Τα του Προέδρου τω Πρόεδρω…

Έχει δικαίωμα ο (εκάστοτε) Πρόεδρος της Δημοκρατίας να συνομιλεί με δημοσιογράφους; Οπωσδήποτε. Έχει δικαίωμα να προβληματίζεται, ακόμα και να ανησυχεί; Αναμφίβολα, ουδείς θα ήθελε τον πρώτο πολίτη της χώρας έγκλειστο στο Προεδρικό Μέγαρο της Ηρώδου του Αττικού και απέχοντα από όσα συμβαίνουν έξω απ΄ αυτό. Πρόβλημα γίνονται αυτές οι συνομιλίες όταν έχουν σκοπό να μεταφέρουν τις όποιες ανησυχίες επιλεκτικά, και μετατρέπονται σε εμβρυουλκό καθοδηγούμενων συμπερασμάτων.

Ο Κωνσταντίνος Τασούλας επιβεβαίωσε πλήρως την ακρίβεια όσων καταγράφηκαν στη συνομιλία του με τον έγκριτο δημοσιογράφο Αντώνη Καρακούση. Πώς το επιβεβαίωσε: με “κύκλους” της Προεδρίας. Ενδιαφέρον, πληροφορηθήκαμε ότι ο κατά το Σύνταγμα εγγυητής του Πολιτεύματος διαθέτει… κύκλους.

Τι είπαν οι …κύκλοι, μετά τον θόρυβο που ξέσπασε: «Ο Πρόεδρος αναφέρθηκε σε ένα υπαρκτό ζήτημα σε μια συζήτηση με έναν έγκριτο δημοσιογράφο. Το δημοσίευμα απηχεί το πνεύμα της συζήτησης. Ο ρόλος του Προέδρου περιλαμβάνει το ενδιαφέρον για την πολιτική σταθερότητα και δεν θα ήταν αρκετά υπεύθυνο να διστάσει να επισημάνει τον κίνδυνο της αστάθειας».

Προκύπτουν, ωστόσο, τα εξής απλά:

Πρώτον, η πολιτική σταθερότητα για την οποία ενδιαφέρεται ο ΠτΔ προκύπτει, ή δεν προκύπτει, από την έκφραση της βούλησης του λαού στις εκλογές. Αυτή η βούληση, όποια κι αν είναι, δεν πρέπει να επηρεάζεται, ακόμα περισσότερο να χειραγωγείται. Ο πρωθυπουργός, ως αρχηγός του πρώτου κόμματος, και κάθε πολιτικός αρχηγός ξεχωριστά, έχουν το δικαίωμα να προσεγγίζουν την έννοια της πολιτικής σταθερότητας από την δική τους οπτική γωνία. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη την πολιτική σταθερότητα την εγγυάται μόνο μία τρίτη κυβερνητική θητεία της Ν.Δ. Για την αντιπολίτευση ισχύει το αντίθετο. Οι πολίτες θα κρίνουν, όταν φτάσει η ώρα της κάλπης.

Δεύτερον, σε καμία σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα η έννοια της πολιτικής σταθερότητας δεν ταυτίζεται με την αυτοδυναμία ενός κόμματος. Καθ’ ημάς έχει γίνει πολιτικό φετίχ επειδή τα πολιτικά κόμματα ναρκοθετούν τις συνεργασίες. Όμως, εν προκειμένω ο ΠτΔ υπερακοντίζει ακόμα και την εκπεφρασμένη άποψη του πρωθυπουργού, ό,τι ναι μεν η Ν.Δ επιδιώκει την αυτοδυναμία, ως την βέλτιστη λύση, όμως στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα και θα σεβαστεί την λαϊκή ετυμηγορία- άρα, αν χρειαστεί να συνεργαστεί με άλλο κόμμα, θα το επιδιώξει. Σωστό και απλό. Για τον ΠτΔ πολιτική σταθερότητα και αυτοδυναμία είναι έννοιες ταυτόσημες, όταν, δε, εκφωνεί αυτή την άποψη με σκοπό να μεταφερθεί, είτε το επιδιώκει, είτε όχι, παρεμβαίνει στην δημόσια πολιτική αντιπαράθεση.

