Παρουσίαση βιβλίου: “Το παρελθόν χτυπά την πόρτα” της Θεσπρωτίας για τους ανθρακωρύχους της περιοχής

Τα τραύματα των παιδιών, που έζησαν χωρίς τους γονείς, επειδή ήταν μετανάστες, οι διαβατήριες τελετουργίες, οι αθέατες ιστορίες των γυναικών, και τα ανάρμοστα μυστικά μίας οικογένειας της ελληνικής επαρχίας ανιχνεύονται στο νέο μυθιστόρημα της Άννας Στεργίου: «Το παρελθόν χτυπά την πόρτα», που παρουσιάστηκε στην Ηγουμενίτσα στο Πάνθεον το βράδυ της 1ης Αυγούστου σε μία συγκινητική βραδιά, με πλήθος κόσμου.

Το 7^ο κατά σειρά βιβλίο της συγγραφέως ξετυλίγει μέσα από την ιστορία της οικογένειας Σταύρου το κουβάρι της ιστορίας των Ελλήνων μεταναστών της Δυτικής Ευρώπης, τον 20^ο και τον 21^ο αιώνα.

Η παρουσίαση έγινε από τη δημοσιογράφο Βάσω Γκόρου, η οποία αναφέρθηκε στην ιδιοτροπία της συγγραφέως ν΄ αλλάζει το τέλος του έργου, ξανά και ξανά ώσπου να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η διοργάνωση της εκδήλωσης έγινε από το βιβλιοπωλείο Μητσέλου και τις εκδόσεις Κομνηνός.

«Εξαιρετικό λογοτεχνικό βιβλίο, πολυεπίπεδο και βαθιά πολιτικό με χειμαρρώδη λόγο» χαρακτήρισε το βιβλίο της φίλης, Άννας Στεργίου, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Αχαΐας και τομεάρχης Υγείας,  Ανδρέας Παναγιωτόπουλος. Εξήγησε πως το μυθιστόρημα «σκιαγραφεί τις στερεοτυπικές αντιλήψεις, τη μετανάστευση, την προσφυγιά αλλά και τη θέση της γυναίκας, καθώς και το μετεμφυλιακό κράτος, που καθόρισε σχέσεις και επιλογές των κοινωνιών και των ατόμων». Ο κ. Παναγιωτόπουλος ανέφερε πως «το βιβλίο του άρεσε γιατί κουβαλά τη δύναμη της ηπειρώτικης πέτρας, όπως είναι η Άννα Στεργίου, που προσφέρει ως κοινωνιολόγος ένα κοινωνικοπολιτικό, ιστορικό ψηφιδωτό με εντυπωσιακή πλοκή και πολλές ανατροπές» ενώ πρόσθεσε πως «ακόμη κι αν φαίνονται ιδιαίτερα δραματικές οι ιστορίες των ηρώων, ως γιατρός έχει δει να συμβαίνουν και στην πράξη».  

Ο ψυχίατρος, Χρήστος Τσάμης ανέφερε μεταξύ άλλων: “«Το νοσοκομείο στο Παρίσι όπου ο ήρωας βρίσκεται σε κώμα γίνεται τόπος δοκιμασίας, ενώ οι αναδρομές στην Ήπειρο δείχνουν πώς γενιές ολόκληρες έμαθαν να σωπαίνουν «για το καλό τους»”.Μίλησε για το ψυχολογικό προφίλ των ηρώων, που ζουν σ΄ έναν ξένο τόπο αλλά και στις δυσκολίες επαναφοράς κι επανένταξης. Εξήγησε πως το βασικό θέμα του βιβλίου, εκτός από τη μετανάστευση και τα μυστικά των γυναικών, υποδόρια είναι η συμφιλίωση με το παρελθόν και τα τραύματα που αυτό περιλαμβάνει. Πρόσθεσε πως «αν δεν υπάρξει συμφιλίωση με το παρελθόν δημιουργούνται προβλήματα, όχι μόνο στους ανθρώπους, που τα έχουν βιώσει αλλά και στις επόμενες γενεές, που γίνονται φορείς αυτού του τραύματος, χωρίς να το επιδιώκουν».

