Πρόβλεψη και οργάνωση vs καταστολή (για την εγκληματικότητα)

Στο υπερδεξιό “χωνευτήρι” η εγκληματικότητα γίνεται μία έννοια συμπαγής, περιλαμβάνει τα πάντα και ως εκ τούτου τα ισοπεδώνει για να τα καταστήσει έναν εύπεπτο φόβο που αλιεύει ψήφους.

Τις τελευταίες (μόνο) μέρες γίναμε παρατηρητές μιας τρομοκρατικής επίθεσης στο κτίριο της Hellenic Train, ενός συμβολαίου θανάτου του οργανωμένου εγκλήματος, μέρα μεσημέρι, στο Χαλάνδρι, μία απόπειρα βιασμού κοπέλας από Σύρο πρόσφυγα στη Σόλωνος, την έκρηξη στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με νεκρή μία γυναίκα που κατά την αστυνομία είχε σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα, πιθανώς και τον αντιεξουσιαστικό χώρο, και την αιματηρή επίθεση κουκουλοφόρων στη Νομική που από τύχη δεν στοίχισε τη ζωή μεταπτυχιακού φοιτητή.

Στην “λογική” των ακραίων όλα αυτά συμποσούνται σε μία αόρατη απειλή του “τρόπου ζωής” (μας) και μετατρέπονται σε καμβά για περισσότερη καταστολή. Πώς απαντά η έχουσα την ευθύνη κυβέρνηση; Με δεσμεύσεις του αρμόδιου υπουργού ότι “οι ένοχοι θα συλληφθούν” και παραθέσεις στατιστικών που προσπαθούν να πείσουν ότι το έγκλημα αντιμετωπίζεται επιτυχώς. Πώς κατατάσσεται το αίσθημα ανασφάλειας ως προς την εγκληματικότητα στις δημοσκοπήσεις; Ψηλά, πολύ ψηλά, μετά την ακρίβεια και την οικονομική αβεβαιότητα.

Εάν επιχειρήσει κανείς, όμως, να τα βάλει όλα αυτά μαζί στην ίδια εξίσωση και την αντιμετωπίσει πολιτικά, καταλήγει εκ των πραγμάτων στην αυστηροποίηση και εν τέλει την καταστολή. Η αντίληψη, βεβαίως, δεν έχει δουλέψει επαρκώς, ούτε με τις αυστηρότερες ποινές στους ποινικούς κώδικες, ούτε με άλλο τρόπο. Οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται, οι διαρρήξεις και το λεγόμενο μικρό έγκλημα εντείνονται.

Για το αιματηρό συμβάν στη Νομική, για παράδειγμα, η κυβέρνηση, αφενός έκανε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση την αυτοκριτική της για το “φιάσκο” της πανεπιστημιακής αστυνομίας, αφετέρου επιρρίπτει εμμέσως αλλά σαφώς ευθύνες στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Εις μάτην οι ανακοινώσεις (ΕΚΠΑ) ότι σχέδια ασφαλείας -στη βάση του νόμου που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε- υπάρχουν και αναμένουν την σχετική χρηματοδότηση για την υλοποίησή τους. Κυβερνητικές πηγές διοχετεύουν πληροφορίες ότι θα ακολουθηθεί το αστυνομικό μοντέλο που ισχύει στα γήπεδα (πόσο ελκυστικό είναι, άραγε, παραμονές πανελληνίως να ταυτίζονται τα πανεπιστήμια με γήπεδα;), και οργανώνεται έκτακτη (Σαββατιάτικα) σύσκεψη στο Μαξίμου για να παραχθούν εντυπώσεις άμεσης αντίδρασης.

Η πανεπιστημιακή αστυνομία, όμως, είναι ένα ακόμα δείγμα ότι το ρολόϊ είναι ξεκούρδιστο και εδώ και καιρό δεν δείχνει τη σωστή ώρα. Και η κυβέρνηση προσπαθεί να προσανατολιστεί με ακρίβεια κοιτάζοντας τον ήλιο. Αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο στους ακραίους να κραυγάζουν πως τα πανεπιστήμιά μας είναι “ξέφραγο αμπέλι” (ακούστηκε και από κυβερνητικά χείλη), ή, ακόμα χειρότερα, ότι είναι χειρότερα κι απ΄ αυτά της Ουγκάντα-επίσης ειπώθηκε(!).

Τι εισπράττει ένας δικαίως φοβισμένος γονιός που ξοδεύει από το υστέρημά του σε φροντιστήρια και βλέπει το παιδί του να αγχώνεται και να αγωνιά για μία θέση στο πανεπιστήμιο; Αλλά και πόσο επιβεβαιώνεται η απόφαση κάποιου άλλου γονιού που έχει τη δυνατότητα και έχει αποφασίσει να στείλει το δικό του παιδί σε ένα ίδρυμα του εξωτερικού;

Η εγκληματικότητα είναι σοβαρό πρόβλημα, δεν πρέπει, όμως, να είναι πεδίο εκλογικών και κομματικών υπολογισμών. Για όλα, ωστόσο, η κοινή συνισταμένη είναι η αδυναμία του κράτους να προβλέψει πριν φτάσει η ώρα να καταστείλει. Να οργανωθεί και να γίνει αποτελεσματικό πριν κουνήσει με αυστηρότητα το δάκτυλο. Διότι, όπως έχει αποδειχτεί, το δάκτυλο παραμένει διαρκώς προτεταμένο και οι κυβερνώντες χάσκουν να το κοιτάζουν, χωρίς να βλέπουν το πρόβλημα…

Στην κυβερνητική σύσκεψη του Σαββάτου, έγινε, πάντως, αυτό που συνηθίζεται μετά από κάθε εκδήλωση βίας που απασχολεί την κοινή γνώμη, δηλαδή ανακοινώθηκαν σκέψεις για αυστηρότερες ποινές. Για τους φοιτητές, αυτόματη αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας και χρέωση του κόστους από φθορές και βανδαλισμούς σε πανεπιστημιακούς χώρους. Για τα ΑΕΙ, σύνδεση της κρατικής χρηματοδότησης με τη συμμόρφωση στις σχετικές νομοθετικές προβλέψεις. Καμία έκπληξη…