καλή μαρτυρία” προς το (εκσυγχρονιστικό) κέντρο είναι ο Κυριάκος Πιερακκάκης ο πιό εμβληματικός υπουργός της περιόδου (το ψηφιακό κράτος είναι μακράν η πιό αναγνωρισμένη και δημοφιλής κυβερνητική καταγραφή μετά το ’19), ο Μάκης Βορίδης ήταν ο πολιτικά άγρυπνος συνοριοφύλακας στα δεξιά της Ν.Δ και ο κοινοβουλευτικός που συγκρούστηκε περισσότερο (μαζί με τον Άδωνη Γεωργιάδη, αλλά με άλλο ύφος) με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, κυρίως, όμως με την Κωνσταντοπούλου και τον Βελόπουλο. Κάθε φορά που κάποιος εξ αυτών υπενθύμιζε την θητεία του στην ακροδεξιά πριν τρεις και πλέον δεκαετίες, μάλλον ενίσχυε την επιρροή του στον πολιτικό χώρο που κλήθηκε να εκπροσωπήσει.

Κι εδώ ξεκινά ο “πονοκέφαλος” για το Μέγαρο Μαξίμου. Η παραίτηση-αποπομπή του για τις αναφορές του ονόματός του στη δικογραφία του ΟΠΕΚΕΠΕ αξιολογήθηκε ως αναγκαία για να μην επεκταθεί το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό.

Ο Μάκης Βορίδης, όμως, δεν προτίθεται να ενταχθεί στο “μοντέλο Τριαντόπουλου”, ούτε να προσφερθεί ως “Ιφιγένεια” στον βωμό της πολιτικής διαχείρισης του σκανδάλου. Δηλώνει αθώος και επιζητεί να ερευνηθεί από …κανονική προανακριτική, όπου προφανώς σκοπεύει να παραθέσει τα δικά του νομικά και πολιτικά επιχειρήματα, ως εκ τούτου δεν πρόκειται να “αφυπηρετήσει” πολιτικά και να αποσυρθεί διακριτικά.

Οι φήμες περί επαφής του, τις τελευταίες ημέρες, με τον Αντώνη Σαμαρά (με τον οποίο τους δένει πολιτική φιλία και κοινές απόψεις σε πολλά θέματα), διαψεύδονται ως προς το σκέλος ότι έγινε συνάντηση, δεν διαψεύδονται, ωστόσο, σχετικά με το εάν υπάρχει επικοινωνία. Στο πρόσωπο του Μάκη Βορίδη ο πρώην πρωθυπουργός θα μπορούσε να βρει αυτή τη χαρισματική προσωπικότητα που θα καταστήσει τον κατακερματισμένο χώρο του (δημοσκοπικά) 20%, μία αξιοσημείωτη και φιλόδοξη πολιτική οντότητα.

Είναι μάλλον δύσκολο να αποδεχτεί ο πρώην υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου μία τέτοια προοπτική. Και μόνο, ωστόσο, το ότι αιωρείται αυτή η πιθανότητα λόγικό είναι να προκαλεί ανησυχίες σε κάποιους…