Κόμμα Τσίπρα vs (πρώην) κόμμα Τσίπρα;

Το ερώτημα δεν είναι υποθετικό, ακόμα κι αν ορισμένοι προσπαθούν -προσώρας- να το αγνοήσουν. Στις επόμενες εκλογές θα διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών, και το (υπό ίδρυση) κόμμα Τσίπρα, και ο ΣΥΡΙΖΑ, και η Νέα Αριστερά; Για να γίνει πιό κατανοητό: οι ψηφοφόροι θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα στο νέο κόμμα Τσίπρα, και το πρώην κόμμα Τσίπρα (στην ενιαία μορφή του πριν τις διασπάσεις);

Θα μπορούσε να το εκλάβει ως ανέκδοτο, είναι, όμως, πολύ σοβαρό, και, εν τέλει, είναι ακριβώς το αντίθετο από την περίφημη ανασύνθεση της κεντροαριστεράς που, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, πρεσβεύουν όλα τα παραπάνω κόμματα. Κι’ άλλο το “δεν είμαστε αντίπαλοι” που εκφωνείται ένθεν κακείθεν, κι άλλο ο ανταγωνισμός στις κάλπες. Για κάποιους είναι και θέμα πολιτικής επιβίωσης.

Το πιθανότερο είναι πώς δεν μπορεί να συμβεί κάτι διαφορετικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ -ή …κάποιος ΣΥΡΙΖΑ- δεν θα κλείσει τα γραφεία στην Κουμουνδούρου και θα δώσει τα κλειδιά στον πρώην πρωθυπουργό για να τα διατηρήσει ως αποθήκη ιδεολογικών και άλλων κειμηλίων (ουδεμία περίπτωση να τα χρησιμοποιήσει), η δε Νέα Αριστερά, αν και διανύει ακόμα τη βρεφική πολιτική ηλικία της, είναι δύσκολο να παραδώσει το μικρό οχυρό ριζοσπαστικής “καθαρότητας”- ακόμα κι αν πρέπει να βυθιστεί μαζί του.

Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας, μάλλον δεν έχει κανένα λόγο να ηγηθεί κάποιας συγκόλησης που θα περιλαμβάνει από τον Παύλο Πολάκη μέχρι τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, κι έτσι να αναβιώσει τη βαβέλ των συνιστωσών που ενέτεινε τους διασταγμούς και την αναποφασιστικότητά του- κυρίως μετά την ήπια ήττα του 2019.

Ο,τιδήποτε συμβεί, θα συμβεί, πιθανότατα, μεταξύ πρώτης και δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης, με τη Ν.Δ να απέχει -λίγο, ή πολύ- από την αυτοδυναμία, και εφόσον το κόμμα Τσίπρα έχει κατορθώσει να αναρριχηθεί στη δεύτερη θέση.

Όταν, δηλαδή, θα τεθούν διλήμματα προς το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ, και η Ν.Δ θα βάλει στο τραπέζι το περίστροφο της πολιτικής σταθερότητας. Τότε, ίσως κλείσουν και τυπικά οι “ιστορικοί κύκλοι” κομμάτων και προσώπων, και καθένας θα έχει μετρήσει το πολιτικό του μπόϊ.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο από σήμερα, και ανάλογα με το δημοσκοπικό αποτύπωμα ενός εκάστου, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα κληθεί να αποφασίσει εάν αντέχει το αφήγημα της αυτονομίας -κατοχυρωμένο συνεδριακά, άλλωστε-, και εάν Σωκράτης Φάμελλος και Αλέξης Χαρίτσης θα επιμένουν να αναζητούν χωριστά τις τύχες τους, ή θα ενωθούν υπό ενιαιίους εκλογικούς συνδυασμούς.

Ο κατακερματισμός, σε κάθε περίπτωση ευνοεί τη Ν.Δ (σε όποια μορφή κι αν έχει τότε), η πολιτική σταθερότητα θα έχει γίνει σημαία της, και η κεντροαριστερά θα ασχολείται κατά κύριο λόγο με το ΠΑΣΟΚ και το κόμμα Τσίπρα, σε μία ενδιαφέρουσα και ίσως “αιματηρή” εσωτερική δαμάχη. Θα ήταν, ωστόσο, αστείο, να δούμε στις εκλογές τρία κόμματα με σημείο εκκίνησης το ίδιο πρόσωπο: τον πρώην πρωθυπουργό. Όσο κι αν κλωνοποιηθεί το πολιτικό του παρελθόν.