Απουσίες δίπλα στο φέρετρο…

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσε μουσική υπόκρουση για το σποτ των ευρωεκλογών του 2014, ο Αλκίνοος ήταν εκεί με το θαυμάσιο “Ο κόσμος αλλάζει”. Στην εκλογική νίκη της ΠΦΑ, τον Ιανουάριο του 2015, πάλι ο Αλκίνοος ήταν εκεί, με τον ενθουσιασμό της στιγμής να γράφει για την ελπίδα που γεννήθηκε. Όταν δέχτηκε μία από τις γνωστές χυδαίες επιθέσεις του Μπέου, ο τομέας πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση υποστήριξής του. Στον συγκλονιστικό επικήδειο του Αλκίνοου για τον δάσκαλό του Διονύση Σαββόπουλου, οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, και της Νέας Αριστεράς απουσίαζαν. Διατυπώθηκαν -όχι απ΄ όλους- κάποιες δικαιολογίες, ωστόσο έμειναν άδειες οι καρέκλες στην Μητρόπολη Αθηνών.

Ποιός είναι με τη σωστή πλευρά της μνήμης και της απλοχεριάς στα συναισθήματα; Ο Αλκίνοος, η Γαλάνη, ο Δεληβοριάς, η Μποφίλιου, ο Νταλάρας, ή ο ΣΥΡΙΖΑ που παρέδωσε την εκπροσώπησή του στο “τελευταίο αντίο” σε μία βουλευτή από τον Πειραιά; Έγινε δεξιός ο Αλκίνοος, ή μήπως τίμησε τη συλλογική μνήμη στο έργο του “μεγάλου αντιφατικού”;

Κάποιοι ψιθυριστά (ίσως επειδή δεν τολμούν να το πουν μεγαλοφώνως) έκαναν λόγο για τον Σαββόπουλο που άλλαξε μετά το ’89, που μετακινήθηκε από τα αριστερά στα δεξιά. Λες και όλα σταμάτησαν στην “Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ”, και στην “Ωδή στον Καραϊσκάκη”, λες και –όπως γράφαμε, in memoriam, τις προάλλες– το μικρό σύμπαν του εκλιπόντος τεμαχίζεται, και καθένας διαλέγει το κομμάτι που του ταιριάζει.

Στην κηδεία του Μίκη, όμως, ήταν εκεί.Όπως έπρεπε, και όπως όφειλαν. Κι ας άλλαξε κι εκείνος στην πορεία του χρόνου, ας έγινε υπουργός του Κων. Μητσοτάκη, ας πήρε το δικό του λάβαρο κατά των Πρεσπών και εξαπέλυσε φωτιές περί προδοσίας κατά της τότε κυβέρνησης Τσίπρα. Απέραντες οι ανοχές των συναισθημάτων για τον αξεπέραστο Μίκη, στενόχωρες και μικρόψυχες για τον Σαββόπουλο.

Πώς είναι, άραγε, να βλέπεις να ομνύουν στον Νιόνιο όσοι, όταν έγραφε το “Φορτηγό”, το “Βρώμικο Ψωμί”, το “Περιβόλι του Τρελού“, άκουγαν Ρόμπερτ Ουϊλιαμς, κι εσύ να απουσιάζεις; Δεν έχει αδικο, εν τέλει, ο Οδυσσέας Ιωάννου που επισημαίνει “που ήσουν, χθες, Αριστερά μου;”.

Ούτε έχει άδικο ο Τσίπρας που τον αποχαιρέτησε με την αποστροφή: “Οι στίχοι και οι νότες του σημάδεψαν τις αγωνίες και τις αναζητήσεις μιας ολόκληρης γενιάς. Θα συνεχίζουν να ταξιδεύουν και να συναρπάζουν και τις επόμενες, όπως κάθε σημαντικό έργο που αυτονομείται από τον δημιουργό του”. Μόνο που κι αυτός θα μπορούσε να ήταν εκεί.

Κι έτσι στάθηκαν δίπλα στο φέρετρο εκείνοι που δεν έχουν ακούσει ίσως ποτέ το “Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο” (Ρεζέρβα)- θα ενέπιπτε, άλλωστε, στην γκρίζα ζώνη περί “νόμου και τάξης”. Κι έτσι έμεινε μόνος, να εκπροσωπεί (έμμεσα) όλες αυτές τις απουσίες των λιγόψυχων, ο Αλκίνοος: «Μόνο ένας απείθαρχος θα μπορούσε να φτάσει εκεί που έφτασες. Θέλαμε να σε εξηγήσουμε, ήσουν ανεξήγητος…Φεύγεις γιορτινός και αιώνιος αφήνοντάς μας τα ανεκτίμητα δώρα του περάσματός σου από τη γη».

“Θέλαμε να σε εξηγήσουμε, ήσουν ανεξήγητος”. Κάποιοι είχαν σπεύσει προ πολλού να τον εξηγήσουν. Και, ως άμεμπτοι, να απευθύνουν μομφή…