Ελεύθεροι, πιά, ο Μίκυ και η Μίνι- Άρση των πνευματικών δικαιωμάτων από την 1η Ιανουαρίου για ταινίες, τραγούδια και άλλα έργα του 1928- Ποιούς χαρακτήρες μπορούμε να ξαναδούμε σε…νέες περιπέτειες

Οι πρωτότυπες εκδόσεις του Μίκυ και της Μίνι Μάους θα περιέλθουν σε κοινή χρήση, χωρίς πλέον την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων των αρχικών δημιουργών τους, την 1η Ιανουαρίου, περισσότερα από 95 χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή τους από τον Walt Disney στο “Steamboat Willie”.

Έτσι, το εμβληματικό δίδυμο θα μπορούσε να έχει πολύ διαφορετικά είδη περιπέτειας, τουλάχιστον αν κρίνουμε από το τι συνέβη όταν ο Winnie the Pooh βγήκε από την προστασία πνευματικών δικαιωμάτων πέρυσι.

Από την 1η Ιανουαρίου, οποιοσδήποτε δημιουργός έχει το νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τους χαρακτήρες σε νέα έργα, αρκεί να πρόκειται για τις εκδόσεις του “Steamboat Willie” και όχι για την εξέλιξη των κινούμενων σχεδίων του σχεδόν αιώνα.
Ο Μίκυ και η Μίνι ήταν προγραμματισμένο να εισέλθουν στον δημόσιο τομέα το 2004, αλλά η Disney πήρε μια αναβολή όταν το Κογκρέσο ενέκρινε μια 20ετή παράταση.

Μαζί τους την 1η Ιανουαρίου θα έχουν και άλλα έργα όπως το “Lady Chatterley’s Lover” του D.H Lawrence και το “The Circus” σε σκηνοθεσία του Charlie Chaplin, σύμφωνα με μια λίστα που συνέταξε η Jennifer Jenkins , διευθύντρια του Duke Center for the Study of το Δημόσιο Τομέα.

Η “απελευθέρωση”

Την 1η Ιανουαρίου 2024, χιλιάδες έργα που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα από το 1928 θα εισέλθουν στον δημόσιο τομέα των ΗΠΑ, μαζί με ηχογραφήσεις από το 1923. Θα είναι δωρεάν για όλους για αντιγραφή, κοινή χρήση και αξιοποίηση. Τα σημαντικότερα στιγμιότυπα της φετινής χρονιάς περιλαμβάνουν το Lady Chatterley’s Lover του DH Lawrence και το The Threepenny Opera του Bertolt Brecht, το The Cameraman του Buster Keaton και το Let’s Do It του Cole Porter και ένα πλήθος ηχογραφήσεων από το 1923. Και, φυσικά, το 2024 σηματοδοτεί την πολυαναμενόμενη άφιξη του Steamboat Willie – με τον Μίκυ και τη Μίνι Μάους – στο δημόσιο τομέα. Αυτή η ιστορία είναι τόσο συναρπαστική, τόσο πλούσια σε ειρωνεία, τόσο γεμάτη παραπληροφόρηση σχετικά με το τι θα μπορείτε να κάνετε με τον Μίκυ και τη Μίνι τώρα που είναι στο δημόσιο τομέα που άξιζε το δικό του άρθρο, «Μίκυ, Ντίσνεϋ και το κοινό Domain: ένα ερωτικό τρίγωνο 95 ετών.” Γιατί είναι ερωτικό τρίγωνο; Ποια δικαιώματα έχει ακόμα η Disney; Πώς εμπλέκεται η νομοθεσία περί εμπορικών σημάτων;

Εδώ είναι μόνο μια χούφτα από τα έργα που θα είναι στη δημόσια ιδιοκτησία των Η.Π.Α. το 2024. Είχαν οριστεί για πρώτη φορά να εισέλθουν στο δημόσιο τομέα μετά από μια θητεία 56 ετών το 1984, αλλά μια παράταση του όρου ώθησε αυτή την ημερομηνία στο 2004 Στη συνέχεια, υποτίθεται ότι θα μεταβούν στο δημόσιο τομέα το 2004, μετά από προστασία πνευματικών δικαιωμάτων για 75 χρόνια. Αλλά προτού συμβεί αυτό, το Κογκρέσο χτύπησε άλλο ένα κουμπί παύσης 20 ετών και επέκτεινε τη θητεία πνευματικών δικαιωμάτων στα 95 χρόνια.Τώρα η αναμονή τελείωσε. (Για να βρείτε περισσότερο υλικό από το 1928, μπορείτε να επισκεφτείτε τον Κατάλογο Καταχωρίσεων Πνευματικών Δικαιωμάτων .)

