Ούτε “υποκινούμενοι”, ούτε κοινωνικός αυτοματισμός, μόνο διάλογος και λύσεις

Στις προηγούμενες αγροτικές κινητοποιήσεις ο τότε υπουργός Αυγενάκης ορυόταν ότι είναι “υποκινούμενες” και έδειχνε ως οργανωτές τους το ΚΚΕ και τον Κουτσούμπα. Δεν ήταν αυτό που ανάγκασε τον πρωθυπουργό να τον αποπέμψει, η στάση του, όμως, ήταν ενδεικτική του επιπόλαιου πολιτικού και επικοινωνιακού χειρισμού ενός πραγματικού προβλήματος τρώει τα σωθικά του πρωτογενούς τομέα της χώρας, ερημοποιεί την ύπαιθρο, και εκτοξεύει τις τιμές στα ράφια.

Τώρα, με τα μπλόκα σε ολόκληρη τη χώρα, από τους αυτοκινητόδρομους έως τα τελωνεία και πιθανώς και τα λιμάνια, η κυβέρνηση δείχνει τουλάχιστον να έχει κατανοήσει πώς εάν μπορούσε το ΚΚΕ να βγάλει πέντε-έξι χιλιάδες τρακτέρ από τη Νίκαια της Λάρισας και το Καλπάκι Ιωαννίνων μέχρι την Κρήτη θα ήταν δεύτερο κόμμα. Αντ’ αυτού ήταν η Ν.Δ που έλαβε περίπου 45% στον αγροτικό πληθυσμό στις εκλογές του ’23, αρκετά πάνω από το εθνικό της ποσοστό. Άλλωστε, ο αγροτοσυνδικαλιστής που τραυματίστηκε στη σύγκρουση με τα ΜΑΤ, την περασμένη Κυριακή, είναι γνωστό στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος.

Το παραμύθι της υποκίνησης, λοιπόν, έχει τελειώσει. Οι εποχές του Νασίκα, του Κοκκινούλη, του Μπούτα και του Πατάκη έχουν παρέλθει, οι δε νυχτερινές επιχειρήσεις της αστυνομίας για το ξεφούσκωμα των ελαστικών των τρακτέρ, το μακρινό 1997 (επί κυβέρνησης Σημίτη), δεν θα έχουν καμία τύχη σήμερα. Οι αγρότες δεν θέλουν να ρίξουν τον Μητσοτάκη, ζητούν να εξασφαλιστούν συνθήκες ώστε να επιβιώσουν στον τόπο τους, κάτι που, ειρήσθω εν παρόδω, θα έπρεπε να αποτελεί και βασικό στόχο της κυβέρνησης που εξαγγέλλει μέτρα για το δημογραφικό.

Απόδειξη ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει είναι και το προφίλ των εκπροσώπων των αγροτών που βγαίνουν στα κανάλια. Ως επί το πλείστον νέοι άνθρωποι, αρκετοί με τεχνοκρατικό προφίλ, και εξαιρετικό λόγο με πειστικά επιχειρήματα. Γνωρίζουν από μεσαία επιχειρηματικότητα, αγαπούν τη δουλειά τους και τον τόπο τους.

Δεν πρόκειται για συνδικαλιστές παλαιού τύπου με τους οποίους είχε μάθει να συναλλάσσεται το πολιτικό σύστημα σε κλειστά κομματικά γραφεία, ούτε μπορεί να τους αποπροσανατολίσει κανείς με ψίχουλα και υποσχέσεις.

Ακόμα και ο μηχανισμός του κοινωνικού αυτοματισμού που αποδείχτηκε σχετικά επιτυχής στο παρελθόν είναι δύσκολο να αποδώσει σήμερα, διότι αφενός οι πολίτες που ταλαιπωρούνται στις εθνικές οδούς ξέρουν καλά ότι οι αγρότες έχουν δίκιο, και το βλέπουν στο ράφι (οκτώ ευρώ φεύγει το μοσχαράκι από τους παραγωγούς, είκοσι το αγοράζουμε στο σούπερ μάρκετ), αφετέρου έχει μεσολαβήσει και η μεγάλη “κομπίνα” με τις παράνομες κοινοτικές επιδοτήσεις που καθιστά ακόμα πιό αναξιόπιστα τα επιχειρήματα που εκφωνούνται.

Όταν ο ΟΠΕΚΕΠΕ είχε μετατραπεί σε εντευκτήριο κομματαρχών και …πρακτορείο λαχείων, ποιός μπορεί να κατηγορήσει τους πραγματικούς δικαιούχους των ενισχύσεων που δεν μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης που έχει δημιουργηθεί. Ποιός να συζητήσει με ποιόν; Δεν είναι τυχαίο ότι οι εκπρόσωποι των αγροτών δεν θέλουν να συνομιλήσουν με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης (τον πέμπτο κατά σειρά μετά το 2019), αλλά μόνο με τον αντιπρόεδρο Κ. Χατζηδάκη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Κι αυτό, τελικά, θα γίνει.

Το θέμα είναι πώς καμία καθυστέρηση δεν έχει νόημα, το παιχνίδι ισχύος που συνήθισαν οι κυβερνήσεις, ελπίζοντας να εξαντληθούν οι αγρότες, δεν καταλήγει πουθενά. Διότι αν φτάσουμε στα Χριστούγεννα, οι οργισμένοι οδηγοί των εορτών αυτή τη φορά είναι ευκολότερο να ακούσουν τους ανθρώπους του μόχθου στα μπλόκα παρά τους υπουργούς.

Κι αν έχει κάποιος την φαεινή ιδέα να κατεβάσει τα ΜΑΤ, είναι τόσος ο θυμός που μπορεί να ανάψουν φωτιές. Ευτυχώς, η ανοησία του βουλευτή που ζήτησε να ανοίξουν οι δρόμοι …ακόμα και με τη βία δεν βρίσκει υποστηρικτές.

Ο πρωθυπουργός πρέπει να καλέσει άμεσα τους εκπροσώπους των αγροτών σε συνάντηση, όχι, όμως, μόνο για να τους εξηγήσει ότι οι πληρωμές των ενισχύσεων θα ολοκληρωθεί σύντομα, αλλά για να παρουσιάσει ιδέες και λύσεις για το σύνολο των αιτημάτων τους. Αναγκαστικά, εκείνος και μόνο εκείνος μπορεί να κατευνάσει τα πράγματα…