Μια φωτογραφία και το συμπέρασμα…

Ακόμα κι αν εμφιλοχωρεί πολιτική σκοπιμότητα, κάτι μάλλον αδιαμφισβήτητο όσο και θεμιτό, στην κυβερνητική ανακοίνωση για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η φωτογραφία της (χθεσινής) συνέντευξης Τύπου, με την αρμόδια υπουργό και τους εκπροσώπους των κοινωνικών εταίρων, αποδεικνύει ότι μία κυβέρνηση παραμένει κυβέρνηση μέχρι να πάψει να είναι.

Ήτοι, όσοι στην αντιπολίτευση αρκούνται στις δημοσκοπικές περιγραφές της οργισμένης κοινής γνώμης και επαναπαύονται στην προσδοκία της αιφνίδιας και αμετάκλητης πολιτικής της κατάρρευσης καλά θα κάνουν να παίρνουν μαθήματα.

Ορισμένοι έσπευσαν να μιλήσουν για (δήθεν) σοσιαλδημοκρατική στροφή! Το γεγονός ότι στην κεφαλή του τραπεζιού βρέθηκε η Νίκη Κεραμέως δείχνει πόσο αφελής είναι αυτή η προσέγγιση. Δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι προέρχεται από τη “λαϊκή δεξιά”, άλλωστε μόλις πρόσφατα η αντιπολίτευση την κατηγορούσε ως εκπρόσωπο του στυγνού νεοφιλελευθερισμού με αφορμή το “13άωρο”. Επειδή, λοιπόν, η υπουργός Εργασίας δεν ασπάστηκε όψιμα την σοσιαλδημοκρατία, το ότι συνένωσε τους κοινωνικούς εταίρους, και διέγραψε περιορισμούς που είχαν επιβληθεί από την τρόϊκα, έστω και επτά χρόνια μετά την έξοδο από τα μνημόνια, υποδηλώνει ποιός έχει πάντοτε, στην πολιτική, το μαχαίρι και το πεπόνι.

Ελάχιστοι θα εμβαθύνουν στη δήλωση του επικεφαλής των βιομηχάνων Σπ. Θεοδωρόπουλου πώς “η ανάπτυξη δεν έχει φτάσει ακόμα στους εργαζόμενους”, και ακόμα λιγότεροι θα θυμούνται ότι μέχρι πέρυσι είχαν εφευρεθεί άλλοι μηχανισμοί λειτουργίας της αγοράς εργασίας που καθιστούσαν, κατ’α τα λεγόμενα, αχρείαστες τις συλλογικές συμβάσεις. Εκείνο που μένει είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών εταίρων και η κατάργηση της μνημονιακής απορρύθμισης.

Αλλά και η έκδηλη αμηχανία της αντιπολίτευσης που αναγκαστικά συναινεί, επισημαίνοντας μόνο, για την τιμή των όπλων, πώς η κυβέρνηση …καθυστέρησε.

Συμπέρασμα: από την ΔΕΘ και μετά η κυβέρνηση φέρνει παροχές, επιδόματα, φοροελαφρύνσεις, πασχίζει -αν και όχι με επιτυχία- να τιθασεύσει το τέρας της ακρίβειας που την βαραίνει δημοσκοπικά, πολιτικά, και σύντομα (προ)εκλογικά, η δε αντιπολίτευση αντιδρά, καταγγέλλει, αντιπροτείνει, στο τέλος, όμως, ψηφίζει τα περισσότερα μέτρα. Από τη μία, αυτή είναι η λειτουργία της δημοκρατίας, από την άλλη γίνεται προφανές πώς όποιος κρατά τα κυβερνητικά κλειδιά και τα βιβλία στο Γενικό Λογιστήριο θα έχει πάντοτε την πρωτοβουλία των κινήσεων.