«Η συγκλονιστική φράση “τα παιδιά των παππούδων” του βιβλίου περικλείει θα λέγαμε μέσα της όλη την σκληρή πραγματικότητα: τη βίαιη αποκοπή των οικογενειών των μεταναστών…», ανέφερε μεταξύ άλλων ο κοινωνικός ανθρωπολόγος, Μανώλης Μαραγκάκης, τονίζοντας πως το βιβλίο: «Το παρελθόν χτυπά την πόρτα» αναδεικνύει αυτό το ζήτημα, που ταλάνισε γενιές και γενιές Θεσπρωτών, αλλά κι Ελλήνων γενικότερα.

Τα εγγόνια, όπως εξήγησε, «μεγαλώνουν με τη γιαγιά, η οποία είναι ταυτόχρονα για τα ίδια «και μάνα και γιαγιά. Τη φυσική τους μάνα την “ανακαλύπτουν” συχνά έφηβοι πια… Το «τραύμα» είναι παντού` ισόβιο και τα σημαδεύει από την τρυφερή ηλικία, ως την ύστατη κατοικία…». Σημείωσε πως στο μυθιστόρημα «η γλώσσα είναι μεστή, χωρίς ωραιοποιήσεις ή κοσμητικά στοιχεία και η συγγραφέας δεν επιδιώκει την ευχάριστη – εύπεπτη γραφή. Διαλέγει εκείνη που ταιριάζει με την ηπειρώτικη ντοπιολαλιά: λόγος πονεμένος ως φαίνεται και από την έκφραση της μουσικότητας` λόγος αληθινός και σκληρός», κατέληξε ο κ. Μαραγκάκης.

Η Θεσπρωτή συγγραφέας, Άννα Στεργίου τόνισε πως ερευνώντας την τοπική ιστορία διαπίστωσε πως και οι τρεις δήμοι της Θεσπρωτίας, έστειλαν παλικάρια στο Βέλγιο να δουλέψουν ως ανθρακωρύχοι, ανάμεσά τους και μέλη της οικογένειάς της. Ζήτησε να δημιουργηθεί στην Ηγουμενίτσα ένα σημείο αναφοράς, ένα τοπόσημο «για τους ανθρώπους, που έκαναν το πιο επικίνδυνο επάγγελμα του κόσμου». Εξήγησε πως «ο ήρωάς της ο Μηνάς έχει το προφίλ του πετυχημένου σε μία καπιταλιστική κοινωνία. Έχει δόξα, χρήματα, μία όμορφη γυναίκα δίπλα του μέσα του είναι βαριά τραυματισμένος και νιώθει άδειος».

Το μυθιστόρημα, ανέφερε η συγγραφέας, «δεν αφορά στην όμορφη πλευρά της Θεσπρωτίας, που είναι γνωστή, ως ένας τόπος στοργικός με αλληλεγγύη κι ανθρωπιά αλλά αναφέρεται στην αθέατη πλευρά, που αφορά δυσλειτουργικές οικογένειες, οι οποίες αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Κρύβουν τις αδυναμίες τους κάτω από το χαλί, γιατί δεν συζητούν μεταξύ τους και τα προβλήματα διαιωνίζονται». Τόνισε πως η Ελλάδα βιώνει επανειλημμένα τη μετανάστευση και τη διαρροή νέων ανθρώπων στο εξωτερικό αλλά η Θεσπρωτία, παρότι έχει όλες τις προϋποθέσεις για ν΄ αναπτυχθεί βιώνει κάθε δεκαετία, ξανά και ξανά τον μαρασμό της μετανάστευσης κι αυτό πρέπει να σταματήσει.