Η υποχώρηση των θεσμών και της διπλωματίας…

Από την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, και τις “ανταλλαγές” επιδρομών μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, μέχρι την Ουκρανία, προκύπτει ένα εξαιρετικά ανησυχητικό συμπέρασμα: η πλήρης υποχώρηση της διπλωματίας και ο εκμηδενισμός της ισχύος και παρεμβατικότητας του διεθνούς συστήματος θεσμών.

Ο Νετανιάχου, για παράδειγμα, μπορεί να συλλαμβάνει τους ακτιβιστές του Freedom Flotilla, μπορεί να παρεμποδίσει μία ειρηνιστική πορεία (March to Gaza), ανενόχλητος. Οι παρεμβάσεις του ΟΗΕ, όλων των ανθρωπιστικών οργανισμών, του Πάπα, κάποιων λίγων συνετών, καταλήγουν στα αζήτητα.

Στο Ουκρανικό, η λήξη του πολέμου απομακρύνεται μέσα από τις επιθέσεις των drones του Κιέβου και τους ρωσικούς βομβαρδισμούς στην ουκρανική πρωτεύουσα.

Διασπασμένη η Δύση, μεταξύ αντικρουόμενων συμφερόντων ΗΠΑ- ΕΕ, εγκαταλείπει την όποια διευθέτηση στις “καλές υπηρεσίες” των απεσταλμένων της Ουάσιγκτον και στην “προσωπική σχέση” του Τραμπ με τον Πούτιν, την ώρα που οι ευρωπαϊκές χώρες επικαλούνται τον ρωσικό κίνδυνο και εξοπλίζονται μέσω του φαραωνικού ReArm. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιό χαρακτηριστική δήλωση της δυστοπίας που έρχεται, απ΄ αυτή του πρώην Ολλανδού πρωθυπουργού και ΓΓ του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε που παροτρύνει τα κράτη-μέλη να υποτάξουν τα κοινωνικά τους κονδύλια στο στόχο του 5% του προϋπολογισμού τους για περισσότερα οπλικά συστήματα- για να μην φτάσει η “ρωσική αρκούδα” στη Βιέννη και το Παρίσι…

Κανένας διακρατικός θεσμός, απ΄ αυτούς που η ανθρωπότητα ίδρυσε και στήριξε επί δεκαετίες για να κρατήσει την ελάχιστη δυνατή συμμετρία στην παγκόσμια αρχιτεκτονική, δεν παίζει πιά ουσιαστικό ρόλο.

Οι διπλωμάτες υπάρχουν ως απεσταλμένοι και κομιστές εντολών των ηγεσιών, όλα επιχειρείται να λυθούν για λόγους, σκοπιμότητες και συμφεροντα που πόρρω απέχουν από αυτό που υποτίθεται εκπροσωπούν.

Μεγαλύτερες και μικρότερες χώρες που δικαιολογημένα ανησυχούν αναγκάζονται ή (συνήθως) επιλέγουν τα στρατόπεδα των ισχυροτέρων, ακόμα κι αν αυτοί καταρρακώνουν καθημερινά τις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο. Ενίοτε πυροβολούν τα πόδια τους, καθώς σε αυτό το σπιράλ του τρόμου και του αναθεωρητισμού, γίνονται και οι ίδιες θύματα της “κανονικοποίησης” των παραβιάσεων και των συγκρούσεων.

«Η Ευρώπη καλεί όλα τα μέρη να επιδείξουν τη μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση, να αποκλιμακώσουν αμέσως και να απόσχουν από αντίποινα. Μια διπλωματική λύση είναι τώρα πιο επείγουσα από ποτέ, για χάρη της σταθερότητας της περιοχής και της παγκόσμιας ασφάλειας», ανέφερε σε ανάρτησή της η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν για την κρίση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν που μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο ανεξέλεγκτο πόλεμο. Ευχή; Ή, επιτέλους, αφύπνιση; Δυστυχώς, θα έλεγα το πρώτο.

Κι αυτός ο τρόμος, μάλλον μόλις έχει αρχίσει…