22 ημέρες…

Στην πολύ σοβαρή (θρησκευτικά και γεωστρατηγικά) υπόθεση με την Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, τα πράγματα φαίνεται πώς άλλαξαν άρδην στο διάστημα μετά την επίσκεψη του Αιγυπτίου προέδρου Σίσι στην Αθήνα (7 Μαϊου) και μέχρι την έκδοση της δικαστικής απόφασης (Εφετείο Ισμαηλίας) στις 29 Μαϊου. Σε 22 ημέρες φτάσαμε, από μία κυοφορούμενη αλλά υποτίθεται βέβαιη συμφωνία που θα διασφάλιζε πλήρως (…) και το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής, στο δικαστικό τετελεσμένο που της αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος των περιουσιακών της στοιχείων και θέτει εν αμφιβόλω στο μέλλον ακόμα και την ίδια τη λειτουργία της.

Προκαλεί μεγάλη απορία τι ακριβώς συνέβη σε αυτό το διάστημα.

Μας περιέπαιξε ο Σίσι, υποσχόμενος κάτι που δεν είχε σκοπό να υλοποιήσει, η ελληνική διπλωματία εκτίμησε πως ο λόγος του είναι χαραγμένος σε πλάκες (σαν αυτές του Μωϋσή), και ως εκ τούτου αδιαμφισβήτητος, άρα δεν χρειαζόταν καμία περαιτέρω επαγρύπνηση και προετοιμασία, δεν υπήρξε επαρκής ενημέρωση για την δικαστική πορεία της υπόθεσης -που, όμως, ήταν σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια-, ή, μήπως, κάνουμε, τώρα, διαχείριση μιας προαναγγελθείσας κρίσης που δεν προβλέψαμε ή υποτιμήσαμε; Πιθανώς να μην το μάθουμε ποτέ.

Η εσπευσμένη επίσκεψη του Γ. Γεραπετρίτη στο Κάϊρο επιβεβαίωσε, πάντως, πώς είμαστε κοντά σε αδιέξοδο και η αιγυπτιακή πλευρά μπορεί τώρα να επικαλείται την “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” (της), και το δεδικασμένο της απόφασης του Εφετείου Ισμαηλίας. Το γεγονός ότι εδώ και χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη το φαραωνικό σχέδιο τουριστικής εμπορευματοποίησης της περιοχής με επίκεντρο τη Μονή (δείτε εδώ όσα έχει αποκαλύψει το libre), δεν δικαιολογεί άγνοια εκ μέρους των υπηρεσιών του υπουργείου Εξωτερικών- εκτός εάν δεν διαβάζουν καν τις αιγυπτιακές εφημερίδες που φιλοξενούσαν τακτικά σχετικά δημοσιεύματα.

Εξ αρχής, το ζήτημα δεν ήταν ποτέ μόνο θρησκευτικό. Το επισήμαναν οι ίδιοι οι μοναχοί, το δήλωσαν καθαρά και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Αναλυτικοί επ΄ αυτού ήταν και άλλοι, όπως ο Ευ. Βενιζέλος. Η προσπάθεια ελαχιστοποίησης των συνεπειών της κρίσης οδηγεί εκ των υστέρων την κυβέρνηση στο να επισημαίνει διαρκώς ότι δεν αμφισβητείται ο θρησκευτικός χαρακτήρας της Μονής. Ορθώς, ωστόσο αυτή είναι μία συζήτηση εκτός θέματος.

Προφανώς, η φιλική και συμμαχική σχέση μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου δεν θα αναιρεθεί, ωστόσο είναι σαφές πως διέπεται πιά από καχυποψία και η Μονή του Σινά γίνεται ένα πολύ σοβαρό αγκάθι. Όχι το μοναδικό.

Εάν λάβει κανείς υπόψη του την επιχειρούμενη, και με τις “ευχές” της Ουάσιγκτον, προσέγγιση του Καϊρου με την Άγκυρα, και το γεγονός ότι ο στενός σύμμαχος του Σίσι, στρατηγός Χαφτάρ της Αν. Λιβύης σκέπτεται να αποδεχτεί το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο.

Ειρήσθω εν παρόδω, ο Χαφτάρ ήταν αυτός που φέρναμε στην Αθήνα με ιδιωτικό αεροπλάνο, τον φιλοξενούσαμε στην “Μεγάλη Βρετανία”, τον περιφέραμε ως “τον άνθρωπό μας” στη Λιβύη, και ως τον εξισορροπιστή στην διείσδυση της Τουρκίας στην περιοχή. Μακάρι να μην συμβεί, ωστόσο εάν ο Χαφτάρ προσχωρήσει στα συμφέροντα Ερντογάν, (και) η Λιβύη θα χαθεί από τον χάρτη της έστω και μικρής δικής μας επιρροής.

Κάτι δεν κάνουμε σωστά. Εάν φταίνε κάποιοι αρμόδιοι διπλωμάτες μας, οι σύμβουλοι της πολιτικής ηγεσίας, η αδυναμία μας να σκεφτούμε στρατηγικά, ή η υπερβολική αυτοπεποίθηση ότι διαθέτουμε ισχύ και συμμαχίες, αυτό ας το βρουν οι ιθύνοντες.

“Δεν είναι μεγάλο προσόν να έχεις γρήγορο μυαλό, αν δεν είναι συγχρόνως και σωστό. Η τελειότητα του εκκρεμούς δεν έχει να κάνει με το ότι πάει γρήγορα, αλλά με το ότι πάει σωστά.”, έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος Βοβενάργκ. Και στην περίπτωσή μας, ταιριάζει γάντι…