Ο “υβριδικός πόλεμος” (!) και η “μάχη της Κρήτης”

Βάσει της κυβερνητικής ρητορικής, η χώρα δέχεται “εισβολή” και η Κρήτη είναι στόχος “υβριδικού πολέμου”. Με τον όρο αυτό (που εισήχθη για πρώτη φορά από έναν συνταγματάρχη των πεζοναυτών των ΗΠΑ το 2000) περιγράφεται ένα νέο είδος πολέμου με συμβατικές, αλλά κυρίως, μη συμβατικές μεθόδους, όπως η τρομοκρατία και οι κυβερνοεπιθέσεις. Το ερώτημα που αυτονόητα προκύπτει είναι ποιός και γιατί έχει κηρύξει αυτόν τον πόλεμο στην Ελλάδα.

Διότι, οι εξαθλιωμένοι Σουδανοί που φεύγουν από έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο για να σωθούν δεν μπορεί να έχουν συντονιστεί για να εξαπολύσουν “υβριδική” επίθεση για να καταλάβουν την Κρήτη, ούτε καν οι νεαροί Αιγύπτιοι που ωθούνται δεξιοτεχνικά από τους ιθύνοντες στο Κάϊρο (που προσποιούνται τους ανήξερους) προς την ανατολική Λιβύη, ώστε τα πλοιάρια των διακινητών να μην εποπλέουν από την επικράτεια της Αιγύπτου. Εάν είναι ο Χαφτάρ που έχει εξαπολύσει “υβριδικό” πόλεμο εναντίον μας, μήπως να το δηλώσουμε ευθέως και να ζητήσουμε κυρώσεις σε βάρος του;

[ Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι οι διακινητές απειλούν μετανάστες κρατώντας τις οικογένειές τους και τους εξαναγκάζουν να φέρουν τα σαπιοκάραβα στα νερά της Κρήτης. Προφανώς, όχι εν αγνοία του συστήματος του πολέμαρχου της ανατολικής Λιβύης, τίποτε δεν συμβαίνει εκεί εν αγνοία του…]

Η υπερβολή, λοιπόν, αποτελεί, αναμφίβολα, στοιχείο αυτής της επικοινωνιακής τακτικής που ασκείται, πολλοί υποστηρίζουν με στόχο την προσέγγιση του δεξιού- υπερδεξιού κοινού και για να φύγει από την επικαιρότητα το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Το δεύτερο είναι βέβαιο ότι επιστρέφει τις επόμενες ημέρες με την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, και η κυβέρνηση οφείλει να λάβει αποφάσεις -με μία κοινοβουλευτική ομάδα σε κατάσταση αναβρασμού- σχετικά με το εάν θα απαλλάξει και με ποιόν τρόπο τους κ. Βορίδη και Αυγενάκη.

Το πρώτο είναι μάλλον αμφίβολης αποτελεσματικότητας αν λάβει κανείς υπόψη του ότι συνήθως σε τέτοιες υπερβολές το κοινό, μπορεί να χειροκροτεί πρόσκαιρα, αναζητά, ωστόσο, τελικά το αυθεντικό. Υπάρχουν, ή ενδέχεται να υπάρξουν (π.χ κόμμα Σαμαρά), αυθεντικότεροι εκφραστές μεταξύ εκείνων που θέλουν στρατόπεδα συγκέντρωσης σε ξερονήσια και βομβαρδισμούς στα πλοιάρια των διακινητών σε λιμάνια ξένης χώρας (Λιβύη).

Όλα αυτά αναδεικνύουν, από την άλλη, το “ειδικό” πρόβλημα της Κρήτης, με την συντονισμένη άρνηση τοπικής αυτοδιοίκησης και κοινής γνώμης να δεχτούν μόνιμες κλειστές δομές που εξήγγειλαν ο αρμόδιος υπουργός και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Οι Κρητικοί φοβούνται ότι οι μόνιμες δομές θα εξελιχθούν σε μεταναστευτικές φαβέλες, όπως αυτές που γέμισαν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου πριν μερικά χρόνια και θα ζήσουν εικόνες Μόριας και Ειδομένης.

Και επικαλούνται, επιπλέον, ότι η Κρήτη είναι τουριστικό νησί και κάτι τέτοιο θα έπληττε την τοπική οικονομία. Δίκιο έχουν, ωστόσο τουριστικός προορισμός ήταν και είναι και η Λέσβος, και η Κως, και η Σάμος κ.ά. Ως εκ τούτου, το επιχείρημα που καταλήγει “όχι σε εμένα, στην αυλή του γείτονα”, δεν αντέχει στη λογική, εφόσον βεβαίως το κράτος λειτουργήσει σωστά και όχι όπως στο παρελθόν- αν και τότε η χώρα και η Ευρώπη ολόκληρη είχαν αιφνιδιαστεί.

Όμως, επ΄ αυτού, τα κόμματα πρέπει να λάβουν καθαρή θέση και να μην υποκύψουν στο πολιτικό κόστος, είτε της επιρροής τους τοπικά, είτε της καταγωγής πολιτικών αρχηγών και κορυφαίων στελεχών.