Άγνωστος Στρατιώτης με…υποδεκάμετρο;

Η νομοθετική ρύθμιση που θα φέρει η κυβέρνηση σχετικά με τις αρμοδιότητες υπουργείων για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη θα πρέπει, μάλλον, να εφαρμοστεί με τη χρήση υποδεκάμετρου. Διότι, για να εξηγούμαστε, πώς αλλιώς θα οριστούν με ακρίβεια τα όρια αυτών των αρμοδιοτήτων;

Από που, για παράδειγμα, προστατεύει και φροντίζει για την καθαριότητα του Μνημείου το υπουργείο Άμυνας, σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε η κυβέρνηση: από το ρείθρο του πεζοδρομίου της Λεωφόρου Αμαλίας, ή από το στενό μαρμάρινο πλακόστρωτο που οριοθετεί την πρόσβαση προς αυτό;

Εφόσον ισχύσει το πρώτο, άσκοπες και οι πολιτικές κόντρες, και οι τοξικότητες ένθεν κακείθεν. Ακόμα κι αν ορισμένες τραμπικές καρικατούρες στον χώρο της ακροδεξιάς επιζητούν πυγμή και τάξη, η Αθήνα δεν θα γίνει Λος Άντζελες, ή Σικάγο, για να δούμε στρατό στην πλατεία Συντάγματος. Υπερβάλλουν, δε, όσοι (δήθεν) το φοβούνται και σπεύδουν να κατηγορήσουν την κυβέρνηση.

Εάν, όμως, η νομοθετική ρύθμιση προβλέπει το δεύτερο, ήτοι η ευθύνη του υπουργείου Άμυνας εκτείνεται μέχρι τη Λεωφόρο Αμαλίας, όσοι κραύγαζαν για “τσίρκο” και “τσαντιροκατάσταση” ,τις 23 ημέρες της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι, ίσως απαιτήσουν από το Νίκο Δένδια να κάνει το επόμενο βήμα: να καθαρίσει το πεζοδρόμιο από τα ονόματα των 57 νεκρών της τραγωδίας των Τεμπών.

Αυτό είναι το ζήτημα που θα βρούμε μπροστά μας. Και, μάλλον, αυτό είχε κατά νου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν -κατά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό- είπε «δώστε χρόνο στο διάλογο», και ότι ο ιδεώδης τρόπος είναι «ο διάλογος να γίνει όσο γίνεται μακρύτερα από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα». Όπου δεν υπάρχει διάλογος, άλλωστε, εμφιλοχωρεί η σύγκρουση.

Η κυβέρνηση δεν έκρυψε ότι οι προθέσεις της είναι κατά βάση πολιτικές. «Να συμβαδίσουμε με τις υγιείς επιδιώξεις των νοικοκυραίων», τόνισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ενώ βουλευτές και υπουργοί σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα δηλώνουν “καθυστερήσαμε, είναι κάτι που έπρεπε να έχει λυθεί”. Υπάρχει, όμως, και ο χρονισμός (timing). Το σήμα στέλνεται μόλις λίγες ημέρες μετά τη λήξη της απεργίας πείνας του χαροκαμένου πατέρα, με την κοινωνική και πολιτική επιβάρυνση που είχε η υπόθεση για την κυβέρνηση.

Καμία σχετική συζήτηση δεν έγινε όταν αφιονισμένοι χρυσαυγίτες σκαρφάλωναν στο κενοτάφιο, ουρλιάζοντας “να καεί, να καεί το μπ@@@@@@ο η Βουλή”, ούτε σε άλλες περιπτώσεις.Το άνοιγμα σε ένα δεξιό ακροατήριο είναι σαφές, και είναι βέβαιο ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν θα το πολυσκεφτούν.

Από την άλλη, ωστόσο, μπορεί η αξία της μνήμης της τραγωδίας των Τεμπών (ή εκείνης στο Μάτι) να εξαντλείται στην κόκκινη μπογιά του πεζοδρομίου μπροστά στη Βουλή; Δεν της αρμόζει ένα ευκρινέστερο τοπόσημο που δεν θα πατιέται από Γιαπωνέζους τουρίστες και από τα περιστέρια της πλατείας; Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να βάλει στη δημόσια συζήτηση η κυβέρνηση, ως ουσιαστικό αντίβαρο στις “φούσκες” περί αρμοδιοτήτων στον ευρύτερο χώρο του Μνημείου, που, μάλιστα, όπως εκφωνήθηκαν, λογικά παρεξηγήθηκαν.

Κι εδώ μπαίνει στη συζήτηση η προτροπή του Κων. Τασούλα: “διάλογος “δώστε χρόνο στον διάλογο”. Με τις οικογένειες των θυμάτων, τη Βουλή (επ΄ αυτού ο Νικήτας Κακλαμάνης με την εγνωσμένη ενσυναίσθηση και κοινωνική γείωση μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλία), τον δήμο, τα αρμόδια υπουργεία κ.ά. Ένα μνημείο, ίσως στην πλατεία Συντάγματος (για λόγους συμβολικούς), όπου τα ονόματα των νεκρών θα έχουν τη θέση που τους αξίζει.