Πόσα κόμματα μπορούμε να αντέξουμε;

Ο συνδυασμός παραμέτρων από τις τρεις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχει ενδιαφέρον. Πρώτον, οι “βελόνες” στην Πρόθεση Ψήφου: της Ν.Δ κινείται (με άνετο προβάδισμα, αλλά μακριά ακόμα από την αυτοδυναμία) μεταξύ 22 και 24,5% -στα ίδια εδώ και πολλούς μήνες-, του ΠΑΣΟΚ, δε, από 10,2-11,5%- σχεδόν …ακούνητη-, δεύτερον, η λεγόμενη γκρίζα ζώνη (αναποφάσιστοι και άλλο κόμμα) ολοένα και μεγαλώνει -από 22% έως και πάνω από 25%-, και τρίτον, επτά στους δέκα πολίτες επιθυμούν την ίδρυση νέων κομμάτων.

Το τελευταίο έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν σε πολλές δημοσκοπήσεις η προβολή καταλήγει ακόμα και σε 9κομματική (!) Βουλή μετά τις επόμενες εκλογές, πώς εξηγείται το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι θέλουν ακόμα περισσότερα κόμματα; Τι δεν τους ικανοποιεί στην σημερινή πολύχρωμη κομματική παλέτα;

Ενόψει της βέβαιης ίδρυσης κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα, και της πιθανολογούμενης από τον Αντώνη Σαμαρά, το συγκεκριμένο στοιχείο αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον, χωρίς, ωστόσο, να σημαίνει πώς αυτοί οι 7 στους 10 που δηλώνουν ότι θέλουν νέα κόμματα θα σπεύσουν να ψηφίσουν ένα κόμμα Τσίπρα, ή ένα κόμμα Σαμαρά. Οι δυνητικές δεξαμενές ψήφων είναι πολύ πιό περιορισμένες, για τον πρώτο μεταξύ 25-30%, για τον δεύτερο περίπου στο 15%.

Το ερώτημα, λοιπόν, επιστρέφει: όταν έχει κανείς να επιλέξει από Νατσιό και Λατινοπούλου, μέχρι Βαρουφάκη, Ζωή, και Βελόπουλο, και βεβαίως Μητσοτάκη, Ανδρουλάκη, Φάμελλο, ή Χαρίτση -για να μην ξεχάσουμε τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους Κυνηγούς και άλλους…-, πόθεν εκπηγάζει αυτή η επιθυμία για την ίδρυση νέων κομμάτων. Πόσα κόμματα μπορεί, τελικά, να αντέξει αυτό το έρημο το πολιτικό μας σύστημα;

Μία πρώτη εξήγηση θα μπορούσε να είναι πώς εκεί έξω υπάρχουν πολλοί αμφιταλαντευόμενοι, κομματικά άστεγοι, ή και “ορφανοί”, πολίτες που επιθυμούν διεύρυνση των πιθανών επιλογών τους, ακόμα κι αν μέχρι σήμερα έχουν ψηφίσει κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα ψηφίσουν Τσίπρα, Σαμαρά, ή άλλον/άλλη, ίσως, όμως, θέλουν να ανοίξει το πολιτικό παιχνίδι. Λογικό είναι οι δύο πρώην πρωθυπουργοί να κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον, σε αυτούς, δηλαδή, να εστιάζεται πρωτίστως η υποδόρια επιθυμία για νέα πολιτικά υποκείμενα.

Μία δεύτερη, αφορά την κατανομή που βασανιστικά επαναλαμβάνεται σε όλες τις μετρήσεις ως προς την “καταλληλότητα για πρωθυπουργός”. Εκεί “βασιλεύει” ο Κανένας, ακολουθεί σε υψηλά ποσοστά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και μετά το …χάος: Ζωή Κωνσταντοπούλου, Νίκος Ανδρουλάκης, και Κυριάκος Βελόπουλος έπονται με υποτετραπλάσια ποσοστά!

Συμπερασματικά, οι 7 στους 10 που θέλουν κι άλλα κόμματα είναι πιθανό κατά βάση να αναζητούν έναν ή περισσότερους εναλλακτικούς αντιπάλους στην κυριαρχία του πρωθυπουργού. Ίσως, δηλαδή, να θέλουν να “βαφτίσουν” τον Κανένα.

Σε κάθε περίπτωση προκύπτουν δύο συμπεράσματα:

• Διαπιστώνεται ένα έλλειμμα εκπροσώπησης του εκλογικού σώματος, η αίσθηση, δηλαδή, ότι το σημερινό πολιτικό φάσμα δεν καλύπτει σε ικανοποιητικό βαθμό την γκάμα επιλογών που θα ήθελαν οι πολίτες.

• Αναζητείται ένα εναλλακτικό μοντέλο διακυβέρνησης, μία νέα προγραμματική πρόταση, δεδομένου ότι η μοναδική που υπάρχει σήμερα ειναι αυτή της Ν.Δ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό δεν σημαίνει ότι ένα νέο κόμμα, ακόμα και μία νέα πρόταση με νέα υπογραφή αρχηγού, μπορεί να αντιπαρατεθεί ευθέως, ή, ακόμα περισσότερο να νικήσει, όμως κουνάει τις…”βελόνες”.