Βιβλία και θεατρικά έργα

• DH Lawrence, ο εραστής της λαίδης Chatterley
• Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η όπερα των τριών πεντών (στα αυθεντικά γερμανικά, Die Dreigroschenoper)
• Βιρτζίνια Γουλφ, Ορλάντο
• Erich Maria Remarque, All Quiet on the Western Front (στα αυθεντικά γερμανικά, Im Westen nichts Neues )   
• WEB Du Bois, Σκοτεινή Πριγκίπισσα
• Claude McKay, Home to Harlem
• AA Milne, εικονογραφήσεις από τον EH Shepard, House at Pooh Corner  (παρουσίαση του χαρακτήρα Tigger) 
• JM Barrie, Peter Pan; ή το αγόρι που δεν θα μεγάλωνε (επειδή δεν είχε «δημοσιευτεί» για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων μέχρι το 1928) [4]  
• Radclyffe Hall, The Well of Loneliness
• Evelyn Waugh, Decline and Fall
• Agatha Christie, The Mystery of the Blue Train
• Wanda Gág, Millions of Cats ( το παλαιότερο αμερικάνικο εικονογραφημένο βιβλίο που εξακολουθεί να εκτυπώνεται )
• Robert Frost, West-Running Brook
• Ben Hecht και Charles MacArthur, Η πρώτη σελίδα

Ταινίες

• Steamboat Willie andPlane Crazy(η βουβή εκδοχή) (σκηνοθεσία Walt Disney και Ub Iwerks) [5]
• The Cameraman (σκηνοθεσία Edward Sedgwick και Buster Keaton)
• Το Lights of New York (σκηνοθεσία του Bryan Foy, που τιμολογείται ως «η πρώτη ταινία που μιλάει όλα»)
• The Circus (σκηνοθεσία Τσάρλι Τσάπλιν)
• The Passion of Joan of Arc (σκηνοθεσία Carl Theodor Dreyer)
• The Singing Fool  (σκηνοθεσία Lloyd Bacon, συνέχεια τουThe Jazz Singer)
• Speedy (σκηνοθεσία Τεντ Ουάιλντ, τελευταία βουβή κινηματογραφική κυκλοφορία του Χάρολντ Λόιντ)
• In Old Arizona (ταινία “100% all talking” με καουμπόηδες που τραγουδούν)
• The Man Who Laughs (σκηνοθεσία Paul Leni, με έναν χαρακτήρα που ενέπνευσε την εμφάνιση του Joker απότον Batman)
• Πρέπει οι παντρεμένοι άνδρες να πάνε σπίτι τους; (σε σκηνοθεσία Leo McCarey και James Parrott, η πρώτη ταινία Laurel and Hardy που τους τιμολόγησε ως ομάδα)
• The Wind (σκηνοθεσία Victor Sjöström)
• The Wedding March (σκηνοθεσία Erich von Stroheim)
• The Crowd  (σκηνοθεσία King Vidor)
• The Last Command  (σκηνοθεσία Josef von Sternberg, Emil Jannings κέρδισε το πρώτο Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου)
• Street Angel  (σκηνοθεσία Frank Borzage, Janet Gaynor κέρδισε το πρώτο Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου)

