“Ιθάκη”: Μετά το αριστοτεχνικό μάρκετινγκ, η ώρα της πραγματικής πολιτικής

Η “Ιθάκη” του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να προκαλέσει, προς τέρψιν του φιλαναγνωστικού κοινού και των εκδοτικών οίκων, τη συγγραφή σειράς άλλων βιβλίων προς απάντηση όσων αποκαλύπτει. Η Ζωή ένα δικό της με τίτλο ” Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς”, ο Λαφαζάνης το ” Η ρωσική αρκούδα και το ορφανοτροφείο του Πούτιν”, ο Πολάκης το “Έτσι απαντάμε εμείς στην Κρήτη”, κι ο Βαρουφάκης το “Έχω κι άλλες ηχογραφήσεις”.

Ο ίδιος ο Τσίπρας, πάντως, αφού τους ευχαρίστησε –πρώτα βεβαίως τον Άδωνη– για την διαφήμιση που του προσέφεραν, οφείλει να κάνει το επόμενο βήμα από το αριστοτεχνικό μάρκετινγκ της “δικής του αλήθειας” στην ουσία της πολιτικής. Υπόσχεται να το πράξει την προσεχή Τετάρτη στην παρουσίαση της “Ιθάκης” (στο “Παλλάς”), κι από εκείνη τη βραδιά και ύστερα θα κριθεί εάν έχει πράγματι να καταθέσει κάτι νέο που να δικαιολογεί το πολιτικό του “come back”.

Αυτές τις μέρες μέτρησε πόσοι πολιτικοί φίλοι του έχουν απομείνει, ίσως και να αφουγκράστηκε τον αχό της κοινωνίας αλλά και του χώρου της κεντροαριστεράς. Εκτός, ωστόσο, της πολιτικής πρότασης που πρέπει να αιτιολογεί την επιστροφή του, θα δώσει και μάχη με τον χρόνο. Η εκδήλωση στο “Σεράφειο” με Δούκα, Φάμελλο, Χαρίτση, Κόκκαλη, και γκεστ σταρ τον Ανδρουλάκη, επιβεβαιώνει ότι προσωπικότητες και κόμματα του χώρου σπεύδουν να πάρουν θέση.

Εάν όλοι αυτοί συμφωνούσαν αύριο σε έναν προγραμματικό διάλογο που θα άφηνε ορθάνοιχτη την πόρτα για σχέδιο διακυβέρνησης και ενιαίο ψηφοδέλτιο στις επόμενες εκλογές, το όποιο νέο πολιτικό εγχείρημα του πρώην πρωθυπουργού θα βρισκόταν ενώπιον του διλήμματος να συγκλίνει, ή, ακόμα, και να τύχει αναθεώρησης.

Οι πολιτικοί εγωϊσμοί των άλλων και οι εσωτερικές αντιθέσεις στα κόμματά τους, όμως, καταλήγουν σε αβελτηρίες και αναποφασιστικότητα, κι αυτό, αναμφίβολα, τον ευνοεί.

Διότι, κατά βάθος, ο Τσίπρας προτιμά, όχι μόνο να αναδειχθεί ως ο βασικός, ή και μοναδικός, αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και να προβάλλει το καινούριο με την εμπειρία και την αυτογνωσία του παλαιού που υπερβαίνει τις γραμμές της εσωστρέφειας στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, και τη Νέα Αριστερά. Έτσι θα μπορέσει να επιλέξει ποιοί πραγματικά από την κεντροαριστερά πρέπει και μπορούν να τον ακολουθήσουν, και να μην πιεστεί να ενσωματώσει όλους όσοι πρωταγωνιστούν αρνητικά, ή απλώς απουσιάζουν από τις σελίδες της “Ιθάκης”.

Φτάνει, δηλαδή, η ώρα που θα κατανοήσει πώς είναι μεν τολμηρό να γράφει κανείς ένα βιβλίο απολογισμού και αυτοκριτικής, ακόμα και να θίγει την πολιτική επάρκεια προσώπων που ο ίδιος επέλεξε, αλλά είναι ευκολότερο από το να επανϊδρύει τον εαυτό του και να επανεκτίθεται στη δοκιμασία του εκλογικού σώματος. Τώρα, χρειάζεται προγραμματική πρόταση, με αρχή, μέση, και τέλος, και πολλά νέα πρόσωπα που θα πείθουν με το καλημέρα ότι έχουν τις εγγυήσεις πώς δεν θα βρεθούν στις σελίδες μιας νέας “Ιθάκης”.