Κομματικές νεοπλασίες…

Περί της πρότασης της Ν.Δ σχετικά με την σύσταση προανακριτικής επιτροπής για διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών του Κ. Καραμανλή, τα…αναμενόμενα: πλημέλημμα. Παρόλα αυτά, υπόκωφο βουητό στην κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος από την αντίδραση, ακόμα και τον θυμό, αρκετών βουλευτών, οι οποίοι θεωρούν κομματικό unfair την παραπομπή (έστω και για παράβαση καθήκοντος) ενός “δικού τους” πρώην υπουργού, και δη ενός…Καραμανλή. Επιπροσθέτως, είναι η πρώτη φορά που κυβερνητική πλειοψηφία παραπέμπει δικό της πρώην υπουργό, κι αυτό τους…ξινίζει.

Θεωρητικά, αυτή η διαφωνία μπορεί να εκφραστεί στη μυστική ψηφοφορία επί των προτάσεων Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ που θα διεξαχθεί στην Ολομέλεια της Βουλής, είναι, ωστόσο, μάλλον βέβαιο πώς τελικά θα συνταχθούν με την κυβερνητική “γραμμή”. Πρόκειται, όμως, για ένα δείγμα συμπεριφοράς, ένα σύμπτωμα της λειτουργίας των κομμάτων ως “μαγαζιά”, όπου όλοι στηρίζουν όλους μέχρις τελευταίας ρανίδος. Έχει συμβεί και σε άλλα κόμματα, δεν είναι καινοφανές.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και ως προς το σκάνδαλο με τις παράνομες κοινοτικές επιδοτήσεις μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ. Τέσσερις υπουργοί επί έξι χρόνια άλλαζαν τους διοικητές σαν τις γραβάτες, κάποιοι εξ αυτών έφευγαν καταγγέλοντας τα συμβαίνοντα στη “σαθρή Δανιμαρκία”, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία προειδοποιούσε αυστηρά, ακούγονταν υποσχέσεις για παραπομπή του θέματος στην ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά… εις μάτην. Ο ερευνών την υπόθεση Ευρωπαίος εισαγγελέας δηλώνει ότι το 80% των παρανομιών έχουν εντοπιστεί στην Κρήτη, κάποιοι, όμως, δυσκολεύονται να μιλήσουν ακόμα και για την τυπική ανάληψη πολιτικής ευθύνης συγκεκριμένων (ου), πολύ περισσότερο για την ανάγκη διερεύνησης ακόμα και ποινικών ευθυνών οιουδήποτε πάνω από την “μαφία” του οργανισμού.

Διαχρονικό, λένε, το πρόβλημα, και αναμφίβολα, όπως στον ωκεανό της …διαχρονικότητας χάνονται οι …σταγόνες των ευθυνών ενός εκάστου.

Από την εποχή που -σε μία άλλη προανακριτική- κάποιοι διάβαζαν τα IBAN τραπεζικών λογαριασμών ως…τηλεφωνικούς αριθμούς, έως τις μέρες μας, τα κόμματα εκκινούν από το δόγμα προστασίας των “δικών μας”. Μόνο όταν το πράγμα φτάνει στο απροχώρητο, το πολιτικό κόστος στα ύψη, και η κοινωνία αντιδρά, τότε γίνεται “damage control” στο έλασσον. Ουδείς απαλλάσσεται από τα παραπάνω, κάποιες συμπεριφορές είναι, απλώς, περισσότερο εξώφθαλμες από άλλες.

Οι πολίτες, όμως, τα βλέπουν όλα αυτά, και κάπως έτσι φουντώνει ο αντισυστημισμός και η αποστασιοποίηση που φτάνει μέχρι και την εκλογική αποχή. Έτσι, η οργή για την ατιμωρησία κάνει πολιτικές και κοινωνικές μεταστάσεις, εδραιώνει την αντίληψη του “αφού αυτοί, γιατί όχι κι εγώ”, ή διολισθαίνει σε συμπεριφορές ισοπεδωτικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος.

Δύσκολα αλλάζει αυτό, θα πάει μέχρι τέλους. Διότι, το “βαθύ κράτος” δεν είναι αυτοφυές, το ποτίζουμε χρόνια τώρα και έχει γίνει ζούγκλα.