Ο γοητευτικός τζιχαντιστής και ο ακόμα γοητευτικότερος Ερντογάν…

Μπορεί ένας τζιχαντιστής να είναι γοητευτικός; Στην γεωπολιτική δυστοπία που φέρει τη σφραγίδα του Ντόναλντ Τραμπ, η απάντηση είναι καταφατική. Έτσι αποκάλεσε τον Αχμετ Αλ Σάρα – Τζολάνι, στο πρόσφατο παρελθόν του-, νέο ηγέτη της Συρίας στην μετά Άσαντ εποχή, ο Αμερικανός πρόεδρος. Και μαζί, “ωραίο τύπο, σκληρό άντρα, μαχητή” κ.ά.

Ο Αλ Σάρα παραμένει ακόμα επικηρυγμένος για 10 εκατ. $, ως τρομοκράτης, από την αμερικανική κυβέρνηση, η οργάνωση του, δε, παρακλάδι της Αλ Κάϊντα παλαιότερα, αυτή που τώρα κυβερνά τη Συρία, παραμένει ψηλά στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων κατά το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, προφανώς μαζί με τον ISIS, τη Χαμάς, τη Μπόκο Χαράμ και άλλες.

Το ραντεβού του Τραμπ με τον Τζολάνι το έκλεισε ο Ταγίπ Ερντογάν, για τον οποίο ο Αμερικανός πρόεδρος δεν φείδεται θετικών συναισθημάτων και λόγων. Οι δυτικοί αναλυτές επισημαίνουν πως η Τουρκία μετατρέπεται πιά σε περιφερειακή δύναμη, στενό εταίρο των ΗΠΑ στην προώθηση αμοιβαίων συμφερόντων στην περιοχή. Ο Τραμπ επιδιώκει στο παρασκήνιο να φέρει πιό κοντά τον ένα φίλο του Ερντογάν, με τον άλλο στενό φίλο του Νετανιάχου, με σκοπό να αμβλυνθούν οι ψυχροπολεμικές σχέσεις Άγκυρας- Ιερουσαλήμ των τελευταίων ετών. Και ο τζιχαντιστής Αλ Σάρα ίσως αξιοποιηθεί ως “γέφυρα” που να διασφαλίζει τα συμφέροντα όλων, και μαζί ένα “μαξιλάρι” ασφαλείας στη Μέση Ανατολή.

Παράλληλα, ο Ερντογάν πήρε ήδη το “πράσινο φως” του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ για την προμήθεια πυραύλων αξίας 300 εκατ. $, είναι, δε, πιθανό, εφόσον το Κογκρέσο συναινέσει στην προτροπή του Λευκού Οίκου, να επανέλθει στο πρόγραμμα συμπαραγωγής των F-35. Από την άλλη, ο Γ.Γ του ΝΑΤΟ Μάρκ Ρούτε (εκείνος ο Ολλανδός που ως πρωθυπουργός επί ελληνικών μνημονίων δυσφημούσε κατά συρροή τη χώρα μας) έπλεξε ξανά το εγκώμιο του Ερντογάν και κάλεσε τα κράτη-μέλη του Συμφώνουν να σπεύσουν να προμηθεύσουν με νέους εξοπλισμούς την Τουρκία. Μετάφραση: να αγοράσει η Άγκυρα τα Eurofighter και άλλους οπλισμούς που ζητάει.

Άλλωστε, και ο Γερμανός καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς έχει συμφωνήσει, η Τζόρτζια Μελόνι υπέγραψε πρό ημερών μία πολύ μεγάλη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με τον Τούρκο πρόεδρο, ο Βρετανός Κιρ Στάρμερ επίσης συναινεί, ο δε Εμανουέλ Μακρόν κάνει τον… δύσκολο, αλλά εν τέλει συντάσσεται με όλους τους άλλους.

Στο τραπέζι, κανονικά και με το νόμο, και η ένταξη της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή κοινή άμυνα, παρά τις διακριτικές προτροπές του Έλληνα πρωθυπουργού για το αντίθετο.

Σε ένα τραμπικό γεωπολιτικό περιβάλλον όπου όλα είναι business και αμοραλισμός, ο Ερντογάν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη εποχή. Μπορεί να συνομιλεί με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τη Χαμάς και τους τζιχαντιστές με κοστούμια της Δαμασκού, τους ευρωπαίους ηγέτες, τα αραβικά κράτη, και τον ισλαμικό κόσμο. Σε αυτό το περιβάλλον δεν υπάρχουν διεθνείς συνθήκες και διεθνές Δίκαιο, υπάρχουν μόνο συμφωνίες ως επιχειρηματικά “ντιλ” και ρυθμιστές συμφερόντων.

Κι εμείς; Το ερώτημα είναι θεμελιώδες και απαιτητικό. Αρκεί η επίκληση συμμαχιών (που είναι μάλλον καλύτεροι “σύμμαχοι” του Ερντογάν αυτή την περίοδο), και του διεθνούς Δικαίου που καταλύεται ραγδαία, από την Ουκρανία, μέχρι την Κύπρο και τη Γάζα; Προφανώς, όχι. Μόνο που ακόμα δεν διαπιστώνουμε κάποια βαθύτερη περίσκεψη και, κυρίως, αναδιαμόρφωση της στρατηγικής.