Οι 25άρηδες μετά τη ΔΕΘ…

Σε ένα από τα παραδείγματα που δόθηκαν στη δημοσιότητα, στο πλαίσιο της εξειδίκευσης των κυβερνητικών μέτρων για τους νέους, ένας 25άρης με καθαρές μηνιαίες απολαβές 1250 ευρώ ωφελείται με 177 ευρώ. Θεωρητικά πρόκειται για αύξηση περίπου 7% το μήνα. Επισφαλέστατη η προσέγγιση, αν σκεφτεί κανείς ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νέων αυτής της ηλικίας, εφόσον εργάζονται με πλήρη απασχόληση, δεν αμείβονται με περισσότερα από 1.000 ευρώ μηνιαίως.

Θετικό μεν το μέτρο (όπως και το σύνολο των εξαγγελιών), ωστόσο η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και περίπλοκη. Αυτός ο 25άρης έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του (στην Ελλάδα ή το εξωτερικό) και είναι “ρούκι” σε μία αρκετά κλειστή και πολύ αντωνιστική αγορά εργασίας, έχοντας να αντιμετωπίσει το γενικότερο κόστος ζωής.

Τα παιδιά χειραφετούνται κοινωνικά και αποκτούν “υγεία” όταν φεύγουν από το πατρικό σπίτι, ο “απογαλακτισμός” αποτελεί βασική προϋπόθεση για την πορεία αυτονόμησης που θα τα οδηγήσει κάποια στιγμή και σε αυτό που υποτίθεται ότι αποτελεί κεντρικό στόχο της κυβερνητικής (εθνικής, θα λέγαμε) πολιτικής στο δημογραφικό: την οικογένεια.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, ο 25άρης των 1000 ή ακόμα και 1250 (ιδεατό σενάριο) ευρώ πρέπει -αν βρει- να πληρώνει 600 ευρώ το μήνα για μία γκαρσονιέρα των 40 ή 50 τετραγωνικών, ήτοι το 50-60% του μισθού του. Υπολογίστε τι του μένει και πώς μπορεί να επιβιώσει ανεκτά. Τα περί συγκατοίκησης αποτελούν μία ωραία θεωρία, ελκυστική για φοιτητές, αντενδείκνυται, όμως, για ένα νέο που εργάζεται και θέλει να φτιάξει το δικό του κοινωνικό “κουκούλι”.

Ας μη γελιόμαστε, η πλειονότητα των νέων αυτής της ηλικίας που εργάζονται, ή αναγκάζονται να παραμείνουν όμηροι μιας “ανθυγιεινής” παιδικότητας στο πατρικό του, ή η οικογένειά τους επιβαρύνεται οικονομικά για να συνεισφέρει τη διαφορά στο πραγματικό κόστος διαβίωσής τους μακριά από την οικογενειακή εστία.

Τα θετικά μέτρα που ανακοινώθηκαν θα αποδώσουν πολύ λιγότερο απ΄ όσο χρειαζόμαστε σαν κοινωνία, εφόσον δεν υπάρξουν παρεμβάσεις και στην ίδια την αγορά εργασίας. Μεγάλες εταιρείες που ενισχύθηκαν με σημαντικές κερδοφορίες τα τελευταία χρόνια (απότοκο της ανάπτυξης που διαφημίζει η κυβέρνηση) εξακολουθούν να δίνουν ισχνές αμοιβές.

Εν τέλει, το θέμα μας δεν είναι εάν αυξηθεί κατάτι το “χαρτζιλίκι” του 25άρη που παραμένει, όμως, άμεσα, η έμμεσα, εξαρτημένος οικονομικά από τους γονείς του, αλλά εάν θα δημιουργηθεί ασφαλές και καλά αμοιβόμενο εργασιακό περιβάλλον με προοπτικές εξέλιξης.

Για παράδειγμα, πόσοι 25άρηδες των 1.000 ευρώ διαθέτουν ευκρινή προοπτική ότι σε τρία ή πέντε χρόνια η αμοιβή τους θα έχει σκαρφαλώσει στα 1.500 ευρώ, ώστε να μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους;