Τελικά, “ποιούς δέρνουμε”;

Ίσως το πιό χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός (ανθεκτικά) κυβερνητικού κόμματος, όπως η Ν.Δ, είναι η ενιαία έκφραση. Να είναι, δηλαδή, η “γραμμή” …μπετόν αρμέ. Κι΄ όμως, εσχάτως σχεδόν σε κάθε μεγάλο θέμα, τα προβλεβλημένα στελέχη της φαίνεται να έχουν προσβληθεί από τον ιό της ασυνεννοησίας, ενίοτε σε τέτοιο βαθμό που οι “βαβέλ” του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ να μοιάζουν με “παιδική χαρά”.

Έρχεται, για παράδειγμα, η ευρωπαία εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι στην Αθήνα, με ανοικτές τις έρευνες για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, την επιχείρηση “Καλυψώ” στον Πειραιά κ.ά, και συμβαίνει το εξής παράδοξο: επισήμως η κυβέρνηση (διά του εκπροσώπου της Παύλου Μαρινάκη) να επιχαίρει για την άψογη συνεργασία, και τη διαπίστωση ότι η διαφθορά δεν αφορά μόνο τον καθ΄ ημάς πολιτικό μικρόκοσμο, αλλά και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κι από την άλλη, κορυφαία στελέχη εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον της.

Για παράδειγμα, Βούλτεψη και Μηταράκης το μόνο που δεν ζήτησαν είναι να κηρυχθεί “persona non grata”. Δεν έχω κατανοήσει ακριβώς εάν ενοχλεί που είναι …Ρουμάνα, ή επειδή είπε ότι πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 86 του Συντάγματος που προσφέρει ασυλία στα πολιτικά πρόσωπα. Ειρήσθω εν παρόδω, η Κοβέσι ζήτησε αυτό που ήδη ο πρωθυπουργός έχει προαναγγείλλει για την επικείμενη αναθεώρηση, και επί του οποίου συντάσσονται όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Ας συνεννοηθούν, για να ξέρουμε: “Κοβέσι, δέρνουμε;”- σε παράφραση του σλόγκαν εκείνου του ιστορικού διαφημιστικού.

Άλλη περίπτωση: ως προς τη στάση της κυβέρνησης στη συνεχιζόμενη απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, τρεις υπουργοί (Δένδιας, Πλεύρης, Κυρανάκης), ο Αβραμόπουλος, και αρκετοί βουλευτές ζητούν να γίνει δεκτό το αίτημα του χαροκαμένου πατέρα για πλήρη διερεύνηση των αιτίων θανάτου του γιού του μέσω της εκταφής της σορού.

Από την άλλη Άδωνις, Φλωρίδης κινούνται στην ακριβώς αντίθετη γραμμή. Οι πρώτοι, κατά τους δεύτερους, παρεμβαίνουν, προφανώς, στο έργο της (ανεξάρτητης) Δικαιοσύνης και χειραγωγούν τον Άρειο Πάγο. Υπό μία έννοια, συντάσσονται με το “κύμα του λαϊκισμού” (κατά τα λεχθέντα), και υπέκυψαν στο “οργανωμένο σχέδιο” της Κωνσταντοπούλου για την καθυστέρηση της δίκης. Ας συνεννοηθούν, για να ξέρουμε πόσο ζυγίζει η ενσυναίσθηση.

Η στροφή των τελευταίων και το γεγονός ότι έγινε τελικά δεκτό το αίτημα Ρούτσι επιβεβαιώνει πόσο ασύνεκτη, αγόμενη και φερόμενη από τις εξελίξεις, είναι αυτή την περίοδο η κυβέρνηση. Επί 22 μέρες που ο χαροκαμένος πατέρας έκανε απεργία πείνας, κανείς δεν μπορούσε να πρέμβει στην Δικαιοσύνη, τυχόν αποδοχή του αιτήματος θα προκαλούσε καθυστέρηση της δίκης, και άλλα τινά. Αίφνης, ο Άδωνις Γεωργιάδης παροτρύνει να γίνει δεκτό το αίτημα από πρωϊνό τηλεοπτικό πάνελ και λίγες ώρες αργότερα οι δικαστικές αρχές το υλοποιούν. Μπάχαλο…

Δεν ξέρω εάν όλα αυτά είναι δείγματα “προσωπικών φιλοδοξιών” (επίσης κατά τα λεχθέντα), ρωγμές στα ίσαλα μετά από επτά χρόνια πλεύσης, ή …προβληματάκια συντονισμού στο Μαξίμου -όπως λένε κάποιοι. Υπάρχει, όμως, το λογικό και το παράλογο, το δίκαιο και το άδικο, το αυτονόητο και οι κραυγές. Και μπορεί να μην υπάρχει απειλητική αντιπολίτευση, η Βαβέλ, όμως, ξέρουμε όλοι ότι κατασκευάστηκε για να…φτάσει στον ουρανό και πώς κατέληξε λόγω της …πολυγλωσσίας.