Πατριώτες σε προεκλογικούς καιρούς…

Η αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή για την εξωτερική πολιτική επιβεβαίωσε, δυστυχώς, τους πλέον απαισιόδοξους. Δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία θεματική ενότητα σε ένα προεκλογικό ντιμπέϊτ. Αυτοαναφορικότητα, εύκολη και ανέξοδη κριτική, τοξικότητα, και υποτίμηση της μεγάλης γεωπολιτικής εικόνας που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή ζωτικού ενδιαφέροντος για τη χώρα.

Το χειρότερο, όμως, είναι πώς αυτό το πολιτικό σύστημα είναι πρακτικά ανέφικτο να ομονοήσει ακόμα και στα ελάχιστα, πολύ περισσότερο να συνδιαμορφώσει την αναγκαία νέα εθνική στρατηγική σε όλα τα μέτωπα.

Η μεν κυβέρνηση, είναι σαφές πώς πιέζεται από τα δεξιά της και πλειοδοτεί σε έναν πατριωτισμό εσωτερικής κατανάλωσης, η δε αντιπολίτευση αντιλαμβάνεται τα πάντα ως διεθνή διασυρμό της χώρας. Το πρώτο οδηγεί σε σφάλματα και υπονομεύει τις συγκλίσεις που πιθανότατα θα απαιτηθούν προσεχώς, το δεύτερο, απλώς, δεν είναι ακριβές.

Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, στον συγκεκριμένο πολιτικό χρόνο, είναι αδύνατο να συμφωνήσουν στην διαχείριση όσων φαίνεται ότι θα (μας) προκύψουν το επόμενο διάστημα.

Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι επίκειται (τίνος, πραγματικά, πρωτοβουλία είναι, ας το αφήσουμε προς το παρόν…) διάσκεψη των παράκτιων χωρών της ανατολικής Μεσογείου. Όλα δείχνουν ότι ένα τέτοιο φόρουμ έχει ως στόχο να διευθετηθούν εκκρεμότητες και να διευκολυνθούν οι ενεργειακοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτονόητα, θα απαιτηθούν προετοιμασία και καλός σχεδιασμός, ίσως, όμως, και διαμόρφωση νέων “κόκκινων γραμμών” σε ένα μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον.

Μπορεί να υπάρξει συνεννόηση ως προς αυτές; Από τον τρόπο που έγινε η αντιπαράθεση στη Βουλή, εύκολα μπορεί να απαντήσει κανείς πώς όχι.

Το γεγονός δε ότι αυτή και άλλες πρωτοβουλίες θα εξελιχθούν σε σκληρό προεκλογικό χρόνο, με την κυβέρνηση να αγωνιά για την προοπτική αυτοδυναμίας, και την αντιπολίτευση κατακερματισμένη, το αποτέλεσμα ίσως αποβεί επικίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα. Όχι γιατί κάποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο πατριώτης από τον άλλον, αλλά διότι τα εθνικά συμφέροντα μπαίνουν στη ζυγαριά του πολιτικού κόστους και τους εκλογικού οφέλους.