Τηλεοπτική περσόνα και (παρεμπιπτόντως;) δολοφόνος

Το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Τα τελευταία χρόνια, το εγχώριο τηλεοπτικό infotainment έχει αναδείξει σε τηλεοπτικές περσόνες δύο πρόσωπα τα οποία βάρυναν σοβαρές υποψίες για δολοφονική δράση. Χιλιάδες τηλεοπτικές ώρες με τα μηχανάκια της AGB να χτυπούν κόκκινο υπό την διαβρωτική και υποκριτική δικαιολογία ότι “αυτά θέλει το κοινό”. Συνέβη με την Πισπιρίγκου, επαναλήφθηκε με τη Μουρτζούκου, είναι βέβαιο πως θα συμβεί και με τον/την επόμενο/η serial killer.

Μια μέρα μετά τη σύλληψη της, η 24χρονη ομολόγησε ότι σκότωσε 4 βρέφη. Σε ηλικία 14 ετών δολοφόνησε την αδελφή της και ακολούθησαν τα δύο της παιδιά, 19 ημερών και 2 μηνών, και το μωρό της φίλης της. Ως παιδί και αργότερα ως έφηβη, δολοφονούσε επί 11 χρόνια, χωρίς κανείς, σπίτι, σχολείο, κοινωνικός περίγυρος να αντιληφθεί κάτι και να κινητοποιηθεί. Το χειρότερο: Η Ιατροδικαστική υπηρεσία της Πάτρας που ασχολήθηκε με τους τέσσερις θανάτους (όπως είχε ασχοληθεί και με τους αντίστοιχους της υπόθεσης Πισπιρίγκου) δεν κατάλαβε ότι επρόκειτο για δολοφονίες.

Από τη μία, δηλαδή, ένα διαλυμένο κοινωνικό κράτος και μία χάσκουσα “κοινωνία τηλεθεατών-καταναλωτών”, από την άλλη τα μίντια της ευτέλειας που δεν κρατούν ούτε καν τα προσχήματα. Παράδειγμα: τηλεοπτική εκπομπή που έκανε θραύση με το σήριαλ Μουρτζούκου, της έκοψε την Πρωτοχρονιά κομμάτι στη βασιλόπιτα!

Καθυστέρησε η αστυνομία να βρει αδιάσειστα στοιχεία; Πιθανώς, ωστόσο η αστυνομική έρευνα δεν βασίζεται σε υποψίες, όσο κι αν παράγουν σφοδρές πιθανότητες. Γείτονες και τοπικές κοινωνίες δεν είχαν καταλάβει κάτι (το έχουμε ξαναζήσει: από την 12χρονη στον Κολωνό μέχρι τις δεκάδες γυναικοκτονίες…); Οι κοινωνικές υπηρεσίες επικαλούνται -έως ένα βαθμό δικαίως- την υποστελέχωση, είναι σαφές, όμως, πως καραδοκεί και η αδιαφορία. Οι ιατροδικαστές, πάλι; Συνειδητοποιούμε ότι εάν είχε εντοπιστεί το δολοφονικό αποτύπωμα στον πρώτο θάνατο, οι υπόλοιποι θα είχαν αποφευχθεί;

Όλα τα παραπάνω ισχύουν. Από την άλλη είναι και η τηλεόραση. Αυτή που δίνει βήμα σε διαταραγμένες προσωπικότητες, παρότι -όπως ευρέως λέγεται- η “πιάτσα” υποπτευόταν ότι η σχεδόν θυματοποιημένη περσόνα δεν είναι, τελικά, θύμα, αλλά ο αδυσώπητος θύτης, ο δολοφόνος παιδιών.

Αυτή η τηλεόραση είναι επικίνδυνη και κατατρώει από τα μέσα μία μερίδα της κοινωνίας που ζει με τα δράματα των άλλων, που μετατρέπει το σαλόνι σε δικαστήριο, που ενοχοποιεί και αθωώνει, με την ίδια ευκολία που ανέχεται, παραλύει, ψηφίζει.

Η Πισπιρίγκου και η Μουρτζούκου δεν είναι μόνο δύο δολοφονικές φιγούρες παιδιών και βρεφών. Είναι ο πιό τρομακτικός καθρέφτης που δείχνει το είδωλό μας γυμνό και τερατώδες. Διότι, ακόμα και τώρα που γνωρίζουμε ότι κάθε μία από αυτές τις εκπομπές έκαναν περσόνες τις δολοφόνους, πάλι θα στηθούμε στον καναπέ αδημονώντας για το επόμενο επεισόδιο.