Τα ιμάτια του ΣΥΡΙΖΑ και το “αδειανό πουκάμισο” της… συμπόρευσης

Η εισήγηση του Σωκράτη Φάμελλου (που εγκρίθηκε… ενθουσιωδώς στην Π.Γ του ΣΥΡΙΖΑ) για συμπόρευση με το (υπό ίδρυση) κόμμα Τσίπρα, ήταν η επιτομή του αυτονόητου. Μόνο που τα αυτονόητα έχουν αλλάξει. Κι’ όταν αποφασίζεις να πάς σε γάμο, πρέπει να κρατάς στο χέρι το προσκλητήριο.

Το αυτονόητο της εισήγησης Φάμελλου εκκινεί από την αγωνία, το άγχος, και την ανάγκη. Τουλάχιστον οι μισοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ –και, πάντως, όλοι της νεότερης γενιάς- αφήνουν να εννοηθεί, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, ότι είναι έτοιμοι για μεταγραφή στο νέο κόμμα. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι, η συντριπτική πλειονότητα των τοπικών οργανώσεων ανά την επικράτεια έχουν διαμηνύσει στην Κουμουνδούρου πώς αναγνωρίζουν μόνο τον “φυσικό ηγέτη” του χώρου. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ αντελήφθη ότι κινδυνεύει σύντομα να είναι αρχηγός κόμματος χωρίς κόμμα. Και έπαιξε, αναγκαστικά, το χαρτί της συμπόρευσης, παρότι η κίνησή του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανορθολογική: προτείνει συμπόρευση με ένα κόμμα που ακόμα δεν υπάρχει!

Βεβαίως, η κοινή λογική λέει ότι στις επόμενες εκλογές θα ήταν από πολιτικό παράδοξο, έως ανέκδοτο, να κατέλθουν μαζί ο ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα Τσίπρα. Στις κάλπες, δε, αυτά τα συναισθηματικά “δεν είμαστε αντίπαλοι” δεν ισχύουν. Δεν προτρέπεις τους ψηφοφόρους σου να προτιμήσουν …φιλικά ένα άλλο κόμμα.

Ως εκ τούτου, η εισήγηση Φάμελλου υπηρετεί το αυτονόητο και αποσκοπεί στο να τον βγάλει από την αμηχανία που έχει περιέλθει ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ. Τον βγάζει, όμως;

Συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ (και με συνεδριακή σφραγίδα) και προς το ΠΑΣΟΚ, και τη Νέα Αριστερά. Όμως, ο μεν Νίκος Ανδρουλάκης κάνει επίμονα πως δεν ακούει, η δε Πατησίων προβάλλει διάφορα ακατανόητα επιχειρήματα και κωλυσιεργεί. Για ποιόν, λόγο, όταν αρνούνται αυτοί οι δύο, να σπεύσει ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει δεκτό το αίτημα συμπόρευσης;

Υπάρχει κι ένας πρόσθετος λόγος: ο πρώην πρωθυπουργός παραιτήθηκε από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και προετοιμάζεται για ένα νέο κόμμα-κίνημα, μεταξύ άλλων και για να ιδρύσει εκ του μηδενός κάτι που δεν θα τελεί υπό την ομηρία προσωπικών στρατηγικών και συνιστωσών.Αυτό το πλήρωσε, με την μεγάλη, βεβαίως, ευθύνη που του αναλογεί.

Ένα νέο κόμμα (Τσίπρα) με συνδεδεμένο τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και τη Νέα Αριστερά, δεν θα ήταν παρά μία επανάληψη της φάρσας των συριζαϊκών τάσεων που είχε βαφτιστεί πλουραλισμός αλλά κατέλξε σε βαβέλ.

Το πιθανότερο είναι πώς ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα δηλώσει ρητά ότι δεν ενδιαφέρεται για τη συμπόρευση,για λόγους ευγένειας και συναισθηματικής φόρτισης. Απλώς θα αδιαφορήσει.

Από την άλλη, ο Σωκράτης Φάμελλος θα έχει πράξει το χρέος του, και θα έχει πει αυτό που έπρεπε να πει, διαχωρίζοντας τη θέση του από τον Παύλο Πολάκη που αποκαλεί τον Τσίπρα “διασπαστή”. Όμως, δεν τελειώνει εκεί η αγωνία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει το κτίριο της Κουμουνδούρου και η κρατική επιχορήγηση, πράγματα που έχουν και ιστορική και οικονομική αξία και δεν εγκαταλείπονται εύκολα. Αυτά τα κομματικά ιμάτια κάπως πρέπει να μοιραστούν, είναι μάλλον βέβαιο, όμως, πώς ο πρώην πρωθυπουργός δεν τα θέλει πιά. Τι νέο κόμμα θα ήταν αυτό που θα είχε έδρα στην Κουμουνδούρου;

Εν κατακλείδι, η περίφημη συμπόρευση θα καταλήξει πιθανότατα αδειανό πουκάμισο, βουλευτές και στελέχη θα ετοιμάζονται για το κόμμα Τσίπρα, ελπίζοντας, όμως, ότι θα περάσουν το αυστηρό “face control”, ο δε Σωκράτης Φάμελλος θα χρειαστεί να αποφασίσει εάν θα παραμείνει μέχρι τέλους κυβερνήτης ενός σκάφους που δημοσκοπικά βυθίζεται, ή εάν θα πράξει όσα ιστορικά του αναλογούν και θα υπογράψει το “τέλος εποχής”. Ακόμα κι αν στην Κουμουνδούρου εγκαθιδρυθεί μία νέα ομάδα υπό τον Παύλο Πολάκη, και όσους γνωρίζουν πως δεν μπορούν να ενταχθούν στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται.