Ελαστικό διεθνές δίκαιο και “περίπου γενοκτονία”

Τι ακριβώς είναι γενοκτονία κατά το διεθνές δίκαιο είναι σαφές και το περιγράφει το άρθρο 6 του καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Στην περίπτωση όσων διαπράττει η κυβέρνηση Νετανιάχου στη Γάζα οι προϋποθέσεις πληρούνται απολύτως. Το επιβεβαιώνει, άλλωστε, και η τελευταία έκθεση του ΟΗΕ. Ως εκ τούτου, κανένας δισταγμός δεν χωρεί στη δημόσια συζήτηση, και, όπως έχει αναλυθεί επαρκώς, η καταδίκη της επιχείρησης Νετανιάχου στη Λωρίδα δεν συνιστά αντισημιτισμό.

Η διεθνής κατακραυγή κατά του Ισραήλ-του Νετανιάχου λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις, και το μπαράζ αναγνωρίσεων του Παλαιστινιακού κράτους από ισχυρές χώρες (Βρετανία, Καναδάς, Αυστραλία) που προστέθηκαν στις πάνω από 150 που έχουν ήδη κάνει το σχετικό βήμα, ήρθε να επικυρώσει τις μαζικές διαδηλώσεις σε όλόκληρο τον κόσμο.

Όπως αναφέρουν οι FT, αναλυτές σημειώνουν ότι αυτή η διεθνής κατακραυγή μπορεί να ενισχύει τον Νετανιάχου, ο οποίος παρουσιάζει το Ισραήλ ως στόχο ενός εχθρικού κόσμου και αντλεί στήριξη από εθνικιστικά και θρησκευτικά στρώματα. Παρά την αυξανόμενη πίεση, δεν δείχνει διάθεση να υποχωρήσει: αντέδρασε στην αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από δυτικές χώρες με σχέδια προσάρτησης της Δυτικής Όχθης και νέα επίθεση στη Γάζα.

Οι αναλογίες αυτής της παγκόσμιας κινητοποίησης με το κίνημα κατά του καθεστώτος του απαρτχάϊντ της Νότιας Αφρικής είναι ευδιάκριτες, παρά το γεγονός ότι εκείνο το κίνημα ήταν συγκροτημένο και οργανωμένο κάτω από την φωτεινή ηγεσία του Νέλσονα Μαντέλα.

Ο Νετανιάχου το έχει λάβει υπόψη του, γι αυτό και παραδέχτηκε ότι η αυξανόμενη απομόνωση θα έχει κόστος, δηλώνοντας ότι η χώρα πρέπει να προσαρμοστεί σε «οικονομία αυτάρκειας». Η ανακοίνωση αυτή προκάλεσε πτώση στο χρηματιστήριο και αύξησε τον φόβο ότι το Ισραήλ μετατρέπεται σε κράτος-παρία. Παράλληλα, Ισραηλινοί ακαδημαϊκοί και δημιουργοί καταγγέλλουν «σιωπηλά μποϊκοτάζ», με δυσκολίες στη δημοσίευση έργων και συμμετοχή σε διεθνή φόρα. Το έχει περιγράψει και ο μελετητής του Ολοκαυτώματος Omer Bartov.

Οι εμπορικές κυρώσεις που προτείνει η Κομισιόν (για πρώτη φορά) δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τύχουν κάποιας ευρωπαϊκής ομοφωνίας. Από την άλλη, εύλογο είναι αυτό που επισημαίνουν πολλοί: όσο ο Ντόναλντ Τραμπ προσφέρει ασυλία και ανοχή στην εθνοκάθαρση Νετανιάχου στη Γάζα οι διεθνείς αντιδράσεις και το κύμα αναγνωρίσεων της Παλαιστίνης δεν θα έχουν άμεσα κάποιο αποτέλεσμα.

Όμως, σε αυτό δίλημμα “διεθνές δίκαιο ή επιβράβευση του αναθεωρητισμού”, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μία και μοναδική. Ακόμα περισσότερο από χώρες που έχουν βιώσει ιστορικά στιγμές φρικώδους γενοκτονίας.

Για την Ελλάδα δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν δίλημμα: Μικρά Ασία, Πόντος, Αρμενία είναι σελίδες της δικής μας ιστορίας απέναντι στην “μυθολογία του ψεύδους” που επί δεκαετίες προβάλλει η τουρκική προπαγάνδα. Και ο τουρκικός αναθεωρητισμός (στην Κύπρο, και το Αιγαίο) είναι ο αναθεωρητισμό που βιώνουμε εμείς. Κι αυτό πρέπει -ως ιστορικό χρέος- να μας κινητοποιεί.

Καμία ανοχή δεν δικαιολογείται. Ούτε απέναντι στον Πούτιν (Ουκρανία), ούτε απέναντι στον Ερντογάν, ούτε απέναντι στο Νετανιάχου. Εκτός εάν το διεθνές δίκαιο αποτελεί μία έννοια ελαστική που μπορεί να μεταλλάσσεται σε συμφέρον. Αν, για παράδειγμα, το Ισραήλ του Νετανιάχου είναι χρήσιμο (…) ως γεωπολιτικό αντίβαρο στην επιθετικότητα της Τουρκίας, η ανοχή ως προς αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα δρα υπονομευτικά ως προς την σταθερή θέση της χώρας υπέρ του διεθνούς δικαίου.

Διότι, εν τέλει, όπως δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο κατά το δοκούν και κατά περίπτωση, έτσι δεν υπάρχει και “περίπου γενοκτονία”.