Αντιπολίτευση case study…

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα εξελίσσεται σε πολιτικό case study για ολόκληρη την Ευρώπη, κι αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τους λόγους για τους οποίους η Ν.Δ, παρότι δημοσκοπικά κυμαίνεται κοντά στο 24% και πολύ κάτω από τον πήχη αυτοδυναμίας, μπορεί να εξασφαλίσει τελικά μία τρίτη θητεία.

Παράδειγμα πρώτο: ένας βουλευτής που εξελέγη με τον ΣΥΡΙΖΑ, “λάτρεψε” τον Κασσελάκη, ανεξαρτητοποιήθηκε καταγγέλλοντας ως “πραξικοπηματίες” τα στελέχη που τον αποκαθήλωσαν, χωρίς, όμως, να προσχωρήσει στο κόμμα που ίδρυσε, τουναντίον εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, πλέκει δημοσίως το εγκώμιο του Άδωνη Γεωργιάδη! Όχι μόνο για την “εργατικότητά” του, όπως διατείνεται, αλλά και για την δουλειά του στο υπουργείο Υγείας, άρα και για την κυβερνητική πολιτική στον τομέα αυτό. Από το ΠΑΣΟΚ του ζήτησαν διορθωτική δήλωση, την έκανε …δίχως να την διορθώνει επί της ουσίας, η εντύπωση παρέμεινε ισχυρή και, λογικά, ο υπουργός την περιφέρει ως εύσημο.

Παράδειγμα δεύτερο: ο δήμαρχος Αθηναίων και φιναλίστ στην εσωκομματική εκλογή στο ΠΑΣΟΚ δηλώνει όπου σταθεί καιόπου βρεθεί πώς οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να συγκλίνουν πολιτικά, ίσως και εκλογικά, τονίζει, δε, πώς εν ευθέτω χρόνω πρέπει το κόμμα του να συνομιλήσει και με το κόμμα Τσίπρα. Άλλα κορυφαία στελέχη λένε το ακριβώς αντίθετο, η δε επίσημη στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να βάζει τον νυν και τον πρώην πρωθυπουργό στην ίδια παράγραφο με δηλητηριώδη βέλη εναντίον και των δύο.

Παράδειγμα τρίτο: στελέχη, από τον “στρατό των ατάκτων” του 2015 επιτίθενται με σφοδρότητα κατά του Τσίπρα με αφορμή την “Ιθάκη”. Ο Βαρουφάκης την αποκαλεί το “μακρύτερο πολιτικά γραμμα στην ολιγαρχία για να της πεί…είμαι δικός σας”, ο Λαφαζάνης που -κατά δήλωση του (Action24)- είναι στόχος Ουκρανών δολοφόνων και εγκωμιάζει τον Πούτιν που δεν έχει ρίξει τα τείχη με τη…Σοβιετική Ένωση, η Κωνσταντοπούλου τον αποκαλεί “προδότη”, ο Τσακαλώτος δηλώνει ότι, το 2014, υπήρχαν προτάσεις συναίνεσης για την εκλογή ΠτΔ, αλλά ο πρώην πρωθυπουργός προτίμησε να ρίξει τη ζαριά και να πάει τη χώρα σε εκλογές, κι ο Πολάκης επισημαίνει ψεύδη στην εξιστόρηση των γεγονότων εκείνης της περιόδου στην “Ιθάκη”.

Παράδειγμα τέταρτο: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα case study από μόνος του. Δημοσκοπικά ασθμαίνει, το πολιτικό του προσωπικό τελεί σε αμηχανία εν αναμονή του κόμματος Τσίπρα. Οι μισοί πήγαν στην παρουσίαση του βιβλίου, από τους άλλους μισούς οι περισσότεροι θα ήθελαν να είναι εκεί, κράτησαν, όμως, κάποια προσχήματα. Ο Φάμελλος έχει απευθύνει πρόταση συμπόρευσης στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά, η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι το κάνει και για να είναι έτοιμος να την χρησιμοποιήσει ως γέφυρα προς τον πρώην πρωθυπουργό όταν μπει στο πλοίο επιστροφής από την “Ιθάκη” προς το λιμάνι της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Οι δε “αρνητές” του Τσίπρα, που κατά τον Πολάκη είναι “ο μισός ΣΥΡΙΖΑ”, καραδοκοκούν μήπως τους δοθεί η δυνατότητα να κρατήσουν τα κλειδιά της Κουμουνδούρου. Ως προς τη Νέα Αριστερά, Χαρίτσης, Αχτσιόγλου και κάποιοι βουλευτές ελπίζουν σε ένα σχέδιο συμπερίληψης, Σακελλαρίδης, Τσακαλώτος, Σκουρλέτης, Φίλης και λοιποί θα κρατήσουν το οχυρό ιδεολογικής καθαρότητας ακόμα κι αν από κοινοβουλευτική ομάδα γίνουν εξωκοινοβουλευτικό κόμμα.

Κάπως έτσι, στις μετρήσεις το 70% δηλώνει θυμωμένο με την κυβέρνηση, πάνω από τους μισούς θέλουν πολιτική αλλαγή, όμως ο Μητσοτάκης νιώθει πολύ άνετα στην τοποθεσία Λονδίνο, συνομιλώντας με την CEO της Morgan Stanley και εκπροσώπους funds και αναλύοντας το σχέδιο πενταετίας που έχει για την οικονομία.

Συμπέρασμα: το θέμα στην πολιτική δεν είναι εάν οι ψηφοφόροι δεν θέλουν την κυβέρνηση, είναι πρωτίστως εάν θέλουν εσένα. Διότι εφόσον δεν σε θέλουν, τότε αναγκαστικά οι περισσότεροι θα καταλήξουν αγκομαχώντας στις κάλπες για να επιλέξουν αυτόν που δεν θέλουν επειδή τους άλλους δεν τους θέλουν περισσότερο.