Ο Μακρόν και ο Αϊνστάϊν…

“Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.”. Είτε, πράγματι, την είπε, είτε όχι, η φράση αποδίδεται στον Αλβέρτο Αϊνστάϊν και ταιριάζει γάντι στον Εμανουέλ Μακρόν. Σε δύο χρόνια, διόρισε τέσσερις πρωθυπουργούς, οι κυβερνήσεις των οποίων έπεσαν στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Τώρα, με τον Λεκορνί, δοκιμάζει το ίδιο μοντέλο για πέμπτη φορά.

Είχε διαφορετικές επιλογές, για παράδειγμα θα μπορούσε να προτείνει σοσιαλιστή για πρωθυπουργό (όπως έναν εκ των Μπερνάρ Κασνέβ και Πιερ Μοσκοβισί), κάτι που πιθανότατα θα εκμαίευε την υποστήριξη ή την ανοχή τμημάτων του γαλλικού πολιτικού φάσματος στα αριστερά του “Rennaissance” (κόμμα Μακρόν). Με την επιλογή του 39χρονου υπουργού Άμυνας επιβεβαιώνει ότι δεν θέλει να κάνει κανένα πολιτικό άνοιγμα, ενισχύει (ξανά) την ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν, και βγάζει στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλους του “Bloques on” σε μία τεράστια κοινωνική αναταραχή με αποχρώσεις εμφυλίου. Ο στόχος του προφανής: όχι, φυσικά, (μόνο) να περάσει το σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής διάσωσης των 44 δισ. ευρώ, αλλά να κυλήσει πιό κάτω το τενεκεδάκι της πολιτικής αστάθειας μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2027.

Ο Μακρόν ξεκίνησε φέρελπις, ως “νέο αίμα”, προερχόμενος από την αυλή του Φρανσουά Ολάντ, και κινδυνεύει να φύγει από τα Ηλύσια Πεδία ως ο πολιτικός που διέλυσε την πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία (η οποία άντεξε από το 1958 και τον Σαρλ ντε Γκωλ έως σχετικά πρόσφατα) και κατέστησε την ακροδεξιά πρώτη πολιτική δύναμη με δυστοπική διείσδυση ακόμα και στα πτωχότερα κοινωνικά στρώματα.

Επί της ουσίας, η σημερινή πολιτική και οικονομική κρίση στη Γαλλία δεν είναι αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικής σταθερότητας, είναι η κατάληξη μίας εμμονικής (μονοκομματικής) διακυβέρνησης που δημιούργησε πολιτική αστάθεια.

Κι ενώ οι Γάλλοι ξαναβάζουν τα “γιλέκα”, ο Λεκορνί θα προβεί στην τελευταία (;) και μάλλον απέλπιδα προσπάθεια να εξασφαλίσει συναίνεση υπό το απειλητικό φάσμα της οικονομικής δίνης που δεν πνίγει μόνο την δεύτερη οικονομία της Ευρώπης, αλλά απειλεί να βυθίσει ολόκληρη την ευρωζώνη.

Συμπέρασμα: ο Μακρόν (που κατά τα άλλα δεν του λείπει η στρατηγική ματιά ως προς τον ρόλο της Ευρώπης) δεν αποτελεί παράδειγμα για όσα μπορεί να συμβούν σε μία χώρα κι ένα πολιτικό σύστημα- εργαστήριο από την αστάθεια, είναι η επιτομή όσων μπορεί να προκαλέσει η απέχθεια σε πολιτικούς συμβιβασμούς και συναινέσεις. Και η αρνητική “υστεροφημία” του ίσως γραφτεί όταν η Λεπέν, ή κάποιο ομοίωμά της (π.χ Μπαρντελά), θα περάσει το κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου υπό τους ήχους της Μασσαλιώτιδας.