Μουσικές Συνθέσεις

• Animal Crackers (μιούζικαλ με πρωταγωνιστές τους Marx Brothers, βιβλίο των George S. Kaufman και Morrie Ryskind και στίχοι και μουσική των Bert Kalmar και Harry Ruby)
• Mack the Knife (αυθεντικοί γερμανικοί στίχοι του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική του Kurt Weill, από τηνΌπερα των Τριών Πενών)
• Let’s Do It (Let’s Fall in Love) (Κόουλ Πόρτερ, από το μιούζικαλParis)
• Sonny Boy (George Gard DeSylva, Lew Brown & Ray Henderson; από την ταινίαThe Singing Foolμε πρωταγωνιστή τον Al Jolson)
• When You’re Smiling (στίχοι Mark Fisher και Joe Goodwin και μουσική Larry Shay)
• Empty Bed Blues (JC Johnson)
• I Wanna Be Loved By You (στίχοι Bert Kalmar και μουσική Herbert Stothart και Harry Ruby, από το μιούζικαλGood Boy)
• Makin’ Whoopee! (στίχοι Gus Khan και μουσική Walter Donaldson)
• You’re My Necessity, You’re The Cream in My Coffee (George Gard DeSylva, Lew Brown & Ray Henderson; από το μιούζικαλHold Everything!)
• I Can’t Give You Anything But Love, Baby (στίχοι Dorothy Fields και μουσική James Francis)
• Ramona (στίχοι L. Wolfe Gilbert και μουσική Mabel Wayne)
• Υπάρχει ένα ουράνιο τόξο «Round My Shoulder» (Al Jolson, Billy Rose, Dave Dreyer, από την ταινίαThe Singing Fool)
• Beau Koo Jack (στίχοι Walter Melrose και μουσική Alex Hill και Louis Armstrong)
• Pick Pocket Blues (Μπέσυ Σμιθ)

Πότε γεννήθηκαν ο Μίκυ και η Μίνι

Στις 18 Νοεμβρίου 1928, γεννήθηκε ο Μίκυ Μάους, το ανθρωπόμορφο ποντίκι, το οποίο έγινε σύμβολο της Disney και μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες παγκοσμίως. Δημιουργός του, ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, που εμψύχωνε με τη φωνή του τον Μίκυ στα πρώτα του βήματα.

Η επίσημη ημερομηνία «γέννησης» του Μίκυ Μάους (Mickey Mouse) είναι η 18η Νοεμβρίου 1928, όταν πρωταγωνίστησε στην ταινιούλα Steamboat Willie (Το Ατμόπλοιο Γουίλι), που ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία στο χώρο των κινουμένων σχεδίων. Στην πραγματικότητα, ο Μίκυ είχε κάνει την εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη λίγους μήνες πριν και συγκεκριμένα στην ταινία Plane Crazy (15 Μαΐου 1928).
Ο Ντίσνεϊ εμπνεύστηκε τον Μίκυ στις αρχές του 1928, ταξιδεύοντας σιδηροδρομικώς για δουλειές σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της ζωής του. Μόλις είχε χάσει τα εμπορικά δικαιώματα του πρώτου του ήρωα, του λαγού Όσβαλντ και οι περισσότερο συνεργάτες του είχαν αποσκιρτήσει στον μεγάλο του αντίπαλο Μπομπ Μιντζ των Universal Studios. Ο Ντίσνεϊ δεν θα έκανε ποτέ το ίδιο λάθος και θα προάσπιζε στο εξής με τον εντελέστερο τρόπο τα εμπορικά δικαιώματα κάθε ήρωα που παρουσίαζε.

Μόλις επέστρεψε στο Λος Άντζελες έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά, μαζί με τον σπουδαίο κομίστα Ουμπ Αϊγουερκς και σε λιγότερο από τρεις μήνες ο Μίκυ έλαβε «σάρκα και οστά». Αποφάσισε να του δώσει το όνομα Μόρτιμερ, αλλά η κυρία Ντίσνεϊ θεώρησε το όνομα πομπώδες και αντιπρότεινε το Μίκυ, που επικράτησε τελικά. Η επιτυχία του μικροσκοπικού ποντικού ήταν άμεση. «Όταν ο κόσμος γελάει με τον Μίκυ, το κάνει επειδή είναι τόσο ανθρώπινος. Αυτό είναι το μυστικό της δημοτικότητάς του» συνήθιζε να λέει ο Ντίσνεϊ.