Άγνωστος Στρατιώτης, από την “ευταξία” στην τοξικότητα

Επί δέκα ημέρες, και με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, η δημόσια συζήτηση και η πολιτική αντιπαράθεση περιστρέφεται γύρω από το θέμα της αποκατάστασης της “ευταξίας” στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, εν αναμονή της σχετικής τροπολογίας που φαίνεται πώς θα κατατεθεί αύριο Τρίτη. Αν το σκεφτεί κανείς, αποτελεί μία ακόμα απόδειξη της δυσλειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος. Δύσκολα μπορούμε να υποθέσουμε πώς κάτι ανάλογο θα συνέβαινε, με τέτοια ένταση και με τόση τοξικότητα, σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.

Το ίδιο διάστημα συνέβησαν πολύ σημαντικά γεγονότα. Η “ιστορική” (…) συμφωνία για τη Γάζα, που, αναμφίβολα, μας αφορά άμεσα και έμμεσα, η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού για το φόρουμ προς διευθέτηση θαλασσίων ζωνών στην Αν. Μεσόγειο, που μπορεί να κρύβει αρκετούς διαβόλους στις λεπτομέρειες (που δεν γνωρίζουμε), η αντίδραση των συνδικάτων και των κομμάτων στο ψηφισθέν στη Βουλή “13ωρο”, οι μειώσεις σε κωδικούς προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, ενώ ακρίβεια και αισχροκέρδεια βασιλεύουν, μια σειρά δημοσκοπήσεις, ενδεικτικές της ρευστότητας του πολιτικού τοπίου, και αρκετά ακόμα.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης, ωστόσο, κερδίζει το βλέμμα από τα επίκαιρα και επιτακτικά, και μετατρέπεται σε μία συμβολική μάχη για τα μάτια των… “νοικοκυραίων”, για ένα δημοσκοπικά και εκλογικά χρήσιμο, δεξιό ή και κεντρώο, ακροατήριο, ως μία προσπάθεια εξισορρόπησης του εικαζόμενου κόμματος Σαμαρά, και άλλα τινά.

Ο χρονισμός της αναφοράς του πρωθυπουργού, προ δέκα ημερών, δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί. Λίγο πριν είχε δικαιωθεί ο Πάνος Ρούτσι για το αίτημα εκταφής της σορού του γιού του, αφού χρειάστηκαν 23 ημέρες για να αντιδράσει η Δικαιοσύνη, κι αφού το πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Αμαλίας, μπροστά από το Μνημείο, είχε μετατραπεί σε τοπόσημο για την τραγωδία των Τεμπών. Κι αφού, υπουργοί και βουλευτές της Ν.Δ δυσκολεύονταν, είναι αλήθεια, να εξηγήσουν στα τηλεοπτικά πάνελ “γιατί τώρα…”, ιδιαίτερα όταν ήταν και είναι σαφές πώς ελάχιστα θα αλλάξουν με την τροπολογία.

Απλώς, θα επιχειρηθεί μία χωροταξική διευθέτηση των ορίων αρμοδιότητας τριών υπουργείων (Άμυνας, Πολιτισμού και Προστασίας του Πολίτη), τα ονόματα των νεκρών δεν θα σβηστούν, ως εκ τούτου δεν θα προκύψει θέμα συνείδησης για τον Νίκο Δένδια (δεν θα έκανε ποτέ, άλλωστε, κάτι τέτοιο), τα ΜΑΤ, δε, μάλλον θα αποφύγουν να εφορμούν κατά διαδηλωτών όταν κάποιος απ΄ αυτούς πατήσει το πόδι του στο πεζοδρόμιο, μέσα από τη νοητή γραμμή (…) που θα ορίζει την …ιερότητα του χώρου. Η μεγαλόστομη, δε, εκφώνηση περί απαγόρευσης συγκεντρώσεων και πορειών μπροστά από το Μνημείο είναι σχεδόν βέβαιο πώς θα καταλήξει μία δήλωση προθέσεων με ελαστική εφαρμογή- μέχρι να ξεχαστεί.

Θα μείνουν, όμως, η ατυχής δήλωση του γραμματέα στρατηγικού σχεδιασμού της Ν.Δ ότι “τα παιδιά των Τεμπών δεν έπεσαν για την πατρίδα”, και η υποψία ότι κάποιοι έφτασαν στα …ιδεολογικά όριά τους όταν επί 23 ημέρες έβλεπαν τον χαροκαμένο πατέρα, τις οικογένειες των θυμάτων, και πολύ κόσμο, να συγκεντρώνονται μπροστά από τη Βουλή. Θα μείνει και η τοξικότητα μιας αχρείαστης πολιτικής αντιπαράθεσης, σε μία εποχή που μας περισσεύει η πολιτική τοξικότητα (η Βουλή έχει μετατραπεί σε πεδίο τέτοιων επεισοδίων- το είδαμε ξανά προ ημερών). Εκείνο που μάλλον δεν θα μείνει είναι κάποια αξιοσημείωτη δημοσκοπική διείσδυση της Ν.Δ στα εδάφη δεξιά της, εκεί όπου ο Κυριάκος Βελόπουλος αυξάνει τα ποσοστά του και σε κάποιες μετρήσεις βρίσκεται μία ανάσα από το ΠΑΣΟΚ, κι εκεί όπου θα στοχεύσει ένα κόμμα Σαμαρά με μοναδικό σκοπό να επιφέρει την χαριστική βολή για την απώλεια της αυτοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αυτά συζητάμε επί δέκα ημέρες, και θα συνεχίσουμε, πιθανότατα, να τα συζητάμε μετά την κατάθεση, αύριο, της σχετικής τροπολογίας. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Υ.Γ Ενώ ο πρωθυπουργός άνοιξε το θέμα στην ανασκόπηση της περασμένης Κυριακής, χθες απέφυγε να επανέλθει, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση φέρνει τη σχετική τροπολογία στη Βουλή. Είναι, άραγε δείγμα μιας κάποιας αναδίπλωσης; Μακάρι.