Γεραπετρίτης και Δένδιας, αντιφάσεις ή αναγκαίοι “ρόλοι”;

Από αρκετούς (στην αντιπολίτευση) αναδεικνύονται ως αντίφαση οι πρόσφατες δηλώσεις των υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας σχετικά με την Τουρκία. Ο Γ. Γεραπετρίτης κάνει λόγο για μία “λειτουργική σχέση”, ο Ν. Δένδιας για “υπαρξιακή απειλή”. Υπό το φως των διαπραγματεύσεων για λύση στο ουκρανικό, θα μπορούσαν αμφότεροι να έχουν δίκιο: οι Ευρωπαίοι -υπό την πίεση των ΗΠΑ-, για παράδειγμα, επιδιώκουν να καθήσουν στο τραπέζι για την αναζήτηση λύσης ειρήνευσης την ίδια ώρα που υλοποιούν τον σχεδιασμό της “πολεμικής οικονομίας” λόγω της ρωσικής απειλής.

Η δουλειά του Γεραπετρίτη είναι να κρατήσει ζωντανό το αφήγημα της Διακήρυξης των Αθηνών για “ήρεμα νερά”, παρότι εκπνέει, αυτή του Δένδια είναι να αναβαθμίσει το αποτρεπτικό δόγμα. Όταν υψώνεις την ελληνική σημαία στην Bel@arra “Κίμων” είναι λογικό να επισημαίνεις την “απειλή” που αιτιολογεί ένα γιγαντιαίο εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Εκεί που ενδεχομένως εγκυμονεί ο κίνδυνος κάποιας αντίφασης είναι στο εάν η “λειτουργική σχέση” παραμένει λειτουργική όταν από την άλλη πλευρά συνεχίζουν να μας κατηγορούν ότι παραβιάζουμε κάποιο (ανύπαρκτο) καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, κι όταν ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών μιλά για “σύνολο διαφορών” στο Αιγαίο και επιπλέον ενώ η Τουρκία έσπασε μετά από τρία χρόνια το άτυπο μορατόριουμ με τις προ ημερών εικονικές αερομαχίες.

Κι΄ όλα αυτά ενώ επίκειται (εάν δεν αναβληθεί ξανά) η σύγκλιση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας- Τουρκίας και η (οφειλόμενη) επίσκεψη Μητσοτάκη στην Άγκυρα.

Στα τουρκικά ΜΜΕ, ο Δένδιας είναι αυτός που υπονομεύει την ελληνοτουρκική προσέγγιση (ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την καθ΄ ημάς δημοφιλία του), ο Γεραπετρίτης (άρα και ο πρωθυπουργός) είναι ο πρόθυμος να συζητήσει. Πρόκειται για ένα παιχνίδι τουρκικής εσωτερικής κατανάλωσης, όπως παρόμοια που έχουν κάνει τον κύκλο τους και καθ΄ ημάς. Από τα Ίμια και εντεύθεν, αρκετοί στην Αθήνα, άλλωστε, είχαν την αντίληψη ότι μπορούμε να συζητούμε καλύτερα με τους ισλαμιστές παρά με τους κεμαλιστές.

Ας το κατανοήσουμε: Γεραπετρίτης και Δένδιας δεν είναι μόνο οι επικεφαλής της διπλωματίας και της άμυνας, είναι και δύο “ρόλοι” που πρέπει να συνυπάρχουν απέναντι σε έναν γείτονα-ταραξία. Έχει συμβεί και κατά το παρελθόν, αν και τότε ήταν η σημερινή κυβέρνηση ως αξιωματική αντιπολίτευση που επισήμαινε τις ίδιες αντιφάσεις για τις οποίες κατηγορείται σήμερα.

Οι Έλληνες πρωθυπουργοί είναι “καταδικασμένοι” να κρατούν ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με την Τουρκία, την ίδια ώρα που φροντίζουν να είναι σε απόλυτη ετοιμότητα οι ένοπλες δυνάμεις. Αρκεί τα εξοπλιστικά προγράμματα να μην αποτελούν θερμοκήπιο σκανδάλων, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, και το υστέρημα του λαού να πιάνει τόπο.

Εν όψει, μάλιστα, της αμερικανικής πρωτοβουλίας για διευθετήσεις στην ευρύτερη περιοχή μας αλλά και του παράδοξου τρόπου με τον οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ αντιλαμβάνεται το διεθνές δίκαιο και την γεωπολιτική, η Ελλάδα πρέπει να διατηρεί διπλωματικό προβάδισμα και, παράλληλα, να πραγματοποιεί προβολή αποτρεπτικής ισχύος.

Χωρίς, όμως, ψευδαισθήσεις και ακόμα περισσότερο χωρίς καμία σπουδή να κλείσουμε όπως όπως τα μέτωπα όπως οι άλλοι τα αντιλαμβάνονται.