Το τεστ του ψηφοφόρου που μπορεί να απογοητεύσει (ξανά)…

Ως προς το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, μία χρήσιμη άσκηση αυτογνωσίας θα ήταν να εντοπίσουμε στις επόμενες εκλογές πώς θα αντιδράσουν οι ψηφοφόροι έναντι των υποψηφίων βουλευτών της Ν.Δ που φέρονται να εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο σύστημα των παράνομων κοινοτικών επιδοτήσεων. Θα τους καταδικάσουν, και θα τους αφήσουν εκτός Βουλής, ή θα αδιαφορήσουν, ή και θα τους επιβραβεύσουν για την διευκόλυνση ημετέρων απατεώνων;

Υπό μία έννοια βλέπουμε να δοκιμάζεται το παθητικό μοντέλο αντίληψης για το πολιτικό μας σύστημα που εκφράστηκε ανάγλυφα, πριν τρεις δεκαετίες, από τον Κ. Σημίτη με την ομολογία ενοχής “αυτή είναι η Ελλάδα”. Η φράση είχε ειπωθεί στη Βουλή μετά την τραγωδία του “Σάμινα”, ωστόσο διέτρεχε για αρκετά χρόνια τη δημόσια συζήτηση σε κάθε περίπτωση σκανδάλου, ή κυβερνητικής αποτυχίας.

Ο πρωθυπουργός έχει περιγράψει την κατάσταση ως “βαθύ κράτος” και απόστημα που η κυβέρνηση απέτυχε να σπάσει, βουλευτής της Ν.Δ έκανε λόγο για “γαλάζια πρωτοπαλίκαρα”, την ίδια ώρα που επιχειρούνται συμψηφισμοί και διαχέονται διαχρονικά οι ευθύνες. Το ζήτημα, όμως, είναι πώς προσλαμβάνουν οι ψηφοφόροι και δυνητικοί ψηφοφόροι της Ν.Δ την ύπαρξη αυτού του πελατειακού συστήματος εξυπηρετήσεων που μπορεί να μετατρέπεται σε σκάνδαλο, να στοιχίζει πολλά εκατομμύρια στους φορολογούμενους και να συντηρεί αλώβητο τον λαβύρινθο της λοβιτούρας και του πολιτικαντισμού.

Προκύπτει, ως εκ τούτου, το ερώτημα: οι ψηφοφόροι επιλέγουν υποψήφιους (βουλευτές) και, εν τέλει, κόμμα, αφού πρώτα “σκανάρουν” την εντιμότητά τους, ή, μήπως, ελάχιστα νοιάζονται γι΄ αυτό και προτάσσουν κυρίως την αποτελεσματικότητά τους, ως προς την εξυπηρέτηση των δικών τους ή των τοπικών συμφερόντων; Την απάντηση, μάλλον, την γνωρίζουμε, και είναι θλιβερή. Η έκρηξη του αφελούς, πλην τίμιου, Μαυρογιαλούρου είναι η εξαίρεση, ο κανόνας είναι οι συμπεριφορές Γκρούεζα.

Η κάρτα (που ακολουθεί) από τη δημοσκόπηση της Pulse για τον Σκάϊ είναι αποκαλυπτική:

–Το 48% (ένας στους δύο) θα επιλέξει βάσει του ποιός (πρώτα πρόσωπα, μετά κόμμα) προσφέρει ελπίδα, το 7% θα επιβραβεύσει, το 23% αναζητά τη σιγουριά. Μόνο το 12% δηλώνει ότι θα φτάσει στις κάλπες θυμωμένο με σκοπό να τιμωρήσει…

Έχει επίσης ενδιαφέρον η ηλικιακή κατανομή αυτών των συναισθημάτων που επηρεάζουν την ψήφο:

Συμπέρασμα: το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι συντριπτικά σημαντικό για πολλούς λόγους και γίνεται σημαντικότερο επειδή δεν αποτελεί μόνο μία “στιγμή” για την σημερινή διακυβέρνηση. Εάν, όμως, δεν προβληθούν εναλλακτικές λύσεις που να καλύπτουν την αγωνία της προοπτικής (ελπίδα) και την ανάγκη για σιγουριά, πιθανώς δεν είναι αρκετό να αποδομήσει την κυβέρνηση, η οποία κλυδωνίζεται από τις ευρωεκλογές και μετά, χωρίς, όμως, εμφανή αντίπαλο.

Κι αν, εν τέλει, οι ψηφοφόροι –ειδικά στις μεγαλύτερες ηλικίες– έχουν σχεδόν εκμαυλιστεί θεωρώντας περίπου φυσιολογικές ή ανεκτές τις συμπεριφορές του παλαιού πολιτικού συστήματος, η αντίδρασή τους απέναντι στους “φραπέδες” που έχουν κομματική κάλυψη και ελέγχουν μηχανισμούς εξυπηρετήσεων και διαφθοράς μπορεί να αποδειχθεί (ξανά) ανεκτική έως και αδιάφορη.