(Εκλογικά) διλήμματα, αλλά για ποιούς;

Μία άποψη που υιοθετούν πολλοί στην κυβέρνηση είναι πώς την κρίσιμη εκλογική ώρα οι αναποφάσιστοι πολίτες (που, κατά τις δημοσκοπήσεις, προέρχονται ως επί το πλείστον από το δυνητικό ακροατήριο της Ν.Δ) θα βρεθούν προ του διλήμματος: εάν επιστρέψει μία πανδημία, ποιός θα μας εμβολιάσει γρήγορα; Το δίλημμα έχει και άλλες εκδοχές, π.χ μία μεταναστευτική κρίση τύπου Έβρου, ή κάτι παρεμφερές στα εθνικά θέματα.

Και πιστεύουν ότι, σε αυτή την κρίσιμη εκλογική ώρα, οι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν την διαχειριστικά επαρκή σημερινή κυβέρνηση από κάποιο άγνωστο και άπειρο κυβερνητικό “ρόστερ” υπό το Ν.Ανδρουλάκη, τον Αλ. Τσίπρα, και τους δύο μαζί, ή και κάποιους επιπλέον. Ακούγεται λογικό, αποτυπώνεται, άλλωστε, και στις μετρήσεις, όπου στην “καταλληλότητα” ο πρωθυπουργός γράφει “triple score” από τον δεύτερο.

Σε αυτό τον καμβά, η επανεμφάνιση του Αλ. Τσίπρα θεωρείται ότι βοηθά εμμέσως την κυβέρνηση. Κι αυτό διότι, όπως λέγεται, μπορεί να ανασύρει επικοινωνιακά το καλοκαίρι του 2015 με τις κλειστές τράπεζες και να βάλει επιτακτικά το θέμα της πολιτικής σταθερότητας. Έτι δε περαιτέρω, λένε, όταν μεγάλες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, κ.ά) βυθίζονται στην πολιτική και την οικονομική κρίση λόγω αστάθειας.

Ένα κοκτέϊλ παρόμοιων διλημμάτων είναι, πράγματι, αρκετά πιθανό να πείσει μερίδα των αναποφάσιστων (που, ούτως ή άλλως, έχουν ψηφίσει κατά το παρελθόν τη Ν.Δ) και να τους μεταστρέψει από την δυσφορία και την αμφιβολία σε μία ακόμα ευκαιρία στο κυβερνών κόμμα.

Πόσο τυπικός, κι ακόμα περισσότερο, πόσο δυναμικός, όμως, είναι ένας τέτοιος ψηφοφόρος. Για παράδειγμα, ποιές ηλικίες και ποιές κοινωνικές τάξεις υποκύπτουν ευκολότερα σε μία τέτοια ολίγον μανιχαϊστική αντίληψη για την πολιτική. Αυτό, φαντάζομαι, λαμβάνεται υπόψη των εκλογικών σχεδιασμών του κυβερνητικού επιτελείου.

Από την άλλη, υπάρχουν άλλοι τύποι ψηφοφόρων που επιχειρείται να προσεγγιστούν με εστιασμένα μέτρα, και είναι αυτοί που θα έπρεπε να ορίζουν, ή να ορίσουν το μέλλον της χώρας.

Οι νεότερες ηλικίες, φερ’ ειπείν. Όταν είσαι 25, 30, ή 35 και έχει μισθό από 900 έως 1500 ευρώ, γνωρίζεις ότι σε μεγάλο βάθος χρόνου η οικονομική σου κατάσταση δεν θα βελτιωθεί, ότι πληρώνεις τα μισά για ενοίκιο- ή μένεις στο παιδικό σου δωμάτιο– , και τα άλλα μισά δεν σου φτάνουν για βασικές ανάγκες (κάποιες απορρέουν κι από τη σχέση που έχουν και θέλουν να έχουν αυτές οι ηλικίες με τη ζωή και όχι την επιβίωση), ότι κάνεις αιματηρές οικονομίες όλο τον χρόνο για μία εβδομάδα στις Κυκλάδες το καλοκαίρι (και…αν), και άλλα πολλά, ποιά είναι, τελικά, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην (πολιτική) σταθερότητα και την αστάθεια;

Ο φόβος και τα διλήμματα φωλιάζουν ευκολότερα σε εκείνους που έχουν οικοδομήσει κάποια μικρά κεκτημένα, που εμφορούνται από διδακτισμό έναντι άλλων (κυρίως των νεότερων), που θεωρούν κάθε αλλαγή ριψοκίνδυνη περιπέτεια, που έχουν στριμώξει τις προσδοκίες τους στο “εφικτό”. Αναμφίβολα, διαμορφώνουν τάσεις και, εν τέλει, αποφασίζουν, ενίοτε καθοριστικά. Είναι, όμως, ένας εκλογικός και κοινωνικός πληθυσμός που δεν μπορεί, και μάλλον δεν θέλει, να ρυθμίσει την ταχύτητα της χώρας, να την επιταχύνει, να προχωρήσει και να κατακτήσει.

Τα εκλογικά διλήμματα αφορούν, πρωτίστως, αυτούς. Οι άλλοι, οι αγωνιούντες δυναμικοί, επιζητούν συνθήκες ζωής με ποιότητα και ασφάλεια. Γι’ αυτούς, λίγα συζητώνται στη δημόσια σφαίρα, ακόμα λιγότερα αποφασίζονται, κι απ΄ αυτά τα περισσότερα δεν αλλάζουν ριζικά τα πράγματα.