Από την “Ιθάκη” στον δρόμο προς την κόλαση

Με όσα γράφει στην “Ιθάκη” ο Αλέξης Τσίπρας για τις ταραγμένες μέρες της διακυβέρνησής του στρώνει τον δρόμο προς την κόλαση. Όχι εκείνη της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, το καλοκαίρι του 2015- αυτή παρήλθε και άφησε το αποτύπωμά της. Τώρα έχει να διαχειριστεί μία νέα κόλαση από τις επιθέσεις, τις διαψεύσεις, τους χλευασμούς, και την απαξίωση, των “πρώην συντρόφων” του, όσων θεωρούν άμεπτο, επαναστατικό, αψεγάδιαστο και, εν τέλει, ιερό το “δισκοπότηρο” της “Πρώτη Φορά Αριστερά”.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δίκιο όταν έλεγε πώς “αφήνει σε άλλους την αποδόμηση του βιβλίου του”, αλλά και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός το προέβλεψε, λέγοντας …“ξέρω πώς θα φάω ξύλο”. Κάπως έτσι έφτασε σε εκείνο το σημείο που οι παλαιοί πολιτικοί του αντίπαλοι θα βρίσκουν πενιχρή και δειλή την αυτοκριτική που θα κάνει, και οι (νέοι) εσωτερικοί του αντίπαλοι θα τον κατηγορούν επειδή την κάνει. Και, πάντοτε, οι εμφύλιοι είναι πιό άγριοι και αιματηροί.

Φαίνεται πώς έχει υπολογίσει αυτόν τον κίνδυνο, ίσως, τελικά, και να επιδιώκει αυτές τις κατά ριπάς επιθέσεις που δέχεται, και θα δεχτεί ακόμα περισσότερο, μετά την κυκλοφορία του βιλίου και με την συνολική εικόνα που θα αποκτήσουν παλαιοί και όψιμοι επικριτές του.

Από τη μία, θα έχει πει την δική του εκδοχή για εκείνα τα σημεία στην πορεία της διακυβέρνησης που δίχασαν και, σε κάποιο βαθμό, προκάλεσαν την αποξένωσή του από πιό μετριοπαθή κοινωνικά και εκλογικά κοινά. Πολλοί θα αισθανθούν δικαιωμένοι για την κριτική που του έκαναν και θα συνεχίσουν να τον αποκηρύσσουν , ορισμένοι, όμως, θα δεχτούν θετικά την αυτοκριτική του, και, ίσως, υιοθετήσουν το “reload” ως αφετηρία επανεκκίνησης.

Από την άλλη, η επίθεση των “πρώην συντρόφων” μπορεί να δράσει λυτρωτικά, να κόψει, δηλαδή, οριστικά τον ομφάλιο λώρο με πρόσωπα, καταστάσεις, και συμπεριφορές, που (με δική του, κατά κύριο λόγο, ευθύνη) δεν στάθηκε δυνατό να διαχειριστεί, πρώτα ως πρωθυπουργός, και μετά ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εν τέλει, είναι υποχρεωμένος να διαβεί το ναρκοπέδιο της “εκ των έσω” διαπόμπευσής του, εκτιμώντας, μάλλον, ότι τα κεφάλαια της αναδρομής στην “Ιθάκη” είναι ένα πολιτικό επιμύθιο, για να δώσει υπόσταση και αξιοπιστία σε οτιδήποτε ακολουθήσει. Όμως, τα λάθη που επαναλαμβάνονται δρουν σωρρευτικά, κι αν κάποια απ΄ όσα έκανε του συγχωρηθούν (από παλιά και νέα κοινά), θα είναι καταστροφικά εφόσον επαναληφθούν.