Η γεωγραφία…

Πριν περίπου δέκα χρόνια η ‘Αγκελα Μέρκελ υποδεχόταν Σύρους πρόσφυγες στο Μόναχο και έβγαζε “σέλφι”, στην Ελλάδα, ο φουρνάρης της Κω και οι γιαγιάδες στη Λέσβο έδιναν μαθήματα ανθρωπιάς, ο Πάπας επισκεπτόταν καταυλισμούς στη χώρα μας και απέδιδε φόρο τιμής στον ελληνικό λαό.

Μετά ήρθε η Ειδομένη, η Μόρια, η (λογική) κόπωση του κόσμου, και, κυρίως, η αδυσώπητη και αποπροσανατολιστική πολιτική σύγκρουση για όσα είπε η …Τασία. Στην πολιτική σφαίρα άρχισαν να κυριαρχούν πιό σκληρές αντιλήψεις και η υπερδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ συναγωνιζόταν τον Βελόπουλο.

Στα χρόνια που πέρασαν το μεταναστευτικό έβαλε φωτιά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μία μετά την άλλη παραδίδονταν στην ακροδεξιά, οι δε συντηρητικές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να μετακινηθούν στις θέσεις της Λεπέν, του Βίλντερς, του AfD, για να οδηγήσουν, τελικά, τους πολίτες αρκετών κρατών στις “αυθεντικότερες” εκφράσεις. Και μετά, ήρθε ο …Τραμπ, για να αποκτήσει όλο αυτό το πλαίσιο την αμερικανική σφραγίδα του “MAGA”. Ο αποδιοπομπαίος Όρμπαν έγινε “κανονικότητα”, στην δε Ελλάδα το δημοσκοπικό άθροισμα της ακροδεξιάς άγγιξε ακόμα και το 22%.

Η Λέσβος, η Κως, η Λέρος, κάπως ηρέμησαν από τις μεταναστευτικές ροές, η δε κυβέρνηση- αξιοποιώντας το πλαίσιο της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, και την ανάγκη του Ερντογάν για ζεστό κοινοτικό χρήμα- πιστώνεται την αποτελεσματικότητα της πολιτικής της λόγω της μείωσης των αφίξεων απελπισμένων ανθρώπων από τα τουρκικά παράλια.

Πλέον, το μεταναστευτικό μετακινήθηκε από την Ανατολή στο Νότο. Η Λαμπεντούζα και η Πύλος, με τις χιλιάδες ψυχές στα βάθη της Μεσογείου, έδειξαν ότι η απελπισία δεν έχει συγκεκριμένη καταγωγή, εξακολουθεί, όμως, να διατηρεί τον ίδιο προσανατολισμό: τον (δήθεν) ευρωπαϊκό παράδεισο.

Σε τρεις ημέρες, στην Κρήτη, έφτασαν 2.500 μετανάστες, από την αρχή της χρονιάς πάνω από 9.000. Κατακλύζουν τα λιμάνια του Ρεθύμνου και των Χανίων και τσακώνονται για μία πετσέτα. Το κράτος δείχνει ανοργάνωτο, οργανωμένη δομή φιλοξενίας δεν υπάρχει στο νησί, βουλευτές και τοπική αυτοδιοίκηση, δε, απευθύνουν προειδοποιήσεις στην κυβέρνηση να μην διανοηθεί να μετατρέψει την Κρήτη σε νέα Μόρια.

Από την άλλη, οι φρεγάτες που …παρατάξαμε έξω από τα χωρικά ύδατα της (ανατολικής) Λιβύης δεν εμποδίζουν τον Χαφτάρ και του ελεγχόμενους διακινητές του Τομπρούκ να στέλνουν ολοένα και περισσότερους μετανάστες. Ο Γεραπετρίτης είπε ότι 20.000.000 (!) Σουδανοί και άνθρωποι από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής (όπου μαίνονται οι εμφύλιοι) κινούνται προς τις λιβυκές ακτές για να περάσουν στην Ευρώπη. Η Κρήτη είναι βασικός προορισμός.

Ο ανθρωπισμός (μας) του 2015-16 δεν αποτελεί, πλέον, την τρέχουσα αντίληψη στην Ευρώπη- ούτε και στην Ελλάδα. Τον αντικατέστησε η αδιαφορία, η κούραση, η δυσανεξία, ακόμα και η ρητορική των ακραίων που θέλουν να βυθίζονται οι βάρκες των διακινητών και να γίνουν στρατόπεδα στα ξερονήσια- κι αυτό δεν αφορά μόνο τους εγχώριους μαχητές κατά της “λαθρομετάναστευσης”, έχει γίνει trend σε πολλές βορειοευρωπαϊκές χώρες. Μόλις πρόσφατα η Μέρκελ είδε τον διάδοχό της Μερτς να αποκηρύσσει τη στάση της προ δεκαετίας…

Ως εκ τούτων, τα νέα αυστηρότερα μέτρα, για την αναστολή των αιτήσεων ασύλου και τη δημιουργία κλειστής δομής στην Κρήτη, που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός κινούνται προς την κατεύθυνση που κινείται ολόκληρη η Ευρώπη. Έως ένα βαθμό αναγκαία, μένει να διαπιστωθεί εάν θα είναι και αποτελεσματικά.

Από την άλλη, στην Ευρώπη υφέρπει η αντίληψη ότι το μεταναστευτικό πρέπει να αφεθεί κυρίως στις εθνικές αποφάσεις επειδή είναι δύσκολο να βρεθεί κοινή συνισταμένη. Ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν οι ευρωπαϊκή θεσμοί και η ανύπαρκτη κοινή εξωτερική πολιτική θα κληθεί να το επιλύσει η …γεωγραφία. Ως προς αυτό, η θέση της Ελλάδας είναι δυσμενής και ακόμα και τα πιό αυστηρά μέτρα δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που μάλλον θα διογκωθεί.

Και εφόσον αρχίσουν οι κοινωνικές πιέσεις, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιό δύσκολα και οι πιό ακραίοι θα τρίβουν τα χέρια τους.