Μεγάλη ήττα…

Η απόφαση της αιγυπτιακής κυβέρνησης να κλείσει ουσιαστική την Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, το αρχαιότερο εν λειτουργία χριστιανικό μοναστήρι (από την εποχή του Ιουστινιανού), δεν συνιστά μόνο μία ακόμα “άλωση” (ανήμερα της μαύρης επετείου της Άλωσης της Πόλης), όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, αποτελεί και μία σοβαρή ήττα της ελληνικής διπλωματίας.

Η αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών και η επικοινωνία του Γ. Γεραπετρίτη με τον Αιγύπτιο ομόλογό του προδίδει τον αιφνιδιασμό της Αθήνας. Ιδιαίτερα όταν το θέμα είχαν συζητήσει και  στο πλαίσιο του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας- Αιγύπτου, μόλις πριν είκοσι μέρες (!), και στη συνάντηση τους οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι. Και όπως φάνηκε από τις δημόσιες ευχαριστίες του πρωθυπουργού στον Αιγύπτιο πρόεδρο, η ελληνική πλευρά είχε σχηματίσει την εντύπωση πως η αιγυπτιακή πλευρά θα προστάτευε τη Μονή.

Η επίσημη ανακοίνωση του Μαξίμου για το ΑΣΣ Ελλάδας- Αιγύπτου ανέφερε άλλωστε ότι Μητσοτάκης- Αλ Σίσι:

“Αναφέρθηκαν στον ιδιαίτερο συμβολισμό της Μονής Αγίας Αικατερίνης στο Σινά και στη σημασία διατήρησης του χαρακτήρα της ως ζωντανού και λειτουργικού φάρου του Ελληνορθόδοξου κόσμου”.

Ο κ. Μητσοτάκης στη συνέχεια κατά τις κοινές δηλώσεις χαρακτήρισε τη Μονή Αγίας Αικατερίνης του Σινά “ένα σπάνιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, το οποίο συνδέει τις δύο χώρες μας” και απευθυνόμενος στον Αλ Σίσι είπε: “Θέλω να σας ευχαριστήσω ιδιαίτερα για το προσωπικό σας ενδιαφέρον -το τονίζω, το προσωπικό σας ενδιαφέρον- το οποίο έχετε επιδείξει για την προστασία της Μονής και του Ελληνορθόδοξου χαρακτήρα της.”

Ο Σίσι έφυγε από την Αθήνα, με την ελληνική κυβέρνηση βέβαιη ότι το θέμα επιλύθηκε και το μοναστήρι θα συνεχίσει την απρόσκοπτη λειτουργία του ως χώρος λατρείας μέσα στον χρόνο. Ο πρόεδρος της Αιγύπτου αθέτησε τις δημόσιες δεσμεύσεις του και το υπουργείο Εξωτερικών δεν είχε καταλάβει το παραμικρό!

Πρόκειται για ένα ακόμα “μάθημα” από το πάθημα της αφέλειας να στηριζόμαστε σε …φιλίες και συμμαχίες που θεωρούμε στέρεες; Δεν είχε γίνει η δέουσα προετοιμασία για την διαχείριση της κρίσης που ερχόταν; Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες. Δεν αφορά μόνο τον χριστιανισμό, έχει να κάνει με τον ίδιο τον γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας και κατά πόσο λαμβάνεται υπόψη σοβαρά από φίλους και δήθεν φίλους.