Οι εκδοχές της Ιστορίας και της αλήθειας…

Συνοπτικά και περιεκτικά, προς αποφυγή των ατέρμονων αναλύσεων που πυροδοτούνται εκ νέου από την επικαιρότητα των πρακτικών, την επιστροφή των εκδοχών και των αφηγημάτων, και την αναδιάταξη των “μετώπων”.

Το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν μία παράσταση της αυταπάτης και του αλλοπρόσαλλου. Ο Βαρουφάκης, η συριζαϊκή βαβέλ και οι ισορροπίες τρόμου της συγκυβέρνησης, αποτέλεσαν μία ριψοκίνδυνη διαχείριση της κρίσης που προκάλεσε σημαντικές ζημίες. Προσοχή, όμως: διαχείριση της κρίσης. Μπορεί να την κορύφωσε, να την παρέδωσε στην κλιμάκωση του εκβιασμού των δανειστών, ωστόσο δεν την δημιούργησε. Η αντιπαράθεση για όσα συνέβησαν τότε αξιοποιήθηκε για να ξεχαστούν, ακόμα και να “ξεπλυθούν”, οι αιτίες και οι ευθύνες της χρεοκοπίας. Την αλήθεια για όσα συνέβησαν το 2009, το 2010, και μέχρι το 2015, δεν την αντιμετωπίσαμε ποτέ με ειλικρίνεια και τη δέουσα αυστηρότητα.

Ως προς τούτο, η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση Τσίπρα, για εκείνο το πρώτο εξάμηνο, είναι λογική και δίκαιη- έστω και με τις συνήθεις πολιτικές υπερβολές.

Χαρακτηριστικό είναι, άλλωστε, το περιστατικό που διηγήθηκε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος (στο “Ενώπιος ενωπίω του Ν. Χατζηνικολάου) με την “εισβολή” του Π. Λαφαζάνη στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, στις 6 Ιουλίου 2015. Επικαλούμενος ότι είχε κάτι “πολύ σημαντικό” να μεταφέρει στον τότε πρωθυπουργό, διέκοψε και κλείστηκαν σε διπλανό γραφείο για να του αποκαλύψει ότι είχε συμφωνήσει με τον Βλαντιμίρ Πούτιν (!) να στηριχτεί η Ελλάδα οικονομικά, ακόμα και να βοηθηθεί στην κοπή εθνικού νομίσματος (για να φύγει από το ευρώ).

Κατά την περιγραφή Παυλόπουλου, ο Αλέξης Τσίπρας τηλεφώνησε εκείνη τη στιγμή στη Μόσχα, συνομίλησε με τον Ρώσο πρόεδρο για να αντιληφθεί ότι όσα του μετέφερε ο Λαφαζάνης δεν ήταν κάτι περισσότερο από φαντασιώσεις και εμμονές. Αυτό το πολιτικό προσωπικό είχε να διαχειριστεί στο κόμμα και την κυβέρνησή του ο Τσίπρας. Δεν αποτελεί ελαφρυντικό, τους γνώριζε και έπρεπε να είχε προβλέψει τι θα ακολουθούσε όταν κέρδιζε τις εκλογές του Ιανουαρίου του ’15. Γι΄ αυτό και η στροφή του μετά την υπαγωγή στο τρίτο μνημόνιο υλοποιήθηκε (και) επειδή αποχώρησαν οι οπαδοί της ρήξης και της εξόδου από την ευρωζώνη.

Ωστόσο, αυτό που συζητείται με αφορμή τη δημοσιοποίηση μέρους των πρακτικών και τις αποκαλύψεις Παυλόπουλου δεν είναι το πρώτο εξάμηνο εκείνης της χρονιάς, αλλά η διαπραγμάτευση, το δημοψήφισμα, το συμβούλιο αρχηγών και η τελική συμφωνία με τους δανειστές. Εάν η ιστορία της κυβέρνησης Τσίπρα ξεκινούσε από εκεί (χωρίς το διάστημα που προηγήθηκε) θα ήταν πολύ μικρότερη η πολιτική μομφή που του απευθύνθηκε.

Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, βεβαίως, οικοδομήθηκε πάνω στην εκδοχή της “κωλοτούμπας”. Μόνο που, όπως αποκαλύπτεται, κάτι τέτοιο, εάν υπήρξε, δεν αφορά την οπίσθια κυβίστηση από το “όχι” του δημοψηφίσματος στο “ναι”.

Ο Τσίπρας, επ΄ αυτού ήταν σαφής πριν φτάσουν οι πολίτες σε εκείνες τις κάλπες: είχε δηλώσει πως το “όχι” δεν θα συνιστά ρήξη με τους δανειστές και έξοδο από το ευρώ.

Μπορεί οιοσδήποτε να ισχυρίζεται ότι η κυβίστηση αφορά τις συμπεριφορές του πρώτου εξαμήνου σε σύγκριση με την έκβαση της διαπραγμάτευσης και το τρίτο μνημόνιο, μπορεί να ισχυρίζεται ότι αυτά κόστισαν πολύ, δεν μπορεί, όμως, να βασίζεται στην εκδοχή ότι ο Τσίπρας ήθελε τη ρήξη και την έξοδο από το ευρώ και, επειδή δεν του βγήκε, άλλαξε ρότα και έφερε νέο μνημόνιο.

Από εκεί και πέρα, όντως -όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος-, “η ιστορία δεν ξαναγράφεται”, ακόμα περισσότερο είναι δύσκολο να αλλάξει στην πολιτική σκηνή ο τρόπος με τον οποιό αντιλαμβάνεται καθένας την ιστορία. Πάμε παρακάτω;