Είδαμε τον ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ: Η “χειρότερη γενιά” της Αθήνας του υποκλίθηκε αφού απόλαυσε “μουσική για τσόγλανους”  

Στο “καυτό” του διήμερο στο ΟΑΚΑ ο ΛΕΞ ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον μύθο, την εικόνα και την αποδοχή του από πλατιά, πλέον, ακροατήρια. Πάνω απ’ όλα: Δικαιολόγησε γιατί θεωρείται μακράν ο καλύτερος ράπερ της γενιάς του και ο άνθρωπος που ίσως έχει διαβάσει καλύτερα από κάθε άλλον τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία πίσω από τις ωραιοποιήσεις και τις επίσημες εκδοχές.

Την Κυριακή ο κόσμος βέβαια δεν ήταν τόσο πολύς όσο το Σάββατο, αυτό όμως δεν εμπόδισε τον Θεσσαλονικιό καλλιτέχνη να ξετυλίξει όλη την γκάμα των δυνατοτητών του και να χαρίσει ένα καταπληκτικό σόου 135 λεπτών σε απολύτως επαγγελματικά πρότυπα (από τη διοργάνωση μέχρι τα θεατρικά δρώμενα πάνω στην τεράστια σκηνή με τη βοήθεια χορευτών και τα εκπληκτικά φώτα).

Από τις “3000 στροφές”, κομμάτι που άνοιξε το σόου, μέχρι τη “Μωβ βροχή” που το έκλεισε (αμφότερα τα κομμάτια από το τελευταίο δίσκο του που τα “σπάει” στο Spotify και τις άλλες πλατφόρμες) ο ΛΕΞ ήταν ο εαυτός του, αυτό το παιδί της διπλανής πόρτας από τη Θεσσαλονίκη που αφηγείται μαζί με τους φίλους του ιστορίες από τους δρόμους και τα σπίτια με το κομμένο ρεύμα και τα απλήρωτα ενοίκια.

Το πολιτικό κομμάτι της συναυλίας ήταν κάτι παραπάνω από έντονο, χωρίς ο ΛΕΞ να πει ούτε μία λέξη παραπάνω από τους στίχους του ούτε να κάνει στο κοινό πολιτική κατήχηση. Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές και σε άλλους καλλιτέχνες. Εγινε, δε, το εξής απλό. Αρκετά λεπτά πριν την έναρξη της συναυλίας, κορίτσια και αγόρια που συμμετείχαν στο πρόσφατο “March to Gaza”, ανέβηκαν στη σκηνή, πήραν το μικρόφωνο και αφηγήθηκαν την εμπειρία τους από την προσπάθεια προσέγγισης της Γάζας. Τόσο απλά, τόσο καθαρά.

Στο τέλος, κατά τη διάρκεια του “24ωρα“, ανέβηκε στη σκηνή κόσμος και ντουνιάς, πολλοί εκ των οποίων κρατούσαν παλαιστινιακές σημαίες. Λίγο πριν ανάψουν τα φώτα που θα σήμαναν και το τέλος του σόου, ακούστηκε και το “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”.

To play list του ΛΕΞ, ιδιαίτερα πλούσιο, δεν περιείχε αυτή τη φορά το κομμάτι που έφτιαξε με τη Χάρις Αλεξίου ούτε την ίδια τη Χαρούλα (θα ήταν μάλλον too much να εμφανιστεί η εμβληματική Αλεξίου δύο συνεχόμενες βραδιές) ωστόσο άφησε άπαντες ικανοποιημένους. Ο ράπερ τίμησε τις τελευταίες καλλιτεχνικές του επιλογές χωρίς όμως να αγνοήσει και προηγούμενες εκδοχές του, ακόμα και αυτές που χάνονται πλέον στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Ο κόσμος χάρηκε ιδιαίτερα το “Αλήτικη Αγάπη” κατά το οποίο δεκάδες μικρά παιδιά ανέβηκαν στη σκηνή ως προσομοίωση της παιδικής χορωδίας που ακούγεται το τραγούδι. Το κοινό τραγούδησε με πάθος όλα τα κομμάτια, παλιά και νέα, επικοινώνησε άνετα και απρόσκοπτα με τον καλλιτέχνη και με τους πολλούς φίλους του που τον συνόδευσαν στη σκηνή και έβαλε και ο ίδιος τη σφραγίδα του σε ένα σόου που χαρακτήριστηκε από αρτιότητα.

