Αυτοβιογραφίες και στερεότυπα…

Στις αυτοβιογραφίες, η Ιστορία καταγράφεται συνήθως από την εξωραϊσμένη οπτική του συγγραφέα. Δεν βάζει εύκολα κανείς την υπογραφή του για να αποδομήσει τη συμμετοχή του σε σημαντικά γεγονότα. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της Άγκελα Μέρκελ, της πολιτικού που σημάδεψε την περίοδο της (ευρωπαϊκής) οικονομικής κρίσης, στην οποία η Ελλάδα υπήρξε αρνητικός πρωταγωνιστής.

Για τους Γερμανούς η Μέρκελ ήταν μακράν, όχι μόνο η μακροβιότερη μετά τον Αντενάουερ, αλλά και ίσως η καλύτερη Καγκελάριος των τελευταίων δεκαετιών, αν λάβει κανείς υπόψη του τους συσχετισμούς δυνάμεων στην Ευρώπη και τον βαθμό δυσκολίας κάθε εποχής. Κι αν την συγκρίνει κανείς με τον Σολτς και τον Μερτς που την διαδέχτηκαν, τότε μπορεί και να μας λείπει.

Για την Ελλάδα, τώρα που έχει σβήσει ο αχός των μνημονίων, των μεγάλων συλλαλητηρίων στο Σύνταγμα, και των προσβλητικών πρωτοσέλιδων του Focus και της Bild, ίσως ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μας τύχει. Ακόμα κι αν ισχύει η άποψη ότι με τον Σόϊμπλε έπαιζαν το παιχνίδι του καλού και του κακού αστυνόμου, είναι βέβαιο ότι χωρίς αυτήν ο γιός του λογιστή από το Φράϊμπουργκ θα είχε εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες να μας βγάλει από το ευρώ.

Φυσικά, για να μην υπάρχουν αυταπάτες, η Μέρκελ ήταν Καγκελάριος της Γερμανίας και όχι πρωθυπουργός της Ελλάδας, ως εκ τούτου πρώτιστο καθήκον της ήταν να προστατέψει τη Γερμανία και την ευρωζώνη. Γι αυτό και επέμεινε στο πρώτο μνημόνιο, γι αυτό και επέβαλε το ΔΝΤ στην ελληνική εξίσωση της κρίσης, γι αυτό και δημιούργησε “firewall” για τις γερμανικές (και όχι μόνο) τράπεζες.

Όσα καταθέτει, όμως, τώρα για την ελληνική κρίση δεν πρέπει να υποτιμώνται επειδή δεν ταιριάζουν με αφηγήματα και εμμονές. Δεν είναι, άλλωστε, η μόνη που τα έχει πει.

Όταν συγκλίνουν οι προσεγγίσεις όσων ήταν εντολείς των πολιτικών που εφαρμόστηκαν κατά την σκοτεινή δεκαετία από την χρεοκοπία μέχρι την έξοδο από τα μνημόνια (Ολάντ, Θαπατέρο, Ομπάμα, Μέρκελ, κ.ά), τότε οφείλει και η εσωτερική ανάγνωση (οι εντολοδόχοι) σχετικά με τη συγκεκριμένη περίοδο να τις λαμβάνει υπόψη και να μην συνεχίζει απτόητα να παραμένει προσκολλημένη σε στερεότυπα.

Το πολιτικό μας σύστημα δεν είχε τη γενναιότητα να αναδείξει τις ευθύνες του για τις αιτίες της πτώχευσης και της υπαγωγής στα μνημόνια. Λογικό, θα μου πείτε, πώς μπορεί να περιμένει κανείς ειλικρίνεια και αυτοκριτική από εκείνους που συνέβαλαν για να τιναχτεί στον αέρα το οικοδόμημα της επίπλαστης ευημερίας της δεκαετίας του 2000.

Επειδή αυτό τον καιρό, με αφορμή το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, πολλά λέγονται ένθεν κακείθεν περί “διαχρονικών ευθυνών”, “βαθέως κράτους”, “κολλητών”, διασπάθισης κοινοτικών επιδοτήσεων, πελατειακών σχέσεων και άλλα τινά, η εκδοχή της πρόσφατης Ιστορίας που περιγράφει η Μέρκελ μας αφορά.

Και καλά θα κάνουν να την ακούσουν όσοι επιμένουν στο δικό τους, κάθε φορά, αφήγημα.