Το ίδιο λάθος…

Στην υπόθεση της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι, η κυβέρνηση υπέπεσε στο ίδιο σφάλμα όπως όταν υποτίμησε το μέγεθος και την ένταση της αντίδρασης που θα ξεσπούσε λίγες ημέρες αργότερα ,με το πρώτο μεγάλο συλαλλητήριο για την τραγωδία των Τεμπών, τον περασμένο Ιανουάριο. Μόνο που αυτή τη φορά, το λάθος είναι το δεύτερο -ή και περισσότερα- στη σειρά…

Ως προς το αίτημα του χαροκαμένου πατέρα που ζητά απεγνωσμένα την εκταφή της σορού του παιδιού του, το κυβερνητικό επιτελείο αντέδρασε ωσάν να είχε απέναντί του την δημοσκοπικά κατακερματισμένη και ενίοτε αντιφατική αντιπολίτευση.

Η σκέψη ήταν πολιτικά απλοϊκή, αν και θεωρήθηκε επικοινωνιακά ασφαλής: το ΠΑΣΟΚ του 14% δεν μπορεί να επιβάλλει ατζέντα, ο ΣΥΡΙΖΑ πελαγοδρομεί, οι δε “εξαλλοσύνες” της Κωνσταντοπούλου και του Βελόπουλου δεν μπορούν να διαταρράξουν το θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου δηλώνει πως κινείται η κυβέρνηση. Έτσι προκρίθηκε η στάση “η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτηση, ουδείς μπορεί να παρέμβει στο έργο της και να υποδείξει τι στάση πρέπει να τηρήσει”.

Κάποιοι πίστεψαν πως η αντιπαράθεση αφορά την κυβέρνηση και την θεσμικά οχυρωμένη Δικαιοσύνη από τη μία, και την διασπασμένη αντιπολίτευση, από την άλλη. Ό,τι συνέβη και την εποχή του πρώτου συλλαλητηρίου. Μόνο που δεν συμβαίνει αυτό.

Η κυβέρνηση δεν έχει απέναντί της το ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να κουνήσει τη “βελόνα” στο δημοσκοπικό κοντέρ, ούτε κάποιο άλλο κόμμα, αλλά την πηγαία, υπόκωφη, και ηφαιστειώδη, απλή και συντριπτική (κοινή) λογική του αιτήματος ενός πατέρα που θεωρεί άταφο το παιδί του επειδή δεν έχει ταυτοποιηθεί η σορός του. Και τα αντίστοιχα αιτήματα των γονιών και των συγγενών των θυμάτων μιας τραγωδίας που κυριαρχεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ακόμα κι όταν ο κόσμος δεν ξεχύνεται κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους. Αυτός ο κόσμος είναι που αντιδρά, άλλοτε ηχηρά, άλλοτε σιωπηλά, κι όχι ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, ο Κουτσούμπας, ο Χαρίτσης, η Κωνσταντοπούλου, και ο Βελόπουλος.

Κι αυτός ο κόσμος δεν θα υιοθετήσει ποτέ το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να παρέμβει, κι ο Άρειος Πάγος δεν πρέπει να υποδείξει σε έναν πρόεδρο εφετών ότι η ηθική και η ανθρωπιά δεν μπορούν να συγκρούονται με το γράμμα του νόμου και πάντοτε να κερδίζει το δεύτερο. Άλλωστε, δύο πρώην πρωθυπουργοί (που έχουν κυβερνήσει…), ακόμα και υπουργοί και βουλευτές, αλλά και ο νομικός κόσμος, είχαν διαφορετική άποψη.

Πέρασαν 12 ημέρες απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι για να πράξει ο αρμόδιος υπουργός το αυτονόητο: να μεταφέρει ως… αίσθηση (επί της ουσίας, να στείλει σήμα) πως η Δικαιοσύνη θα δεχτεί το αίτημα. Αν και λειψό, και πιθανότατα υπονομευμένο από την καθυστέρηση και την αρχική διαχείριση. Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα, ο Άρειος Πάγος είχε την ίδια …αίσθηση με τον υπουργό Δικαιοσύνης και ανακοίνωσε ότι εξετάζει το αίτημα που, προηγουμένως, δεν ήταν …σαφές!

Το θέμα, όμως, παραμένει. Η κυβέρνηση υποτιμά ενίοτετο δίκαιο και την κοινή λογική. Πρέπει να κατανοήσει ότι η κοινωνία είναι που βράζει, όχι τα κόμματα που φωνάζουν. Κι΄όπως έχει πει και ο Κομφούκιος “το να μη διορθώνει κανείς τα λάθη του είναι μεγάλο λάθος…”. Και να τα διορθώνει πολύ αργά, θα προσέθετα.