Οι εποικισμοί των άλλων…

Από τον Φεβρουάριο του 1975, λίγους μήνες μετά την εισβολή, οι Τούρκοι ξεκίνησαν τον εποικισμό των κατεχομένων εδαφών στο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Η επιχείρηση ονομάστηκε “πρωτόκολλο αγροτικής εργατικής δύναμης”, υποτίθεται για την ανοικοδόμηση και την αποκατάσταση των καλλιεργειών. Η πρώτη αυτή φάση εποικισμού διήρκεσε μέχρι το 1980, και μετά, έως τουλάχιστον το 1998, η τακτική συνεχίστηκε, αυτή τη φορά “αυτοβούλως”, με την μετακίνηση, δηλαδή, πληθυσμών (Τούρκοι, Κούρδοι, ακόμα και τουρκόφωνοι της Βουλγαρίας) που αναζητούσαν εκεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Η αναλογία με όσα συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στη Γάζα είναι εξώφθαλμη. Πριν μερικούς μήνες, ο Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, υπουργός Εθνικής Ασφαλείας του Ισραήλ, κάλεσε στη δημιουργία οικισμών στους οποίους θα μετακινηθούν Ισραηλινοί, με ταυτόχρονη εκδίωξη (για… ανθρωπιστικούς λόγους) των Παλαιστινίων που επιμένουν να παραμείνουν εκεί. Με τη νέα χερσαία επέμβαση του IDF επιχειρείται η ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου, ενώ ανερυθρίαστα ο Ντόναλντ Τραμπ μόλις πρόσφατα μίλησε για το φαραωνικό σχέδιο περί “Ριβιέρας” της Μέσης Ανατολής, στα ίδια εδάφη όπου έχουν χάσει τη ζωή τους δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και παιδιά.

Η Ευρώπη ψελλίζει παραινέσεις και κάποιοι, ελάχιστοι, μιλούν για την ανθρωπιστική καταστροφή. Ενώ, ακόμα και καθ’ ημάς, γράφονται και λέγονται διθύραμβοι για τη συμμετοχή του Ισραήλ στη Eurovision, όπου το κοινό (και όχι οι κριτικές επιτροπές) ψήφισε υπέρ της τραγουδίστριας που έζησε την φρίκη των τρομοκρατών της Χαμάς, κανείς από την ευρωπαϊκή ηγεσία δεν είδε τις 100.000 διαδηλωτών της Χάγης, ούτε την συγκλονιστική ανακοίνωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που κάνει λόγο για τα 2.000.000 ανθρώπων που λιμοκτονούν στη Γάζα, ως αποτέλεσμα της επιχείρησης εκδίωξής τους. Ό,τι δεν πετυχαίνουν οι βόμβες, θα το πετύχει η πείνα…

Η Ελλάδα; Είναι προφανές πως η Αθήνα κάνει ό,τι μπορεί για να μην διαταράξει την σχέση συνεργασίας με το Νετανιάχου. Πάνω απ΄ όλα οι… συμμαχίες. Όμως, αυτό αναδεικνύει τον τεράστιο κίνδυνο: πώς μπορείς να πείσεις, ως ελληνισμός, για το σχέδιο της Τουρκίας να διχοτομήσει οριστικά και αμετάκλητα την Κύπρο, ως αποτέλεσμα του εποικισμού των κατεχομένων που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, όταν κάνεις τα στραβά μάτια για τον εποικισμό και την ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα.

Σε μία περίοδο που επιβραβεύονται οι αναθεωρητές και κάθε εισβολή που καταλήγει σε κατάργηση των συνόρων –όπως συμβαίνει στην Ουκρανία, όπως συμβαίνει και στη Μέση Ανατολή-, η σιωπή μπορεί να θεωρείται “χρυσός” (για συμμαχίες και επενδύσεις…), καταλήγει, όμως, σε συνενοχή. Και όταν δεν μιλάς για εποικισμούς, ανθρωπιστικές καταστροφές, παραβιάσεις συνόρων, καταστρατήγηση του διεθνούς δικαίου, και έμμεσο αφανισμό λαών, είσαι υποχρεωμένος να υποστείς κι εσύ τη σιωπή των άλλων. Στην Κύπρο, και ποιός ξέρει αύριο που αλλού…