Ο ψυχίατρος του μέλλοντος (μας)…

Ο ψυχίατρος –κατά το “ο ιστορικός”– του μέλλοντος θα άξιζε να ασχοληθεί με αυτή την εθνική μας μετάπτωση από την “λαϊκή οργή” του ονοματολογικού στο Μακεδονικό στην μεγάλη αποχαύνωση απέναντι στον αιώνιο κίνδυνο του τουρκικού αναθεωρητισμού και όλα αυτά που επιδέξια στήνονται από τον διεθνή παράγοντα και τους εγχώριους αρωγούς του σχετικά με τον περιβόητο ελληνοτουρκικό διάλογο.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Να εξηγήσει για ποιούς λόγους τα Μπίτολα βάρυναν περισσότερο στο εθνικό μας θυμικό από το Καστελόριζο και γιατί ο 28ος μεσημβρινός έχει πολύ μικρότερη αξία από την καταγωγή του Βουκεφάλα.

Οι προσεκτικοί ωτακουστές των συζητήσεων στις θερινές παρέες αντιλήφθηκαν εύκολα τον τελευταίο καιρό πως, με εξαίρεση τα λίγα εικοσιτετράωρα της “επακούμβησης” και της πιθανότητας να συμβεί κάποιο “θερμό” ατύχημα στην θαλάσσια ζώνη που “όργωναν” τα καλώδια του Oruc Reis, ελάχιστοι ενδιαφέρονται ουσιωδώς για την επήρεια της Κρήτης και τα οφέλη ή τις στρατηγικές συνέπειες της συμφωνίας με την Αίγυπτο. Ακόμα και η επίμονη και παραπειστική διαμεσολάβηση της Μέρκελ εξαντλήθηκε στην ενίσχυση του αντιγερμανισμού των μνημονίων και παρέπεσαν οι σημαντικές της παράμετροι που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και στην συνεκμετάλλευση.

Ας το ομολογήσουμε. Ένας λαός (ένας στους δύο στις δημοσκοπήσεις της πανδημίας) που αρέσκεται στις θεωρίες συνωμοσίας για τον κοροναϊό, δεν διαθέτει επαρκές απόθεμα ενδιαφέροντος, ούτε και τα αντανακλαστικά, να φροντίσει να μάθει τι ακριβώς διακυβεύεται στα ελληνοτουρκικά. Και πως κινδυνεύει ίσως η χώρα να βρεθεί σε στρατηγική ομηρία μέσω μιας διαδικασίας που κρύβει περισσότερο σκοπιμότητες και συμφέροντα των συμμάχων και εταίρων και πολύ λιγότερο γεωπολιτικά κέρδη για εμάς.

Φταίει η κυβέρνηση που δεν εξηγεί; Φταίει. Φταίει η αντιπολίτευση που δεν εκλαϊκεύει; Φταίει. Φταίει ο κακός μας ο καιρός της πανδημίας που μας φέρνει ξανά αντιμέτωπους με τον ψυχολογικό εγκλεισμό και την οικονομική ασφυξία; Φταίει. Φταίνε τα μίντια; Φταίνε. Δυστυχώς, όμως, φταίει και η στάση όλων μας απέναντι στα μείζονα. Δακρύσαμε με την Αγία Σοφία, βουρκώσαμε με την Ιερά Μονή της Χώρας και ύστερα σπαταλήσαμε χρόνο στο εάν πρέπει να φοράμε μάσκες ή όχι.

Το γεγονός ότι ο σύμβουλος ασφαλείας του πρωθυπουργού ομολόγησε πως το Oruc Reis έκανε κανονικότατα έρευνες εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ή το ότι ο (δήθεν) “απομονωμένος” Ερντογάν δημιουργεί μικρά αλλά ουσιαστικά τετελεσμένα, δεν κέρδισαν επαρκώς την προσοχή μας.

Σε αυτό το κλίμα βασίζονται, άλλωστε, και οι πολιτικές δυνάμεις, κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Γνωρίζουν πως οι πολιτικές μάχες θα κριθούν στον δύσκολο χειμώνα που έρχεται και όχι στις μυστικές συνομιλίες ή στα δύσκολα εξηγήσιμα “παρών”.

Θλίψη και αμηχανία…

Φωτό: Ιρβίν Γιαλόμ-Το ντιβάνι