Οι 22 ημέρες μιας κακής διαχείρισης…

Επί 22 ημέρες, κι ενώ ο Πάνος Ρούτσι γινόταν σταδιακά “σύμβολο του αυτονόητου” με σύμπασα την κοινωνία να στηρίζει το ηθικά μέγα δικαίωμα του πατέρα να μάθει πώς πέθανε το παιδί του, Δικαιοσύνη και κυβέρνηση όρθωναν τείχος απέναντι σ’ αυτή την κοινή λογική. Τελικά, ευτυχώς, έγινε το σωστό…

Για τον υπουργό Δικαιοσύνης, η εκταφή της σορού ήταν “ακραία ανακριτική πράξη” και για τον Άρειο Πάγο θα προκαλούσε μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη της δίκης. Και για κάποιους ακραίους δημοσιολογούντες έπρεπε να διαλυθεί το “τσίρκο” και το “τσαντίρι” στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη!

Χρειάστηκαν 22 ημέρες, έπρεπε να διαφοροποιηθούν ηχηρά κορυφαίοι υπουργοί, να σπεύδουν κατά χιλιάδες οι πολίτες στο Σύνταγμα, να εκδηλώσει -δια της φυσικής του παρουσίας- τη συμπαράστασή του ο Αρχιεπίσκοπος, και να συγκροτηθεί αντιπολιτευτικό μέτωπο υπέρασπισης του αιτήματος του Πάνου Ρούτσι, για να ανακαλύψει η Εισαγγελία Πρωτοδικών Λάρισας κάποιες αρχειοθετημένες μυνητήριες αναφορές, και να τις αξιοποιήσει για να περάσει από τη ζώνη του ανέφικτου σε αυτή του εφικτού.

Η κυβέρνηση έχασε πολύτιμο χρόνο και, τελικά, μια άσκοπη μάχη κόντρα στη λογική, για να υποκύψει σε αυτό που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει από την πρώτη στιγμή: να δηλώσει, δηλαδή, ότι πρέπει να εξαντληθεί κάθε νομική δυνατότητα, ώστε να γίνει πράξη το δίκιο του πατέρα.

Δεν θα συνιστούσε κάτι τέτοιο παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσα ειπώθηκαν από αρμόδιους και αναρμόδιους υπουργούς όλο αυτό το διάστημα. Η ρήση Φλωρίδη, για παράδειγμα, ότι η εκταφή συνιστά “ακραία ανακριτική πράξη”, τι ακριβώς σηματοδοτούσε; Ή η βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη της δίκης;

Η κυβέρνηση πρέπει να αξιολογήσει όχι μόνο γιατί έχασε τόσο χρόνο, αλλά, κυρίως, γιατί “κατόρθωσε” να βρεθεί απέναντι σε ένα απολύτως λογικό, ηθικά αναφαίρετο, και, εν τέλει, εφικτό αίτημα. Και η Δικαιοσύνη οφείλει να αξιολογήσει για ποιούς λόγους δεν αναζήτησε από την πρώτη στιγμή τη λύση που “εφηύρε” 22 ημέρες αργότερα. Γιατί έπληξε για ακόμα μία φορά το θεσμικό κύρος της και γιατί διέρρηξε περαιτέρω τη σχέση εμπιστοσύνης της με τους πολίτες. Αυτή που, πρωτίστως, πρέπει να προφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού.

Υπάρχουν ευθύνες, και στους χειρισμούς της πυραμίδας της Δικαιοσύνης (από τον Άρειο Πάγο μέχρι τη Λάρισα), και σε μερίδα της κυβέρνησης που χρησιμοποίησε παράλογη επιχειρηματολογία και, εκ του αποτελέσματος, διαψεύσθηκε κατηγορηματικά. Ο πρωθυπουργός πρέπει, έστω και τώρα, να αντιληφθεί ποιοί και πώς του δημιουργούν λανθασμένη αίσθηση για τα πράγματα, και γιατί η κυβέρνησή του -αν και χωρίς πιεστική αντιπολίτευση- πέφτει σε τόσο σοβαρά λάθη που προσβάλλουν την κοινωνία. Και, συνάμα, ενισχύουν τον αντισυστημισμό, ακόμα και το “κύμα λαϊκισμού” που, ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επισήμανε προ ημερών ως σοβαρό κίνδυνο.