Έγινε …43 ο δακτύλιος, άντε να τα εκατοστήσει!

Αν και το σκέφτηκε η κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη, ο δακτύλιος είναι μέτρο που εφάρμοσε η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν 2 Νοεμβρίου 1982- ΠΑΣΟΚ… “ωραία χρόνια”, θα αναφωνήσουν κάποιοι. Ωστόσο, τα “μονά- ζυγά” στο κέντρο της Αθήνας επιστρέφουν για 43η χρονιά, παρότι οι συγκοινωνιολόγοι επισημαίνουν ότι έχουν πάψει εδώ και χρόνια να προσφέρουν ουσιαστική ανακούφιση στο κυκλοφοριακό. Οι Αθηναίοι χάνουν καθημερινά αρκετές ώρες στους δρόμους, ιδιαίτερα εάν προσθέσει κανείς το μποτιλιάρισμα χιλιομέτρων που συμβαίνει στον Κηφισσό.

Ο δακτύλιος είναι η επιτομή της αβελτηρίας του κράτους και της δαιδαλώδους, και, εν τέλει, αλληλοσυγκρουόμενης λειτουργίας δεκάδων φορέων και υπηρεσιών. Όταν τον εφάρμοσε ο (τότε ΥΠΕΧΩΔΕ) Γ. Πέτσος δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα πρόσκαιρο μέτρο που, από τη μία θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης (νέφος) και θα ανακούφιζε από το κυκλοφοριακό κομφούζιο, από την άλλη θα εκπαίδευε τους πολίτες στη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Το 1982 στην Αττική κυκλοφορούσαν περίπου 450.000 οχήματα, σήμερα πάνω από 3,5 εκατ! Δεν χρειάζεται άλλο επιχείρημα για να κατανοήσει κανείς ότι το μέτρο περιορισμού κυκλοφορίας οχημάτων στο κέντρο της πόλης που εφαρμόστηκε πριν 43 χρόνια δεν μπορεί να έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα σήμερα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Αττική Οδό, το έργο που άλλαξε τη ζωή μας. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι η επιβάρυνση αυτού του δρόμου ταχείας κυκλοφορίας μέσα στα 25 χρόνια ζωής του έχει πολλαπλασιαστεί. Ήτοι, αλλιώς σχεδιάστηκε, αλλιώς εξελίχτηκαν τα πράγματα. Το γιατί, ενδεχομένως, δεν έγιναν σχετικές προβλέψεις, θα μείνει αναπάντητο, ωστόσο ακόμα κι αυτός ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος μπλοκάρει, πλέον, καθημερινά, το φαινόμενο του “μπουκαλιού”, δε, στην έξοδο προς την εθνική οδό (για Λαμία) αποδίδεται σε σοβαρά σφάλματα σχεδιασμού.

Οι συγκοινωνιολόγοι έχουν διατυπώσει σαφείς προτάσεις: Αν η συχνότητα των συρμών του μετρό από 6’ που είναι σήμερα, συντομευθεί στα 3’, το θετικό αποτέλεσμα στη κυκλοφορία θα ήταν σαν να αποκτούσε η Αθήνα μια νέα λεωφόρο 110 χλμ. Επίσης άμεσα αποτελέσματα θα είχε η θέσπιση ενός αυστηρού ωραρίου τροφοδοσίας, η διερεύνηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας φορτηγών στις ώρες αιχμής, η αξιοποίηση αδόμητων χώρων για την άμεση δημιουργία χώρων στάθμευσης και μετεπιβίβασης σε μέσα σταθερής τροχιάς και ένα ευέλικτο ωράριο εργασίας.

Μερικά από τα μέτρα αυτά δεν είναι καινοφανή. Εφαρμόστηκαν με μεγάλη επιτυχία κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, π.χ το θέμα της τροφοδοσίας της αγοράς που γινόταν, ή αργά το βράδυ, ή πολύ νωρίς το πρωί, πριν αρχίσει η κίνηση. Το να μην κυκλοφορούν βαριά φορτηγά, μπετονιέρες, εκσκαφείς και άλλα τέτοια οχήματα τις ώρες αιχμής, θα ήταν, προφανώς, αυτονόητο σε ένα κράτος που θα λειτουργούσε σωστά.

Εν κατακλείδι, οι μελέτες και οι εισηγήσεις υπάρχουν, το ζήτημα είναι να υπάρξει σχέδιο από την κυβέρνηση. Ολοκληρωμένο σχέδιο και σταδιακά εφαρμόσιμο, όχι σαν την άλλη εξαγγελία που έγινε ανέκδοτο για …γερανούς στον Κηφισσό!