Ο ΠτΔ διαψεύστηκε, μάλιστα, από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που (σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ) είπε ότι “η χώρα έχει σταθερή κυβέρνηση που μας επιτρέπει να κάνουμε συμφωνίες, που μας επιτρέπει οικονομική πολιτική για αναβάθμιση της οικονομίας”. Ποιά πολιτική σταθερότητα κινδυνεύει, λοιπόν;

Τρίτον, ο ΠτΔ θα όφειλε να ενδιαφέρεται και να ανησυχεί, πρωτίστως, για την κοινωνική σταθερότητα– άλλωστε, αυτή είναι που σε μεγάλο βαθμό παράγει πολιτικές ισορροπίες, όταν είναι αρραγής, και ανισορροπίες όταν διασπάται, όπως συμβαίνει σήμερα και αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Η πολιτική σταθερότητα δεν είναι αυτοφυής, εξαρτάται απόλυτα από την “κοινωνική χλωρίδα” γύρω της.

Τέταρτον, ο ΠτΔ θα μπορούσε να εκφράσει τις αγωνίες του για την γενικευμένη στεγαστική κρίση, για την ακρίβεια, ακόμα και για το πολεμικό κλίμα που κυριαρχεί στην Ευρώπη. Και για πολλά άλλα. Θεώρησε πώς η πολιτική σταθερότητα είναι η αρχή των πάντων, κυρίως, όμως, δεν σκέφτηκε (…) ότι με όσα είπε υιοθετεί το αφήγημα της κυβέρνησης. Μπορεί να εκλέχτηκε μόνο από τις ψήφους βουλευτών του κόμματος που τον πρότεινε -πιθανώς, κακώς- , από τη στιγμή, όμως, που ορκίστηκε στο Σύνταγμα είναι Πρόεδρος όλων των Ελλήνων.

Εκφράζει, δηλαδή, την συνισταμένη και όχι κάποια συνιστώσα, όσο ισχυρή κι αν είναι αυτή.

Πέμπτον, κατόρθωσε να δυσαρεστήσει, και την κυβέρνηση, και την αντιπολίτευση. Την δεύτερη, επειδή ενεπλάκη στις πολιτικές εξελίξεις, την πρώτη, διότι, εμμέσως αλλά σαφώς, δημιούργησε την εντύπωση ότι η αυτοδυναμία του κόμματος που τον εξέλεξε κινδυνεύει. Τόσο, μάλιστα, που να χρειάζεται και η δική του …συνδρομή.

Η Ελλάδα είναι προεδρευόμενη και όχι προεδρική Δημοκρατία, ως εκ τούτου αποτελεί δυσλειτουργία του πολιτεύματος, εάν οι πολίτες ζητούν από τον πρώτο πολίτη της χώρας να παρεμβαίνει, ή να καθοδηγεί τις εξελίξεις. Όπως συνέβη όταν κάποιοι απαιτούσαν από τον αείμνηστο Κάρολο Παπούλια να μπλοκάρει τα μνημόνια, ή τον καθύβριζαν (στις παρελάσεις) γιατί συναινεί (!), ή, αργότερα, με τον Προκόπη Παυλόπουλο, που του ζητούσαν να παραιτηθεί (!) για να μην περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών. Άρα, αυτή η δυσλειτουργία δεν πρέπει να ενισχύεται …άνωθεν.

Κι επειδή είναι προεδρευόμενη Δημοκρατία η Ελλάδα, και οι (περιορισμένες) αρμοδιότητες του ΠτΔ ορίζονται με ακρίβεια από το Σύνταγμα, ας γίνει κατανοητό ότι…τα του Προέδρου τω Πρόεδρω, τα άλλα αφορούν τα πολιτικά κόμματα, τις κυβερνήσεις, και πάνω απ΄ όλα τον λαό.