Αλήτικη αγάπη,ΛΕΞ,29 Ιουνίου,ΟΑΚΑ pic.twitter.com/hUYw73Y4yO

— Nikos Giannopoulos (@nickgianno) June 29, 2025

Μιλώντας για το κοινό, η διαστρωμάτωσή του προκαλούσε (θετική) εντύπωση. Η νεολαία πλειοψηφούσε είναι η αλήθεια, αλλά μπορούσε να δει κανείς μεσήλικες, πολλοί εκ των οποίων συνόδευαν τα ανήλικα παιδιά τους, ή και όχι. Μάλιστα, οι μεγαλύτεροι έδειχναν να απολαμβάνουν τη στιγμή και να τραγουδούν με δεινότητα τους στίχους του κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού του ΛΕΞ. Ισως γιατί είναι αυτό που τους λείπει από τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία. Ο συνδυασμός της με τη σύγχρονη εποχή και τα προβλήματά της.

Ο ΛΕΞ αυτά τα προσφέρει απλόχερα. Θίγει το έμφυλο πρόβλημα (“τη σάπιζες στο ξύλο κάθε μέρα με την ζώνη σου, λυπάμαι που δεν σου έγραψε η ξενιτεμένη κόρη σου”), αναδεικνύει τις ανισότητες και τις ψυχικές συνέπειες που έχουν στους πολλούς (“Είμαστε φταίχτες, ενίοτε ψεύτες, κάνουμε μικρά παιδιά να αγχώνονται για ετικέτες”), περιγράφει προσωπικά αδιέξοδα που όμως αντανακλούν σε εκατομμύρια ζωές (“έχω κάτι εδώ ρε; σκιά είναι, κολλάει το μυαλό μου”) ενίοτε μιλά απολύτως πολιτικά χωρίς να κομματικοποιείται (“όσοι μείναμε στη χώρα αυτή μετά το 09, μεγαλώσαμε και γίναμε η χειρότερη γενιά”). Μιλά, δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του. Αλλά μιλά με το στίχο του και μόνο ο οποίος άλλωστε είναι εύγλωττος και απολύτως κατανοητός. “Λαϊκός, όχι για το λαό, δεν είναι το ίδιο” όπως θα έλεγε και ο ίδιος.

Ο ΛΕΞ, που άλλωστε δεν είναι νέος στο κουρμπέτι, φαίνεται διατεθειμένος να προστατεύσει αυτό που με κόπο και αγώνα έχει χτίσει από τους στενούς δρόμους της υγρής Θεσσαλονίκης στην αρχή της δεκαετίας του 2010 μέχρι και σήμερα, έστω και αν αυτό σημαίνει κλειστές πόρτες στα mainstream media και χαμηλό βαθμό στις δημόσιες σχέσεις.

Ολα αυτά όχι μόνο δεν τον εμπόδισαν να γιγαντωθεί αλλά ήταν αυτά ακριβώς τα στοιχεία που του χάρισαν απίστευτη δημοφιλία, ιδιαίτερα τα τέσσερα-πέντε χρόνια κατά τα οποίο οι λιγοστές συναυλίες του αποτελούν κομβικά γεγονότα για την ελληνική ραπ.

Μας το είπε ο ΛΕΞ (πάλι μέσα από τους στίχους του). Δεν θα πουλήσει τη δική του αλήθεια. Θα την προβάλλει απλώς μέσα από τραγούδια του γεμίζοντας χώρους που ελάχιστοι Ελληνες καλλιτέχνες πια μπορούν να γεμίσουν.

Και θα αποθεώνεται πάντα από το κοινό όταν από τα μεγάφωνα θα ακούγονται εκείνα τα λόγια του συστημικού δημοσιογράφου που τον λοιδωρούσε το 2022 χωρίς να τον έχει ακούσει ποτέ (“πήγαν 30000 νέοι να ακούσουν κάτι αθλίους στίχους ενός υποτιθέμενου καλλιτέχνη που υποτίθεται ότι χτυπάει το σύστημα”).

Αυτά τα λόγια ο ΛΕΞ τα έβαλε ατόφια στο “Χειρότερη γενιά” και σ’ αυτά ακριβώς το κοινό υποκλίθηκε (και την Κυριακή) στο απαράμιλλο ταλέντο του.