Η πολυμήχανη Ντόρα και μία καλή πρόταση προς… αρχειοθέτηση;

Προ ημερών, σε ημερίδα στο πανεπιστήμιο Πατρών, η Ντόρα Μπακογιάννη, μιλώντας για την εξωτερική πολιτική (και όχι μόνον) διατύπωσε την πρόταση για ένα Συμβούλιο Πρώην Πρωθυπουργών! Αιρετική, αφενός, δεν στερείται σοβαρότητας, αφετέρου.

Όχι γιατί είναι εφικτό κάτι τέτοιο, αλλά επειδή υποδηλώνει την σχεδόν δομική αδυναμία του σημερινού πολιτικού συστήματος να συνομιλήσει –και όχι απαραίτητα να συμφωνήσει– για αρκετά αυτονόητα, αρχής γενομένης από τη νέα στρατηγική που πρέπει να αποκτήσει η χώρα στα εθνικά θέματα και δη σε ένα αγρίως μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον.

Τι είπε εν ολίγοις η Ντόρα: να πραγματοποιηθεί μία σύσκεψη εκείνων που διετέλεσαν πρωθυπουργοί, ήτοι Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς, Αλ. Τσίπρας, μαζί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Προσθεσε και τον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος καθόταν δίπλα της στο πάνελ της ημερίδας, ως αντιπρόεδρο της συγκυβέρνησης 2012-15, και ως διατελέσαντα υπουργό Εξωτερικών.

Και πώς δημιουργήθηκε αυτή η ιδέα στο μυαλό της πολυμήχανης Ντόρας; Απλό και αμείλικτο: ένα Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με την σημερινή κομματική και κοινοβουλευτική “αρχιτεκτονική”, το πιθανότερο είναι πώς θα κατέληγε σε πολιτική οπερέτα.

Με τους μισούς να κατηγορούν τους άλλους μισούς για ενδοτισμό, με την κυβέρνηση, πιθανώς, να επιχειρεί να επιβάλλει τετελεσμένα, με ατζέντες κομματικού ανταγωνισμού, και δίχως την παραμικρή ελπίδα να τηρηθεί το απόρρητο.

Ακόμα κι αν κανείς κλείσει στην αίθουσα συνεδριάσεων του Προεδρικού Μεγάρου τον Μητσοτάκη, τον Ανδρουλάκη, τον Φάμελλο, τον Βελόπουλο, τον Κουτσούμπα, την Κωνσταντοπούλου, τον Χαρίτση, και τον Νατσιό, και πετάξει το κλειδί στον κήπο, το πιθανότερο είναι πώς οι φωνές θα ακούγονται μέχρι την πλατεία Συντάγματος. Οι δε διαρροές της επόμενης μέρας θα προκαλέσουν ασυγκράτητους γέλωτες από την Άγκυρα, μέχρι τις Βρυξέλλες, και την Ουάσιγκτον.

Ας είμαστε σοβαροί, εάν δεν θέλει μία φορά η κυβέρνηση να μοιραστεί σκέψεις και προτάσεις για τους χειρισμούς που επιβάλλονται σε αυτούς τους καιρούς, δεν μπορεί άλλη μία αυτή η αντιπολίτευση να αναζητήσει κοινούς τόπους. Αδιέξοδο.

Η πρόταση της Ντόρας πέρασε στα “ψιλά”, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, δεν διατυπώθηκε επειδή η πρώην υπουργός έχει την παραμικρή ελπίδα ότι θα μπορούσε να πιάσει τόπο. Διατυπώθηκε για να αναδείξει πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα της χώρας που απορρέει από τα πρόσωπα και τους ανταγωνισμούς, από το Μαξίμου μέχρι τα κομματικά στρατηγεία. Φάνηκε, άλλωστε, και στις συζητήσεις στο Κοινοβούλιο για την εξωτερική πολιτική και την τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη. Το κομματικό σύστημα χωρίστηκε σε πατριώτες, λιγότερο πατριώτες και μειοδότες, και σε εκείνους που τιμούν τους ήρωες και τους αγώνες του υπέρ πάτρις, και τους άλλους που στήνουν “τσαντίρια” στον εθνικό κενοτάφιο. Και για να τα λέμε όλα, και η ίδια η Ντόρα έχει τις ευθύνες της (διαχρονικά) για την κατάσταση αυτή. Ίσως, ήταν και μία προσπάθεια “εξιλέωσης” η πρόταση της.

Πάντως, είναι αλήθεια ότι οι πρώην πρωθυπουργοί, εάν κρίνει κανείς από τις κατά καιρούς τοποθετήσεις τους, δείχνουν ότι ενδεχομένως να μπορούσαν να συγκλίνουν σε κάποια θέματα. Πάντως μπορούν να συζητούν. Όμως, προς θλίψη μας, αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό επειδή είναι “πρώην”. Ως εν ενεργεία πρωθυπουργοί κι εκείνοι –λιγότερο, ή περισσότερο ο καθένας– απέφευγαν τον διάλογο και προσχωρούσαν σε τοξικότητες και ανταγωνισμούς. Δείγμα, κι αυτό, της διαχρονικής δυσλειτουργίας του πολιτικού συστήματος, που, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται δομική, κρίση θεσμών και αξιών, κρίση αντιπροσώπευσης, και παράγει έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών.

Ωραία και χρήσιμη η πρόταση της Ντόρας. Προς υπενθύμιση, τελικά, όμως, προς αρχειοθέτηση…