“Τι θα κάνει ο Τσίπρας;”, ή …τι μπορεί να κάνει ο Τσίπρας;

Το αφήγημα της “κυβερνώσας Αριστεράς” εκπροσωπήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα στην πρώτη περίοδο των μνημονίων, σε κοινωνικό περιβάλλον ριζοσπαστικοποίησης και απαξίωσης του παλαιού πολιτικού συστήματος που ευθυνόταν για την χρεοκοπία της χώρας. Κάτι λιγότερο από δέκα πέντε χρόνια μετά πρόκειται για μία συζήτηση άνευ αντικειμένου- ούτε σχετικό κοινωνικό αίτημα φαίνεται να υπάρχει, ούτε χώρος να το εκπροσωπήσει.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στο 6% και τη Νέα Αριστερά στο όριο του δημοσκοπικού αφανισμού, τα πολιτικά “παιδιά” του Τσίπρα έχουν πιά σχέση με το συγκεκριμένο αφήγημα μόνο όταν ξανακοιτάζουν τις φωτογραφίες από το άλμπουμ της διακυβέρνησης 2015-19. Το χειρότερο, ωστόσο, είναι πως, έξι χρόνια μετά το ’19, και δύο χρόνια μετά την συντριβή του ’23, συνεχίζουν να διαπληκτίζονται σχετικά με το τι και ποιός έφταιξε, πώς συνέβη ο …Κασσελάκης, κι αν πρέπει να ψηφίζουν τις αμυντικές δαπάνες ή όχι.

Χαρακτηριστικό είναι ότι Σωκράτης Φάμελλος και Αλέξης Χαρίτσης διαφωνούν – και, μάλιστα, σε δημόσια θέα- ακόμα και για το εάν μία κοινή πρόταση για την σύσταση προανακριτικής για τα Τέμπη πρέπει να περιλαμβάνει ή όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Εάν φτάσουν έτσι στις επόμενες εκλογές η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Ο Μητσοτάκης θα ξανακυβερνήσει –ευκολότερα, ή δυσκολότερα-, η πολιτική γενιά θα αλλάξει, ο δε χώρος της κεντροαριστεράς θα περάσει από την πολυδιάσπαση στο σύνδρομο της …καρέτα-καρέτα (είδος υπό εξαφάνιση). Και πιθανότατα, το μόνο πρόσωπο που θα θυμίζει εκείνη την περίοδο θα είναι αυτό που χλευάζει περισσότερο τον Τσίπρα: η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ο πρώην πρωθυπουργός είναι, αναμφίβολα, το πρόσωπο για το οποίο συζητούν όλοι περισσότερο από οιοδήποτε άλλο. “Ίπταται” πάνω από τα “σουαρέ” της Λούκας, τον μετρούν στις δημοσκοπήσεις, έχει γίνει κάτι σαν τον “θείο από την Αμερική” που θα σώσει τους πτωχοποιημένους ημεδαπούς. Πέρα, ωστόσο, από το ερώτημα- σύνθημα “τι θα κάνει ο Τσίπρας;”, υπάρχει κάτι πολύ πιό βασικό: τι μπορεί να κάνει ο Τσίπρας.

Ιησούς δεν είναι για να αναστηθεί και να αναστήσει μαζί του και ένα νέο αφήγημα “κυβερνώσας Αριστεράς”. Αυτό έκλεισε τον κύκλο του πριν ακόμα φτάσει ο ίδιος στην εκλογική συντριβή του 2023. Ήταν, ως φαίνεται, η σωστή ανάγνωση της πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας (οικονομική κρίση και μνημόνια), και η ευφυής εκπροσώπησή της στον συγκεκριμένο χρόνο. Όσοι επιζητούν εναγωνίως να επιστρέψει το κάνουν κυρίως με ευχή την πολιτική διάσωση του χώρου, πιθανώς και την προσωπική του ο καθένας. Διότι, αυτή τη στιγμή, η επιστροφή του θα είχε μοναδικό στόχο την διάσωση του χώρου από τον ολοκληρωτικό πολιτικό και εκλογικό αφανισμό. Όμως, ακόμα κι αυτό είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν μπορεί να αποτραπεί.

Τυχόν επιστροφή, λοιπόν, δεν μπορεί να γίνει με όρους διάσωσης αλλά με ένα εντελώς νέο αφήγημα στον μακρινό ορίζοντα του οποίου θα μπορούσε να βρίσκεται αυτό που αποκαλείται “προοδευτική διακυβέρνηση”.

Όχι, όμως, με τα ίδια υλικά και τα ίδια πρόσωπα. Αυτή, όμως, είναι μία συζήτηση που δεν αφορά (μόνο) τις τελευταίες πολιτικές αναπνοές που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ή τη Νέα Αριστερά- πρέπει να αποδεχθούν τη μοίρα τους. Αφορά το ΠΑΣΟΚ, και όλους μαζί, πρωτίστως, όμως, αφορά την κοινωνία. Τα κακά νέα, λοιπόν, είναι πώς ακόμα και όσοι λένε πως πρέπει να πάνε “όλοι μαζί”, δεν είναι σίγουροι ούτε για το ποιοί είναι αυτοί, ούτε προς ποιά κατεύθυνση να κινηθούν.

Είναι καιροί της μετάβασης και της σύγχυσης, κι αν δεν παρέλθουν τίποτε δεν θα είναι πειστικό…