Ο (Ανδρέας) Λοβέρδος και άλλοι πολιτικοί μαγνήτες…

Στις πολιτικά “χαλαρές” ευρωεκλογές, πριν 14 μήνες, το κόμμα “Δημοκράτες” του Ανδρέα Λοβέρδου έλαβε περίπου 57.000 ψήφους και ποσοστό 1,45%. Υπό άλλες συνθήκες ο πρώην υπουργός θα έπρεπε να πει “ευχαριστώ” στους ψηφοφόρους που τον τίμησαν και να επιστρέψει στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα και το δικηγορικό του γραφείο. Το “σαράκι” της πολιτικής, όμως, δεν αφήνει κανέναν να “αγιάσει”, και ο συγκεκριμένος πολιτικός δεν θα αποτελούσε εξαίρεση.

Το ότι εντάσσεται στη Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αποτελεί έκπληξη. Η πορεία του είχε προεξοφληθεί, άλλωστε δεν έχει κρύψει ότι διαθέτει πολλούς περισσότερους φίλους στο κυβερνών κόμμα -με πρώτο απ΄ όλους τον Άδωνι Γεωργιάδη– απ΄ ότι στο ΠΑΣΟΚ, την ηγεσία του οποίου έχει διεκδικήσει στο πρόσφατο παρελθόν, και στο “τσάκ” δεν βρέθηκε στον δεύτερο γύρο απέναντι στο Νίκο Ανδρουλάκη.

Η Χαριλάου Τρικούπη συνδέει την προσχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου στη Ν.Δ με το σκάνδαλο των υποκλοπών και θεωρεί ότι έτσι “εξαργυρώνει” τη στάση του εκείνη την περίοδο, όσο και την ακόλουθη πορεία του που στήριζε την κυβέρνηση.

Οι φήμες λένε πως στις επόμενες εκλογές θα διεκδικήσει την επιστροφή του στη Βουλή ως υποψήφιος στο νότιο τομέα της Β’ Αθηνών με “αντιπάλους” μεγάλα ονόματα, όπως ο ήπιος κεντροδεξιός Νίκος Δένδιας (το ισχυρότερο όνομα στη νεοδημοκρατική ιεραρχία των οιωνεί δελφίνων), και ο -ήμουν κάποτε κι εγώ ΠΑΣΟΚ- Τάκης Θεοδωρικάκος.

Έως εδώ όλα καλά. Υπάρχουν, από την άλλη, δύο παράμετροι που έχουν ενδιαφέρον.

Πρώτη, το γεγονός ότι στη μαρκίζα της Ν.Δ συναντάει κανείς περισσότερα “πρώτα ονόματα” που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ απ΄ ότι δεξιούς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί, άλλωστε, μεγαλύτερη επιρροή στο λεγόμενο κεντρώο ακροατήριο παρά στο δεξιό, κι ακόμα μικρότερη στο υπερδεξιό. Με την προσθήκη του Ανδρέα Λοβέρδου ίσως αυξήσει κατάτι αυτή την επιρροή, το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι πως, στην αγωνιώδη μάχη μέχρις εσχάτων για την αυτοδυναμία, το 1,45% του πρώην υπουργού της συγκυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου και οι 57.000 σταυροί των “Δημοκρατών” (εφόσον δεν έχουν εξανεμισθεί) δεν είναι αμελητέος αριθμός.

Η δεύτερη αφορά τον Νίκο Ανδρουλάκη: όσο δίνει τη μάχη για ακόμα πιό σκληρή αντιπολίτευση με κεντροαριστερό πρόσημο για να ξεκολλήσει από το 14% των δημοσκοπήσεων, βλέπει τον πρωθυπουργό να εμπλουτίζει την πασοκική “τροπαιοθήκη” του. Εάν αυτό αποκτήσει αντανάκλαση στο εκλογικό του ακροατήριο που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, διχάζεται μεταξύ κυβερνητικής συνεργασίας με τη Ν.Δ, ή αυτονομίας μέχρι τέλους με ανοικτές τις πόρτες προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, μένει να φανεί.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το να έχουν μετακινηθεί, παλαιότερα ή πρόσφατα, οι μισοί υπουργοί από τη Χαριλάου Τρικούπη στο Μαξίμου, δείχνει πόσο λεπτή είναι η ισορροπία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι, εάν φτάσει η ώρα που η Ν.Δ (χωρίς αυτοδυναμία) προσκαλέσει το ΠΑΣΟΚ σε μία κυβέρνηση συνεργασίας για να αποφευχθούν περιπέτειες και αστάθεια, πρόσωπα σαν τον Λοβέρδο, τον Χρυσοχοϊδη, τον Πιερρακάκη και αρκετούς άλλους, ίσως λειτουργήσουν ως μικροί πολιτικοί μαγνήτες.